«Μικρή, όταν κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ένιωθα παράξενα επειδή νόμιζα ότι το πρόσωπό μου δεν είχε γωνίες ούτε κόκαλα ούτε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ήταν σαν το πρόσωπό μου να μην είχε χαρακτήρα. Αλλά μετά όταν το βλέπω στην οθόνη… Ναι, γνωρίζω τη δύναμή μου στην οθόνη», λέει η Ιζαμπέλ Ιπέρ για το χάρισμά της να φαίνεται στο πρόσωπό της και η πιο ανεπαίσθητη συναισθηματική έκφραση του ρόλου της. «Κάποτε ήμουν με την Γκλεν Κλόουζ στο Λονδίνο για μία ταινία σχετικά με την Ελισάβετ και τη Μαρία Στιούαρτ. Βρισκόμασταν στο γραφείο του παραγωγού και τότε η Γκλεν είπε αυτήν ακριβώς τη φράση:

“Ξέρω τη δύναμή μου στην οθόνη”.

Τότε είχα σκεφτεί πόσο δίκιο είχε και πως εγώ δεν θα τολμούσα να το πω. Τώρα όμως το λέω».

Το «τώρα» της Γαλλίδας ηθοποιού έρχεται ύστερα από ογδόντα ταινίες με τις οποίες απέκτησε ειδικότητα σε ρόλους καταρρακωμένων, στρυφνών γυναικών.

Η ίδια όμως δεν αποδέχεται τους τερατώδεις χαρακτηρισμούς των ρόλων της. Όπως της έφηβης πόρνης που σκοτώνει τον πατέρα της στο «Violette Νoziere», της τρελαμένης ταχυδρομικής υπαλλήλου στο «La Ceremonie», της σαδομαζοχίστριας καταπιεστικής μητέρας στη «Δασκάλα του πιάνου». «Κανένας δεν είναι τέρας ή όλοι μας είμαστε τέρατα. Κάποιοι άνθρωποι είναι τέρατα, αυτό είναι βέβαιο. Υπάρχει όμως διαφορά ανάμεσα σ΄ ένα αληθινό τέρας και σε κάποιον που γίνεται τέρας από ανάγκη, από την προσπάθεια επιβίωσης».

Πενήντα πέντε ετών σήμερα, η Ιπέρ είναι περισσότερο απασχολημένη από ποτέ άλλοτε. «Ο κόσμος νομίζει ότι δουλεύεις περισσότερο απ΄ ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Μου αρέσει να κάνω ταινίες. Δεν θα έλεγα ότι αυτό που κάνω είναι δουλειά.

Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που άλλοι φτιάχνουν φορέματα ή ψωμί». Το λέει εκείνη που έγινε διάσημη για τις δυνατές ερμηνείες της με τις οποίες έχει εκθέσει τον εαυτό της σε βαθμό που ο θεατής να μην αντέχει πάντα να δει το τέλος μιας ταινίας της. «Δεν είναι τόσο σκληρό για τον ηθοποιό να παίζει αποκρουστικούς ρόλους. Είναι ανακουφιστικό. Είναι ένα από τα θαύματα των ταινιών που ακόμα κι εγώ όταν βρίσκομαι στη θέση του θεατή νιώθω το μυστήριό τους. Το όλο ζήτημα είναι να κάνεις τον κόσμο να σκεφτείς ότι είναι σκληρό. Αλλά είναι θαυμάσιο να κλαις, να ουρλιάζεις, να υποφέρεις. Είναι όπως όταν ξεπερνάς τα όριά σου σε ένα άθλημα».