Αναζήτηση
«Το πονάω το ελληνικό τραγούδι, γιατί μου δίνει ζωή» λέει η Λίνα Νικολακοπούλου που επιστρέφει με ένα πρόγραμμα για τα 40 χρόνια του «Ζoom» στην Πλάκα
«Όσο πιο εύκολα μας επιτρέπεται να έχουμε το πηγαινέλα μας μέσα στον χρόνο, στις ωραίες στιγμές, τόσο πιο ελεύθεροι αισθανόμαστε». Αυτή την ελευθερία κι αυτή τη συμφιλίωση με ό,τι πέρασε αλλά και ό,τι κυοφορείται ετούτη την εποχή (και όπου να ΄ναι φτάνει) θέλησε να μας εξασφαλίσει η Λίνα Νικολακοπούλου μέσα από τις παραστάσεις που οραματίστηκε για το «Ζoom» με αφορμή τα τεσσαρακοστά του γενέθλια.
Από τις πιο δραστήριες προσωπικότητες στον χώρο του τραγουδιού τις δεκαετίες ΄80 και ΄90, δεν ήταν μόνο οι στίχοι της που έδωσαν ταυτότητα σε μια γενιά, αλλά και η δράση της σαν μέλος μιας ευρύτερης παρέας (με Κραουνάκη, Βουτσινά, Πρωτοψάλτη) που έφερε τα πάνω κάτω στον τρόπο (και τον τόπο) της νυχτερινής διασκέδασης. Η Λίνα ήταν η «αρχιτεκτόνισσα» της Λεωφόρου Β με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, στο «Ζoom» – η πρώτη ανατρεπτική της πρόταση τότε. Τo τραγούδι «θεατροποιείται»… «Το “Ζoom” ήταν μια σκηνή μικρή, αλλά στα μάτια μου φαινόταν ονειρική», λέει η Λίνα. Αυτή τη γλύκα και την οικειότητα, «τη σιγουριά που σου δίνει ένας χώρος όταν ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα σου προτείνει κάτι και θα σου αρέσει», θέλησε να ξαναβρεί με το Τρίφωνο, τη Μελίνα Τανάγρη (συν τα νέα παιδιά Ιάσονα Γρηγορίου και Γιάννη Πετειναρά).
Η ανάγκη της Λίνας ως ακροάτριας έφτιαξε και τις συντεταγμένες της παράστασης. «Δεν εισπράττεις ένταση πάνω από τη σκηνή», λέει. «Θέλω να ακούγονται ωραία τα όργανα. Καθαρά. Το σαξόφωνο, ο πιανίστας, ο κιθαρίστας… Να έχουν… γεύση οι ήχοι». Δεν είναι, προσθέτει, άνθρωπος της βιασύνης- «δηλαδή να έρθει κάτι καινούργιο, να αρπαχτώ απ΄ αυτό και να ξεχάσω το παλιό. Για μένα υπάρχει πάντα λόγος να δεθεί το νέο με το παλιό».
Τώρα πλέον έχει γίνει αποδεκτό να μπλέκονται στα λάιβ διάφορα στυλ μουσικής, αλλά και διάφορες γλώσσες μεταξύ τους- κάτι που ήταν διά ροπάλου απαγορευμένο πα λιότερα. «Εγώ απλά σεβάστηκα την προσωπικότητα του κάθε καλλιτέχνη. Η Μελίνα λέει υπέροχα γαλλικά τραγούδια. Τραγούδια της Πιαφ. Ο Νίκος Κουρουπάκης που είναι μεγαλωμένος στην Αστόρια λέει τέλεια το “Βreathless”. Οι τρεις μαζί (Ερωφίλη, Κουρουπάκης, Υφαντής) λένε Κοέν. Γιατί όχι; Πάρτι έχουμε για τα 40 χρόνια του “Ζoom”. Να μην πούμε εκείνο το “Οh Carol” που το έχουμε χορέψει τόσο στα πάρτι μας; Θυμίζει εποχή μπλουζ, φλερτ και πικάπ- και το βλέπω πόσο το χαίρονται οι θαμώνες».
