Αναζήτηση
Σαν βόμβα έσκασε πέρσι η είδηση ότι η πολυβραβευμένη Μάγκι Σμιθ, μια από τις εμβληματικές φιγούρες της θεατρικής σκηνής παγκοσμίως, πάσχει από καρκίνο του στήθους. Εκείνη, στα 74 της, αντιμετωπίζει την πιο σκληρή περιπέτεια της ζωής της με το κεφάλι ψηλά. «Ξέρω ότι αυτή η μάχη μπορεί να σημάνει το τέλος της θεατρικής μου καριέρας», λέει.
Δεν το έβαλε κάτω. Έπαιξε στην πρόσφατη ταινία του Χάρι Πότερ φορώντας περούκες καθώς είχαν πέσει τα μαλλιά της. Στη διάρκεια των γυρισμάτων υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες και ραδιοθεραπείες, αγωγή που ακολούθησε μετά την επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου.
Την ταινία δεν την είδε. «Δεν ήμουν καλά.
Δεν έχω ξαναπεράσει τόσο οδυνηρή κατάσταση. Ένας γιατρός μου είπε πως από τις θεραπείες είναι σαν να έχω σφηκοφωλιά στο κεφάλι μου. Πονούσα υπερβολικά, έκλαιγα από τον πόνο. Τα παυσίπονα δεν μου έκαναν τίποτα. Τώρα πια έχω μόνο φαγούρα στο κεφάλι».
Αν και καταβεβλημένη, η κατάστασή της ήταν κάπως καλύτερη στα γυρίσματα της ταινίας «From Τime Τo Τime» του Τζούλιαν Φέλοους, που θα προβληθεί σύντομα. Τα μαλλιά της ξαναφύτρωσαν κι έβαλε στην άκρη τις περούκες. Προσφάτως άκουσε από τους γιατρούς μια αισιόδοξη κουβέντα. Της είπαν ότι είναι «καθαρή» και για προληπτικούς λόγους στο τέλος του μήνα θα πρέπει να κάνει ένα τσεκ-απ. Δεν ανησυχεί. Είναι συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου. «Με ανακουφίζει ότι έφθασα σ΄ αυτή την ηλικία διότι τώρα νιώθω πως ό,τι είχα να κάνω το έκανα. Γι΄ αυτό και με θυμώνει να βλέπω νέους ανθρώπους να υποφέρουν, να υποβάλλονται σε θεραπείες. Δεν το αντέχω, είναι άδικο».
Η Μάγκι Σμιθ, κόντρα στην κοινή παραδοχή ότι είναι από τους ηθοποιούς της γενιάς της που χαίρει σεβασμού και αναγνώρισης, δεν αισθάνεται έτσι. «Δεν ξέρω τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα. Πορεύομαι όπως ξέρω. Δεν νομίζω ότι έχω τύχει σεβασμού και αγάπης», λέει, ίσως επηρεασμένη από τις σκληρές κριτικές, στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, όταν ήταν στον Καναδά και μετά στη Νέα Υόρκη, αλλά και από τα διαζύγια και την απώλεια κυρίως του δεύτερου άνδρα της.
Είναι αισιόδοξη άραγε για το μέλλον; «Μμμ, δεν νομίζω πως μου απομένει πολύς δρόμος. Λόγω ηλικίας κυρίως. Τα γεράματα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Πλησιάζει το τέλος και λες γιατί δεν κατάφερα να πάω στο Λος Άντζελες», λέει τραβώντας το δέρμα του προσώπου της προς τα πίσω σατιρίζοντας τα λίφτινγκ. Όσο για την αγάπη; «Καλύτερα μόνη με τις αναμνήσεις όσων έζησα, που ήταν πολύ ξεχωριστά».
