Αναζήτηση
ΗΧΗΡΗ «ΑΝΟΙΞΗ» ΖΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΑΛ. ΜΕ ΠΙΣΤΟ ΚΟΙΝΟ,
ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
«ΒΑΡΕΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΝ». «ΜΠΑΝΤΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΟΝΟ
ΟΤΑΝ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ», ΛΕΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ RΟΤΤΙΝG CΗRΙSΤ
«Μ έταλ, εμείς απλά παίζουμε μέταλ, δίπλα σε αυτό βάζεις ό,τι θέλεις», λέει ο Σάκης Τόλης, φωνή, κιθάρα και ψυχή των Rotting Christ, του πιο διάσημου ελληνικού μεταλλικού σχήματος στο εξωτερικό. Εννοεί όποιον χαρακτηρισμό- dark, heavy, black- είναι πιο ταιριαστός στα αυτιά του ακροατή.
«Για εμάς είναι μια κατάθεση ψυχής». Μια ομολογουμένως εκκωφαντική κατάθεση σε μια πολύ ηχηρή μουσική. Με αποδεικτικά στοιχεία πια μια ιδιαίτερα ψυχωμένη μουσική σκηνή. Με δυναμικό και αφοσιωμένο κοινό. Ο θόρυβος κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Πιστέψτε το. Εξάγουμε «μεταλλικό» ροκ. «Είναι ίσως το μοναδικό εξαγώγιμο μουσικό προϊόν της χώρας μας όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο. Τα άλλα που ακούτε από κανάλια και μεσημεριανές εκπομπές είναι για την αδαή μάζα», λέει… Και «εξάγουμε» με διαφορετικούς τρόπους: Ο Όζι Όζμπορν προσέλαβε Έλληνα κιθαρίστα στο γκρουπ του. Τον Gus G ή Κώστα Καραμητρούδη, από τα ανερχόμενα ονόματα του heavy metal (με τους Firewind) που έφυγε στα 18 του από την Ελλάδα για σπουδές στο Μπέρκλεϊ, αλλά άκουσε τη μούσα που του φώναξε μεταλλικά.
Μέταλ μπάντες εμφανίζονται παντού. Από μικρά ασφυκτικά κλαμπ της Αθήνας και της περιφέρειας μέχρι μεγάλα φεστιβάλ και στα λημέρια του Ίντερνετ. Κιθάρες λυσσομανάνε, ηλεκτρικά σόλο φτάνουν στον ουρανό.
«Η ελληνική σκηνή μετά την έκρηξη που είχε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και τη χειμερία νάρκη που έπεσε για τα επόμενα χρόνια, θα έλεγα ότι την τελευταία 5ετία ξαναγεννιέται από τις στάχτες της και υπάρχει ένας οργασμός από νέες μπάντες που επιτέλους έπιασαν το νόημα ότι μπάντα δεν γίνεσαι από την καφετέρια της γειτονιάς σου αλλά μόνο αν πάρεις τον δρόμο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολλές μπάντες να παίζουν στο εξωτερικό και να παίρνουν μέρος σε πολλές περιοδείες».
Σε μια εποχή που η δισκογρα φία μετράει απώλειες, οι πωλήσεις των μέταλ άλμπουμ καλά κρατούν. Πολλά γκρουπ πιάνουν πρώτες θέσεις.
Μπροστά μας μια θάλασσα από κεφάλια που ανεβοκατεβαίνουν στο σφυροκόπημα της κιθάρας. Έτσι όπως χτυπάει κόκκινο η ένταση της μουσικής, οι φαν από κάτω μοιάζουν να γίνονται ένα σώμα. Από ένα σκηνικό σαν κι αυτό γεννήθηκε το γκρουπ που έχει σήμερα όνομα και φαν στο εξωτερικό.
Παίζουν έξω, όχι σε Έλληνες αλλά σε ξένους. Μετράνε δυο δεκαετίες στη σκηνή. Και έχουν θαυμαστές όχι μόνο από τον χώρο του μέταλ.
