«Όπως και να ΄χει, βρέξει- χιονίσει, κάθε Παρασκευή μετά τη δουλειά, η αντροπαρέα μας θα μαζευτεί οπωσδήποτε. Απουσίες δικαιολογούνται μόνο σε περίπτωση ασθενείας! Ραντεβού δεν χρειάζεται να κλείσουμε, το ξέρουμε και οι πέντε πως στο φινάλε της τελευταίας εργάσιμης ημέρας θα βρεθούμε όλοι στο σταθερό στέκι μας, στο σπίτι του φίλου μας, του Κωστή…».


Συνυπάρχουν αρμονικά, έδεσαν, φροντίζουν να γίνονται «ένα» συστηματικά, να καλοπερνούν με τον τρόπο τους. Με σήμα κατατεθέν όλων το… μουστάκι τους, η «Εθνική Ελλάδος» της Κρήτης, πέντε φίλοι και από τους τέσσερις νομούς του νησιού, το γλεντούν, τα πίνουν, το χαίρονται, σε μόνιμη εβδομαδιαία βάση. «Είναι τώρα πέντε- έξι χρόνια που κάνουμε στενή παρέα εδώ στην Αθήνα. Μαζευόμαστε κάθε φορά στην ίδια μονοκατοικία, στον Γέρακα. Κατά καιρούς συναντιόμασταν από δω κι από κει. Οι περισσότεροι συνδεόμασταν ο ένας με τον άλλον: ο Κωστής Ιερωνυμάκης με τον Βασίλη Κουρνιανό είναι και συγχωριανοί, από το Ρέθυμνο. Ώσπου γίναμε και κοινή παρέα, μόλις διαπιστώσαμε πως υπάρχει χημεία μεταξύ μας. Πέρα από την κοινή καταγωγή μας, ταιριάξαμε και ηλικιακά, όλοι είμαστε από 45 έως 55 ετών…», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηρακλειώτης νοσοκομειακός υπάλληλος κ. Δημήτρης Βολιτάκης. Παραμονές Σαββατοκύριακου, τους βολεύει όλους η βραδιά για να χαλαρώσουν.

Ο καλαμπουρτζής

«Από τις έξι το απόγευμα έως όσο αργά κι ας πάει, το ρεπερτόριό μας είναι προκαθορισμένο: πρώτα θα πιούμε δυο- τρεις ρακές, μετά και το κρασάκι μας! Ενδιάμεσα, θα μοιραστούμε και την προετοιμασία του φαγητού: ο ένας θα μαγειρέψει το βραστό κρέας, ο άλλος θα οργανώσει την ψησταριά, ο τρίτος θα αναλάβει το τραπέζι. Στο τέλος, πάλι εμείς θα συμμαζέψουμε, εκ περιτροπής, ένας κάθε φορά θα πλύνει και τα πιάτα…», περιγράφει. Το κέφι είναι θέμα χρόνου να «απογειωθεί». «Ο καλαμπουρτζής της υπόθεσης είναι ο Μανώλης Μαυρόκωστας, αλλά κι ο καθένας μας λέει και το δικό του! Στην κουβέντα επάνω, και τα σχόλια για τις γυναίκες είναι μες στο πρόγραμμα, λέμε και για αθλητικά. Μπορεί πάλι και να μη μιλήσουμε καθόλου για πολιτική, αφού ίδιο κόμμα ψηφίζουμε και οι πέντε! Σκοτούρες ή άλλα προβλήματα πέφτουν στο τραπέζι, αλλά μόνο στα γρήγορα, σπάνια θα βαρύνει η ατμόσφαιρα. Με το τραγούδι, εξάλλου, και τη μουσική στα φόρτε τους, εύκολα γινόμαστε ορχήστρα εμείς οι ίδιοι: ο Πέτρος Βρουβάκης κρατά το μαντολίνο του, λέει και τις μαντινάδες του και οι υπόλοιποι τον συνοδεύουμε βεβαίως με κρητικά τραγούδια!».

