Οι άνθρωποι που έχουν αυξημένα επίπεδα φωσφόρου στο αίμα, μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο αναπτύξεως καρδιοπάθειας, λένε αμερικανοί ερευνητές.
Επιστήμονες από το Ερευνητικό Ιατρικό Κέντρο Πρόβηντενς, στο Σποκέιν, μελέτησαν την σχέση μεταξύ φωσφόρου και αποτιτανώσεων στις στεφανιαίες αρτηρίες σε σχεδόν 900 υγιείς εθελοντές. Οι αποτιτανώσεις των στεφανιαίων αρτηριών αποτελούν πρώιμη ένδειξη αρτηριοσκληρώσεως.
Κατά την έναρξη της μελέτης, το 28% των εθελοντών είχαν στεφανιαίες αποτιτανώσεις. Έπειτα από 6χρόνια, τις είχε παρουσιάσει άλλο ένα 33% των εθελοντών, ενώ επιδείνωση είχαν παρουσιάσει οι αποτιτανώσεις όσων εξ αρχής τις είχαν.
Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, ακόμα και οι μικρές αυξήσεις στα επίπεδα φωσφόρου των εθελοντών, αποτελούσαν προάγγελο αυξημένου κινδύνου να αναπτύξουν προοδευτικώς εξελισσόμενες στεφανιαίες αποτιτανώσεις ή να επιδεινωθούν οι προϋπάρχουσες αποτιτανώσεις.
Η συσχέτιση μεταξύ επιπέδων φωσφόρου και στεφανιαίων αποτιτανώσεων παρέμεινε ισχυρή ακόμα και όταν οι ερευνητές έλαβαν υπ’ όψιν και άλλους παράγοντες που σχετίζονται με την εμφάνισή τους.
Αυξημένο κίνδυνο στεφανιαίων αποτιτανώσεων διέτρεχαν επίσης οι εθελοντές με χαμηλή νεφρική λειτουργικότητα, ακόμα κι αν αυτή βρισκόταν εντός των φυσιολογικών ορίων.
Η μελέτη δημοσιεύεται στην διαδικτυακή έκδοση της «Κλινικής Επιθεώρησης της Αμερικανικής Εταιρείας Νεφρολογίας» (CJASN), ενώ θα τυπωθεί στο τεύχος Δεκεμβρίου.
Ένα πολύτιμο συστατικό
Ο φώσφορος είναι ένα ιχνοστοιχείο που υπάρχει σε κάθε κύτταρο και είναι απαραίτητο για τη σύνθεση του DNA και τη διατήρηση της ζωής. Υπάρχει σε όλα σχεδόν τα τρόφιμα, αλλά ιδιαιτέρως πλούσια σε αυτόν είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα ψάρια καθώς είναι απαραίτητο συστατικό για κάθε ζωντανό οργανισμό και όχι μόνο για τον άνθρωπο.
Φώσφορο περιέχουν επίσης όλοι οι σπόροι (δημητριακά, καρύδια, φασόλια, μπιζέλια), αν και από τον ανθρώπινο οργανισμό απορροφάται μόνο το περίπου μισό της ποσότητας που αυτοί περιέχουν.
Ο μεταβολισμός του φωσφόρου εξαρτάται κυρίως από τη διατροφή και τη δράση της παραθορμόνης (είναι η ορμόνη που παράγουν οι παραθυρεοειδείς αδένες). Ωστόσο, επηρεάζεται από διάφορα νοσήματα και φάρμακα που άλλοτε αυξάνουν τα επίπεδά του στο αίμα (η κατάσταση λέγεται υπερφωσφαταιμία) και άλλοτε τα μειώνουν (υποφωσφαταιμία).
Σε περίπτωση χρόνιας νεφρικής νόσου, η μειωμένη λειτουργική ικανότητα των νεφρών έχει ως συνέπεια κατακράτηση του φωσφόρου, καθώς αυτός φυσιολογικά απεκκρίνεται στα ούρα.
Όπως δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια της νέας μελέτης δρ Κάθριν Ρ. Τατλ, τα ευρήματα της μελέτης ίσως εξηγούν για ακόμα και η πολύ αρχική χρόνια νεφρική νόσος σχετίζεται με αυξημένο καρδιαγγειακό κίνδυνο.
Ωστόσο, θα απαιτηθούν και άλλες μελέτες για να διαπιστωθεί εάν οι θεραπείες για ελάττωση του φωσφόρου ασκούν καρδιοπροστατευτική δράση.
