Πάρα πολύ μου αρέσουν τα νέα τηλέφωνα τύπου iΡhone και κάθε φορά που έχω την ευκαιρία τα παίρνω στα χέρια μου, τα περιεργάζομαι, τα ζυγίζω και λέω μια βλακεία τύπου «βαρύ είναι μωρέ, πώς το βάζεις στην τσέπη;». Τις προάλλες συζητούσα με τον Κωστή Μαραβέγια για τον νέο του δίσκο και στο φινάλε μου λέει «αν θες κάτι, στείλε emailτα παίρνω όπου και να είμαι μέσω τηλεφώνου». Ασυναίσθητα κοιτάζω το πτωχό ροζ τηλεφωνάκι μου, που το έχω πάνω από δύο χρόνια (και έχει αρχίσει και ρετάρει σοβαρά), και λέω δεν είναι να συνδέεται κανείς με τίποτα πια- ούτε καν με τα σημαντικά sms που τα φιλάει στην «πτωχή συσκευή» του ως κόρην οφθαλμού- μέχρι να αλλάξει συσκευή. Τόσο ακριβώς διαρκεί και το μέλι στον έρωτα. Έναν χρόνο, το πολύ. Τυχαίο είναι, νομίζετε; Μελετημένο είναι (και αυτό) από την τηλεφωνία. Μετά σου ρίχνει στα πόδια το «επόμενο μοντέλο» που υπόσχεται τα πάντα και εντάξει, τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή, τρέχει τρέχεις κι εσύ ξοπίσω, να προλάβεις. Θα έχεις άλλα sms (σου λέει). Ακόμα σ΄ εκείνα είσαι; Πφφφφ. Ε, πέρασέ τα στο επόμενο τηλέφωνο, κάν΄ τα αφίσες, κάν΄ τα βιβλίο, σενάριο, κάτι κάν΄ τα τέλος πάντωνγιατί μας ζαλίζεις τελικά, το τηλέφωνο σου φταίει;

Φοβία. Έχω φοβία, το λέω. Και μόνο που σκέφτομαι τον εαυτό μου στο γκισέ και τον υπάλληλο να προσπαθεί να μου εξηγήσει τα καλούδια του 3G- ρεζίλι να το πω;- μου βγαίνει κάτι εναντίον των μεγάλων εταιρειών, των κολοσσών που μας «κυνηγούν» σαν τις τράπεζες με τις πιστωτικές. «Κατεβάστε», «συνδεθείτε», «δείτε», «παίξτε», «ακούστε» κ.λπ.- με το αζημίωτο πάντα- και όλα αυτά σε μια γλώσσα που χρησιμοποιεί αρχικά (drm, 3G, ΜSΝ, sms) και αν δεν είσαι wired διαρκώς (ναι, wired), αισθάνεσαι μια μοναξιά, μα μια μοναξιά- ούτε να συνεννοηθείς μπορείς πια. Και εντάξει, εγώ να την κάνω την αντίστασή μου, αλλά εναντίον ποιου; Και με ποιον; Και το πανό τι θα γράφει; Μπαμπά, μην τρέχεις, ζαλίζομαι;