Ο «απουσιολόγος»

Η ψυχή, πάντως, της παρέας είναι ο Κωστής. Αυτός είναι κι ο… απουσιολόγος, σημειώνει. «Η καλή παρέα ξεκινά από τα γονίδιά μας και τη

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τις απρόσωπες σχέσεις δημιουργεί την ανάγκη στον άνθρωπο να οργανώνεται σε σταθερές παρέες

θετική μας ενέργεια!», υποστηρίζει ο φίλος του, επίσης νοσοκομειακός υπάλληλος, κ. Ιερωνυμάκης. «Όλοι μας είμαστε από χωριά, άρα εκεί από μικροί έχουμε μάθει από παρέες. Σήμερα, και οι πέντε είμαστε και οικογενειάρχες, με παιδιά και υποχρεώσεις ο καθένας μας.

Παρ΄ όλ΄ αυτά, η Παρασκευή είναι η μέρα μας: όπως η γυναίκα έχει συνηθίσει να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ ή να καθαρίζει το σπίτι, έτσι και για μας ενδείκνυται για να πλύνουμε όλοι μαζί και τα αυτοκίνητά μας, να κόψουμε χόρτα, να μαζέψουμε σπανάκια, κουκιά ή κι αυγά από το κοτέτσι μου, να πατήσουμε εδώ και τα σταφύλια μας! Από πενταμελές, το παρεάκι μας γίνεται συχνά και διπλάσιο- και οι γυναίκες μας όταν κάτσουν μαζί μας, ψοφάνε για παρέα. Και δώσ΄ του τότε οι φρέσκοι μεζέδες, όλα- κρέατα, τυροκομικά και κηπευτικά- είναι αγνά, απ΄ τα μέρη μας…».

«Πρωταγωνιστεί η φιλία μας…»


ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κώδικα επικοινωνίας και λεξιλόγιο έχουν καθιερώσει οι γνωστές ηθοποιοί, καλές φίλες μεταξύ τους, Μαριάννα Τουμασάτου, Ελισάβετ Μουτάφη και Υρώ Λούπη. Η κοινή ενασχόλησή τους με το θέατρο και την τηλεόραση ουδέποτε έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. «Η ουσία, δηλαδή η ψυχή της καθεμιάς και η άριστη επαφή μας, είναι αυτή που μας ενώνει, λιγότερο το σινάφι μας. Με την Υρώ κάνουμε παρέα από το 1988, η Ελισάβετ μάς συνοδεύει από το 2004, συχνά μαζί μας όμως θα βρεθούν κι άνθρωποι εκτός του χώρου μας, όπως η Μαρία και ο Πέτρος. Ειδικά οι τρεις μας, όμως, τα έχουμε βρει μεταξύ μας, υπάρχει μεγάλη εμπιστοσύνη ανάμεσά μαςακούει, εκτιμά κι αγαπά η μια την άλλη. Έχουμε κάνει και κατ΄ επανάληψη διακοπές μαζί, μας συνδέουν κι άλλα ενδιαφέροντα, μπορούμε, για παράδειγμα, να μιλάμε με τις ώρες για τα αδέσποτα, καθώς έχουμε και οι τρεις ζωάκια…», περιγράφει η κ. Τουμασάτου. Στο σπίτι της Ελισάβετ, όπου συνηθίζουν τακτικά να μαζεύονται, το…

ντελίβερι, λόγω φόρτου εργασίας, ανοίγει την όρεξη. «Μια τυπική βραδιά μας περιλαμβάνει μπριζολάκια, ωραίες σαλάτες και φυσικά ατέλειωτο μπλα μπλα.

Πάντα έχουμε τόσα πολλά να πούμε! Αναζητήσεις τού στυλ “εγώ πότε θα γίνω μάνα;”, όχι, δεν τίθενται επί τάπητος!».

