«Αίσχος» και «µπράβο» για τον Προµηθέα

Είχε και τα απρόβλεπτά της η παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου στο παλαιό ελαιουργείο, µε αποδοκιµασίες πέρα από τα χειροκροτήµατα στη δεύτερη µέρα της
Ενα στεντόρειο «αίσχος!» – διά γυναικείου στόµατος – γέµισε το σκοτάδι του φινάλε, στη δεύτερη παράσταση του ελληνοτουρκογερµανικού «Προµηθέα δεσµώτη» που παρουσίασε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος µε το θέατρό του «Αττις» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Ηταν που δεν άρεσε η παράσταση; Ηταν που η έντονη τουρκική παρουσία ταρακούνησε τα εθνικοπατριωτικά αισθήµατα κάποιων θεατών; Ηταν εκείνη η… υποτακτική «υπέγραψε!» που επαναλήφθηκε ουκ ολίγες φορές διά χειλέων Σοφίας Μιχοπούλου στην ένθετη στο κείµενο µαρτυρία – από τον Εµφύλιο µάλλον; Ή µήπως ήταν που η παράσταση αναγγελλόταν από το Ελληνικό Φεστιβάλ «στα ελληνικά, τουρκικά και γερµανικά µε ελληνικούς υπέρτιτλους» αλλά οι θεατές υπέρτιτλους δεν είδαν, παραµένοντας στο σκότος της τουρκικής και της γερµανικής γλώσσας που υπερτερούσαν στην παράσταση και που η πλειονότητα τις αγνοούσε; Κανείς δεν θα το µάθει…

Βέβαια το «αίσχος» της άγνωστης κυρίας σκεπάστηκε από δυνατό χειροκρότηµα, από πολλά «µπράβο», από ένα «σας ευχαριστούµε» που φώναζε άλλη κυρία µε διάπλατα ανοιγµένα χέρια αλλά πρέπει να οµολογήσω πως συνοδεύτηκε και από άλλα «αίσχος». Που δεν εµπόδισαν, όµως, τον σκηνοθέτη να χαιρετήσει χαµογελαστός µαζί µε τους τούρκους, γερµανούς και έλληνες ηθοποιούς της παράστασης. Ενώ στο τέλος ο τούρκος Προµηθέας Γιετκίν Ντικινσιλέρ ζήτησε από το κοινό σιωπή και µε νόηµα το ρώτησε επαναλαµβάνοντας µια ατάκα – λάιτ µοτίφ της παράστασης: «Θα ‘ρθει µια µέρα;». «Θα ‘ρθει» απάντησαν αρκετοί θεατές.

Παρασκηνιακά έγινε γνωστό πως οι υπέρτιτλοι της µετάφρασης της Ελένης Βαροπούλου εξαφανίστηκαν κατ’ απαίτηση του εικαστικού Γιάννη Κουνέλλη που υπέγραφε το «έργο στη σκηνή».

Ητοι, για να το κάνω πιο λιανά, την, οµολογουµένως συναρπαστική διαµόρφωση του χώρου του παλαιού ελαιουργείου της Ελευσίνας όπου δόθηκαν οι δύο παραστάσεις του «Προµηθέα» _ πυκνά κρεµασµένα στους τοίχους του λιθόκτιστου κτιρίου χοντρά σκοινιά µε δεµένες πάνω τους χοντρές πέτρες. Ο κ. Κουνέλλης θεώρησε, λέει, αλλοίωση του έργου του τις οθόνες που θα στήνονταν για την προβολή των υπέρτιτλων. Αυτό όµως θα έπρεπε να αναγγελθεί έγκαιρα από τους οργανωτές στο κοινό πριν µέρος του εξαγριωθεί.

Διαρροές από το µέσον

Ηδη από το µέσον της παράστασης υπήρξαν διαρροές. Οπου και πάλι φάνηκαν αδυναµίες της διοργάνωσης: οι θεατές που ήθελαν να φύγουν δεν µπορούσαν γιατί δεν υπήρχε ανοιχτός διάδροµος… Το θέατρο πάντως ήταν κατάµεστο.

Γύρω στους 2.000 παρακολούθησαν µία παράσταση στο γνώριµο στυλ του Θεόδωρου Τερζόπουλου, µε τους ηθοποιούς σε µια ορχήστρα σκεπασµένη µε κόκκινο χώµα, ακίνητους, µε σώµατα που σπαρταρούν, µε έντονες, ρυθµικές εκπνοές, µε εντάσεις σωµατικές και ειδικό χειρονοµιακό λεξιλόγιο να συσπειρώνονται γύρω από τα θραύσµατα του κειµένου του Αισχύλου υπό τους απόλυτα επιβλητικούς ήχους της µουσικής του Τάκη Βελλιανίτη.

Η παράσταση θα δινόταν «στα ελληνικά, τουρκικά και γερµανικά µε ελληνικούς υπέρτιτλους», όπως αναγγελλόταν από το Ελληνικό Φεστιβάλ, αλλά οι θεατές υπέρτιτλους δεν είδαν