Ένα γκρουπ δοκιμασμένο στις αρένες, που άρχισε να παίζει από κλαμπ και έφτασε να είναι από τα πιο γερά ονόματα στην Ευρώπη, την Αμερική (Βόρεια και Νότια), την Αυστραλία. Στη λέξη «καριέρα» ο Σάκης όμως αντιδρά, «καμιά ελληνική μπάντα δεν κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Απλά παίζουμε. Από το Περού ώς τη Σιβηρία. Και αυτό έχει να κάνει με θυσίες. Έχουμε χάσει φίλους, έχουμε θυσιάσει σχέσεις, δεν έχουμε ένσημα. Κάποια στιγμή αρχίζεις να τα νιώθεις όλα αυτά. Έχουμε ρισκάρει όμως πιο πολύ από άλλους».
Ήταν δύσκολα στην αρχή. Στα τέλος της δεκαετίας του ΄80- αρχές του ΄90 που έβαζαν μπροστά. Το ΄93 έκαναν την Fuck Christ Τour, επεισοδιακές συναυλίες. «Υπήρχε έλλειψη μουσικής παιδείας. Ο Έλληνας είναι κρεμασμένος στον μικρόκοσμό του, όταν βγήκαμε έξω φάγαμε σφαλιάρες…. Πολύ νωρίς, χάρη στη συνεργασία μας με γερμανική δισκογραφική, μάθαμε πως χρειάζεται πειθαρχία και σοβαρότητα στη δουλειά. Ο ροκενρόλ τρόπος ζωής δεν είναι αυτός που νομίζουν. Οι πετυχημένοι στον χώρο δουλεύουν 15 ώρες τη μέρα». Και μπορεί να είσαι στη σκηνή και να λειώνεις «μέταλλα» στην Κολομβία, αλλά σίγουρα θα σκέφτεσαι την 3χρονη κόρη σου. «Μ΄ έχει ωριμάσει το παιδί», λέει, «τότε ήμουν επαναστάτης χωρίς αιτία, σήμερα είμαι με αιτία».
Το ροκ εξ ορισμού είναι μια πολιτική δήλωση και το metal συχνά ένας μαγνήτης πολιτικός. «Όχι, δεν είμαστε μια πολιτικοποιημένη μπάντα, απλά είμαστε εναντίον του συντηρητισμού του νεοέλληνα. Πιστεύουμε ότι τα δεινά προέρχονται από τον φανατισμό. Δεν έχουμε σχέση με ακραίες τάσεις». Από την άλλη έχουν μια θυελλώδη πορεία, με αντιδράσεις που ξεσπούν συχνά εκεί που παίζει το συγκρότημα.
«Είναι αλήθεια ότι σαν Rotting Christ έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές προβλήματα λόγω ονόματος παγκοσμίως. Μερικά σόου μας έχουν ακυρωθεί, μερικοί διανομείς δεν επιθυμούν να διανέμουν το CD μας, ειδικά στις ΗΠΑ, αλλά συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη μας για την ελευθερία του λόγου. Συμφωνώ ότι πολλοί μπορεί να νιώθουν ότι προσβάλλονται τα “πιστεύω” τους με το όνομά μας, αλλά κι εμείς προσβαλλόμαστε ή μάλλον ενοχλούμαστε με την όλη φονταμενταλιστική παιδεία που έχουμε μεγαλώσει και τον θρησκευτικό εξαναγκασμό που έχουμε δεχτεί από μικρά παιδιά…
Αν και δεν πιστεύουμε σε κάποιον θεό, σεβόμαστε την πίστη κάποιων όσον αφορά το πνευματικό μέρος αλλά δεν σεβόμαστε τη θρησκευτική οργάνωση που μετατρέπει την πίστη σε εταιρεία. Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον οι ιστορικοί θα μιλάνε για τις θρησκείες ως μια από τις μεγαλύτερες οργανωμένες απάτες χαλιναγώγησης των λαών… Θα μου πεις, κάτι άλλο θα έχει εφευρεθεί αλλά σίγουρα θα υπάρχει κάποιος που θα πιστεύει ότι η τότε χαλιναγώγηση θα… σαπίζει».
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ – ΕΛΛΗΝΙΚΑ – ΜΕΤΑΛΛΑ