«Την έχουμε ανάγκη αυτή τη συντροφιά στη ζωή μας»


ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ τιμ εδώ και τρία χρόνια, η τριάδα Αναστασία Σιμίδου, Νικολέττα Καραγιάννη και Ζαχαρούλα Κυριακοπούλου πήρε φέτος ως «μετεγγραφή» και τη Χαρά Επισκόπου, τη μοναδική παντρεμένη της γυναικοπαρέας. Σχεδόν συνομήλικες, από 28 έως 32 ετών, συγκάτοικοι οι δύο πρώτες, εργαζόμενες και οι τέσσερις στον ευρύτερο ιατρικό χώρο, δεν χρειάστηκε πολύ να το… προσπαθήσουν. «Η Νικολέττα ήταν ο συνδετικός κρίκος. Στην πορεία, μου γνώρισε και τις άλλες δυο κοπέλες. Πλέον, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, καθημερινές ή και Κυριακή, θα βρεθούμε σίγουρα. Το ίδιο σταθερά είναι και τα δύο στέκια μας, ανάλογα και με τη διάθεσή μας: το θερινό, ένα υπαίθριο ουζερί στο Χαλάνδρι, αλλά και το χειμερινό, ένα κουτούκι στους Αμπελοκήπους. Και τα δύο τα θεωρούμε πραγματικά χαλαρωτικά μέρη, ιδανικά για ομαδική ψυχοθεραπεία, από τις ωραιότερες διασκεδάσεις μας! Επανειλημμένα έχουν αποδειχθεί μια δοκιμασμένη, ευεργετική λύση- διέξοδος εκτόνωσης…», λέει η κ. Σιμίδου. Στις μαζώξεις τους, το τρίωρο αποδεικνύεται λίγο, παραδέχεται. «Μπορεί να φύγουμε κι όταν κλείσει το μαγαζί, μας έμαθαν πια και οι σερβιτόροι! Η πίεση του χρόνου, όμως, είναι το μοναδικό πράγμα που δεν θέλουμε. Μας φτάνει ο φόρτος της εβδομάδας. Συχνά, μάλιστα, θα τύχει να πιούμε και κάτι παραπάνω, το… φιλοσοφούμε το πράγμα! Την έχουμε ανάγκη, όμως, αυτή την παρέα στη ζωή μας! Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση θα γυρίσει στην πλάκα, η βραδιά θα κλείσει με γέλια! Έτσι εξηγείται πώς κολλήσαμε…».

Η «ανάγκη του ανήκειν»


ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ τεκμηρίωση κρύβεται ανάμεσα στους άρρηκτους δεσμούς φιλίας ανδρών- γυναικών, εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο κοινωνιολόγος- εκπαιδευτικός κ. Σταμάτης Βενέτης, γ.γ. του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων. «Ως υποδομή στον γενετικό κώδικά του, ο άνθρωπος έχει αυτό που λέμε “ανάγκη του ανήκειν”, την έμφυτη δηλαδή επιθυμία του όχι απλά να συμμετέχει σε μια σταθερή ομάδα, αλλά να αισθάνεται διαρκώς τα άλλα μέλη της, να ζει ως κομμάτι της. Σήμερα, ωστόσο, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με τις ουσιαστικά απρόσωπες σχέσεις και τις συχνές μετακινήσεις, κάνει την ανάγκη του αυτή ακόμα πιο έντονη, γι΄ αυτό και φροντίζει να οργανώνεται σ΄ αυτές τις σταθερές παρέες, ώστε να ταιριάξει με τους άλλους. Παλαιότερα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, ανήκες κάπου, συμμετείχες π.χ. σε πανηγύρια. Τώρα, αναγκάζεσαι κάποια στιγμή να το κάνεις συνειδητά. Πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια, χρόνο και κόπο για να πάρεις μέρος σε κοινές δράσεις, να τις δημιουργήσεις…».

Τελευταία Νέα