«Η μητέρα μου ήταν κόρη του Μπούμπουλη, δεύτερου συζύγου της Μπουμπουλίνας. Από μικρός άκουγα μονίμως τους δικούς μου να μου λένε για το σπουδαίο όνομα που φέρουμε, δεχόμουν έναν συνεχή “βομβαρδισμό” για τους ένδοξους προγόνους μας. Με τέτοια βιώματα μεγάλωσα, μ΄ αυτό το βαρύ φορτίο εξακολουθώ να ζω…».
Έχει ιστορική καταγωγή, φέρει και το όνομα. Οι οικογενειακές ρίζες του κ. Φίλιππου Δεμερτζή-Μπούμπουλη είναι πάντα επίκαιρες τέτοιες μέρες, παραμονές της 25ης Μαρτίου. «Για να μη χαθεί το όνομα της Μπουμπουλίνας, της οποίας η μητέρα μου ήταν τρισεγγονή, μου το έδωσαν ως δεύτερο. Έχω τρία αγόρια, η αδερφή μου άλλα δύο, εν ζωή είναι κι ένας ανιψιός μου, αυτοί οι λίγοι απομείναμε πια ως γνωστοί απόγονοι της γενναίας καπετάνισσας. Είναι, ωστόσο, πολύ πιθανόν να υπάρχουν κι άλλοι διάσπαρτοι, καθώς οι Μπουμπουλαίοι μετακινήθηκαν: από το Βυζάντιο πήγαν στην Κρήτη, κάποιοι στη Μάνη κι από εκεί στις Σπέτσες, τόπο και δικής μου καταγωγής. Αν μάλιστα ψάξει κανείς στον τηλεφωνικό κατάλογο της Νέας Υόρκης, θα βρει κι άλλους πολλούς, αλλά άγνωστης προέλευσης. Κατά καιρούς, πάλι, διάφοροι συνονόματοί μου, που ψάχνουν το γενεαλογικό δέντρο τους, απευθύνονται σε εμένα για πληροφορίες», λέει στα «ΝΕΑ». Η κληρονομιά
Εδώ και δύο δεκαετίες, ο 54χρονος Σπετσιώτης είναι ο διαχειριστής και της πολιτιστικής κληρονομιάς που άφησε πίσω της η θρυλική Λασκαρίνα, η μοναδική στην παγκόσμια ναυτική ιστορία γυναίκα ναύαρχος, η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. «Δούλευα ως ναυπηγός, αλλά από το 1991 εγκατέλειψα την καριέρα μου, και τα περισσότερα χρήματα, καθώς για μένα ήταν πολύ πιο σοβαρό να διατηρηθεί το σπίτι του Μπούμπουλη, οκτακοσίων τετραγωνικών μέτρων, εδώ στις Σπέτσες. Σ΄ αυτό έζησε η Μπουμπουλίνα, από το 1801 που τον παντρεύτηκε μέχρι και το 1825 που σκοτώθηκε. Ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, αλλά το συντηρήσαμε, η πλήρης ανακατασκευή του κόστισε περισσότερο από ένα εκατομμύριο ευρώ- 700.000 δόθηκαν από την Ε.Ε. Δεν θέλαμε να αλλάξει χέρια, γι΄ αυτό και ποτέ δεν σκεφτήκαμε να το πουλήσουμε, παρά τις διάφορες προσφορές. Το πήρα, λοιπόν, από τη μητέρα μου και το μετέτρεψα σε μουσείο επισκέψιμο για το κοινό», λέει.
«Φέτος θα ξεπεράσουμε τους 500.000 επισκέπτες, τους οποίους και ξεναγούμε οικογενειακώς. Ήδη έχουμε γεμάτα τριάντα βιβλία, διακοσίων σελίδων το καθένα, με σχόλιά τους, με πιο χαρακτηριστικό το “Κρατάτε καλά το παράθυρο της Ιστορίας ανοιχτό, γιατί σιγά σιγά μας κόβουν τη θέα…”! Κι όμως υπάρχει κόσμος που κλαίει και συγκλονίζεται, όταν ακούει την ιστορία της Μπουμπουλίνας και της Επανάστασης. Το ίδιο κι όταν βλέπει τα εκθέματα, στη σκέψη ότι εδώ μέσα περπατούσε αυτή η γυναίκα, πως στον χώρο αυτό ελάμβαναν χώρα πολεμικά συμβούλια για τον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας», επισημαίνει.
ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ
Με προσπάθειες των απογόνων της Μπουμπουλίνας διασώθηκε το σπίτι της στις Σπέτσες
Ο σύλλογος των απογόνων των ηρώων της επανάστασης
«Ιδρύθηκε το 1938, με πρωτοβουλία του στρατηγού Αμβρόσιου Φραντζή και άλλων φίλων των ιστορικών αυτών οικογενειών, με πρώτα μέλη του σημαντικούς ανθρώπους- πολιτικούς, στρατιωτικούς και άλλους επιφανείς- της εποχής, που συνήθιζαν τότε να οργανώνουν συγκεντρώσεις τους, σε αίθουσα του ξενοδοχείου “Κing George”, στο κέντρο της Αθήνας. Σήμερα αριθμεί περίπου 150 μέλη, ανάμεσά τους κι επιστήμονες, πρώην πρωθυπουργούς, βουλευτές, υπουργούς και πρεσβευτές, όλοι τους απευθείας απόγονοι, που για να ενταχθούν στον όμιλό μας οφείλουν προηγουμένως να αποδείξουν με γνήσιες έγγραφες μαρτυρίες τους την καταγωγή και συγγένειά τους…», λέει στα «ΝΕΑ» ο σημερινός πρόεδρος του ομίλου κ. Κώστας Πλαπούτας, πέμπτη γενιά από τον στρατηγό του ΄21 Δημήτριο Πλαπούτα.
«Είμαστε λίγοι»
«Ούτως ή άλλως, οι εναπομείναντες απόγονοι είμαστε πια λίγοι, ουσιαστικά γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Υπάρχει, ωστόσο, από παλιά κι ένας “ομφάλιος λώρος”, για τακτικές κοινές δράσεις μας κι επαφές, συμμετοχές μας σε διάφορες εκδηλώσεις. Κι αυτό, μια και οι περισσότεροι πρόγονοί μας είχαν μεταξύ τους φιλικές σχέσεις, τις οποίες και διατηρούμε έως σήμερα, από γενιά σε γενιά. Εμένα, για παράδειγμα, με μεγάλωσε στα πόδια του ένας από τους τελευταίους απογόνους του Κολοκοτρώνη, ο Βλαδίμηρος, που πέθανε το 1973…», θυμάται και σπεύδει να ξεκαθαρίσει: «Δεν λέει κανείς πως θα χρειαστεί να ξαναζήσουμε όπως τότε. Αλλά το να αισθανόμαστε καλά για όσα έκαναν οι πρόγονοί μας είναι πολύ σημαντικό για μας. Προσωπικά, δεν νιώθω τόσο περήφανος για το όνομά μου όσο αισθάνομαι χρέος και ευθύνη να μεταδοθεί αυτή η ιστορία μας στους νεώτερους. Αυτή είναι που μας κρατά ζωντανούς ως έθνος…».
LΙΝΚS:
http://www.bouboulinamuseum-spetses.gr
Όταν η Κανάρη γνώρισε τον Μπόταση
«Με τον Κανάρη στον έναν ώμο μου και τον Μπόταση στον άλλον, το βάρος της Ιστορίας είναι για μένα ασήκωτο και σήμερα. Από μικρή, θυμάμαι, στο σχολείο με… τραβούσαν κάθε 25η Μαρτίου, στις γιορτές μ΄ έντυναν με ελληνικές παραδοσιακές στολές, έλεγα ποιήματα και ολόκληρα θεατρικά έργα. Μες στην Ιστορία εγώ βουτηγμένη, έπαιζα τον ρόλο μου και ταυτόχρονα δάκρυζα! Κι από κάτω, όλοι οι γονείς έκλαιγαν κι αυτοί μαζί μου. Την ίδια συγκίνηση εξακολουθώ να νιώθω και στις μέρες μας», αναφέρει και μιλά και για το άγνωστο γαλλικό (!)…σόι της, μέσω του Κανάρη. «Είχε κερδίσει τον θαυμασμό και των Γάλλων, που εκδήλωσαν την επιθυμία να αναλάβουν να σπουδάσουν έναν από τους γιους του. Πράγματι, αυτός έστειλε έξω τον Λυκούργο, που έκανε λαμπρές σπουδές και παντρεύτηκε με Γαλλίδα. Το ζευγάρι απέκτησε και παιδιά, ένα από τα οποία ήταν ο παππούς μου, ο Ναπολέων Κανάρης. Τα υπόλοιπα, ωστόσο, μέλη της οικογένειας έμειναν εκεί, παντρεύτηκαν Γάλλους και Γαλλίδες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όταν η Μελίνα Μερκούρη έγινε υπουργός Πολιτισμού και γνώρισε Κανάρηδες στη Γαλλία, τους προσκάλεσε στα Ψαρά. Έτσι, ξαφνικά, έμαθα κι εγώ ότι έχω εβδομήντα ξαδέλφια Γάλλους, όλοι τους συγγενείς του Κανάρη!».
