Αναζήτηση
Τριάντα χρόνια έκλεισαν χθες Πέµπτη από τον θάνατο του Ζαν Πολ Σαρτρ και δεν λέει να κοπάσει το κύµα εκθέσεων και εκδόσεων για τον γάλλο στοχαστή.
Μετά την αποκαλυπτική βιογραφία για τη σχέση Σαρτρ και Ντε Μποβουάρ «Α Dangerous Liaison» της Κάρολ Σέιµορ, η έκδοση «Τalking with Sartre» (Συζητώντας µε τον Σαρτρ) του Τζον Γκερασί φέρνει στο φως τα πρακτικά µιας σειράς συζητήσεων που βοηθούν να καταλάβουµε σε βάθος τις σκέψεις αλλά και τις σχέσεις ενός από τους µεγαλύτερους διανοη τές του 20ού αιώνα .
Σε µια συζήτηση, λόγου χάριν, ο Γκερασί (που ο πα τέρας του Φερνάντο Γκερασί και η µητέρα του Στέ φα Οκίκοβιτς υπήρξαν στενοί φίλοι του Σαρτρ) ανα φέρεται στην περίφηµη φράση του «L enfer c est les autres» – «Η κόλαση είναι οι άλλοι» – όπου ο Σαρτρ απαντάει: «Αυτή είναι η µια πλευρά του νοµίσµατος.
Η άλλη, που δεν αναφέρετε, είναι το ότι ο παράδει σος είναι ο ένας για τον άλλο».
Σ αυτές τις συζητήσεις ο Γκερασί ενδιαφέρεται πε ρισσότερο για πολιτικές παρά για φιλολογικές ερωτήσεις και το µεγαλύτερο µέρος του βιβλίου (που αφο ρά την εποχή 1970-74) είναι αφιερωµένο σε πολιτικά θέµατα της εποχής: συζητήσεις για τον Ντε Γκωλ (τον οποίο ο Σαρτρ σιχαινόταν), όπως και σελίδες αφιερωµένες στη θερµή υποστήριξη του φιλοσόφου στη σταλινική Ρωσία.
Για την προσωπική του ζωή µαθαίνουµε πολλά. Ο Σαρτρ µιλάει ανοικτά για την εξάρτησή του από τις αµφεταµίνες, τις ερωµένες του – που επισκεπτόταν σε εβδοµαδιαία βάση ακόµη και στα 70 – ενώ παραδέχεται ότι µε τη σηµαντικότερη γυναίκα της ζωής του, τη Σιµόν Ντε Μποβουάρ, είχε σταµατήσει να έχει σεξουαλικές σχέσεις από το 1947. Από τις συζητήσεις των δύο, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι θεωρεί τη σεξουαλική πίστη ως συντηρητική συνήθεια της αστικής τάξης, ενώ οι µόνοι άνδρες φίλοι που θαυµάζει είναι όσοι δέχονται να τον ακολουθούν στις εξόδους του µε πόρνες. Με τις πολιτικές απόψεις του Σαρτρ όµως ασχολεί ται αυτή την εποχή και η καθηγήτρια Πέιτζ Αρθουρ, που θεωρεί τις θέσεις υπέρ των απελευθερωτικών κινηµάτων συνυφασµένες µε το έργο του, σε αντίθεση µε επικριτές του που θέλουν ασύµβατο τον µαρξιστή Σαρτρ µε τη φιλοσοφία της υπαρξιακής ελευθερίας.
Και µια λεπτοµέρεια: Η πλάκα του τάφου του Σαρτρ στο παρισινό νεκροταφείο του Μονπαρνάς είχε χαθεί λίγο µετά τον θάνατό του, το 1980. Τώρα απο καλύπτεται ότι είχε κλαπεί από τον Κολοµβιανό ποιητή Αρνούλφο Βαλένθια, ο οποίος πέθανε πρόσφατα – και η κόρη του ανακάλυψε τη µακάβρια λεία του!