Θα της άρεσε, λέει, να περάσουν από το «Ζoom» πολλοί καλλιτέχνες φέτος. Κι όχι μόνον εκείνοι που είχαν περάσει τότε.
Η παρέα η δική σας ήταν η τελευταία καλλιτεχνική παρέα που μπόρεσε και εξέφρασε συλλογικά μια γενιά.Ένα κοινό αίσθημα…
«Εμείς πήραμε κάτι από παλιά, χωρέσαμε μέσα σ΄ αυτό και μπορέσαμε να είμαστε οι εαυτοί μας. Αλλά δες τον Σταμάτη… Έχει μέσα του δέκα συνθέτες».
Σας κόστισε που διαλύθηκε εκείνη η παρέα με την κοινή σκέψη στα πράγματα, την κοινή αισθητική, την κοινή δράση;
«Το ωραίο που γίνεται κάθε φορά που κλείνει ένας μεγάλος κύκλος, είναι ότι ο καθένας απ΄ αυτό το πρώτο κύτταρο κάπου δίνεται ξανά. Εγώ, επειδή παρέμενε ζωντανή η αγάπη μου για συμπόρευση και δημιουργία, ανοίχτηκα πάλι- αφού μου πέρασε η λύπη».
Περάσατε και αυτή τη φάση. Της λύπης;
Δέκα χρόνια. Γιατί ήξερα ότι τελείωσε. Ότι ο καθένας έψαχνε το όνειρό του μόνος του. Εγώ σαν χαρακτήρας δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ εκείνο το πέρα δώθε. Πόνεσα πολύ. Που μπαίναμε, βγαίναμε, σχεδιάζαμε, ονειρευόμαστε. Πέρασε χρόνος μέχρι να καταλάβω ότι για κάποιο λόγο τελειώνουν τα πράγματα. Και σημασία έχει τι απόθεμα έχεις για να ξανακάνεις. Τώρα που εγώ είπα μέσα μου πως θέλω να κάνω κάτι, βρέθηκαν οι άνθρωποι. Πρέπει να βγεις πάλι έξω να δεις, να ονειρευτείς, να επιθυμήσεις, να εμπνευστείς. Και να είσαι διατεθειμένος να δώσεις. Και φυσικά να εκτεθείς. Αν είσαι καλλιτέχνης, δεν γίνεται να ζήσεις χωρίς αυτό. Αν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης.
ΙΝFΟ
«Ζoom» (Κυδαθηναίων 39, Πλάκα, 210-3225.920): Μελίνα Τανάγρη και Τρίφωνο (Παρασκευή, Σάββατο). Δευτέρα, Τρίτη: καλεσμένοι έκπληξη.
«Η ποίηση μας βοηθά να βλέπουμε αλλιώς»
Τις Τετάρτες η Λίνα Νικολακοπούλου προτείνει στο «Ζoom» ποιητές μελοποιημένους. Δημουλά, Πατρίκιο, Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ, Χρονά, Καρούζο. «Μέσα σε τέσσερα μικρά αποσπάσματα προλαβαίνεις να δώσεις κάτι περισσότερο για τους ανθρώπους αυτούς», λέει.
Λείπει η ποίηση απ΄ το τραγούδι στις μέρες μας;
«Θεωρώ ότι στον λόγο των τραγουδιών επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια. Με αυτό τον τρόπο αισθάνομαι ότι ο θεατής θα έχει έναν ξεναγό που θα του δείξει άλλα μέρη. Η ποίηση σε βοηθάει να δεις αλλιώτικα έναν χώρο καθημερινό. Και ναι, το κάνω γιατί θα ήθελα να μου το έκαναν- και μου λείπει».
