Μέχρι το 1967 όλος ο πλανήτης έβλεπε στην οθόνη βία και εγκλήµατα «εικονικά». Πληρωµένων δολοφόνων, µαφιόζων, πρακτόρων, διεφθαρµένων πολιτικών και αστυνοµικών.

Κυρίως for Μoney and Ρower. Το 1967 µε το «Ιn cold blood» του Ρίτσαρντ Μπρουκς αλλάζουν όλα. Το στυγερό έγκληµα είναι αληθινό. Δύο νέα παιδιά σκοτώνουν για µερικά φραγκοδίφραγκα.


Το 1997 µε το «Funny games» (Παράξενα παιχνίδια) του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, το έγκληµα συντελείται από σαδισµό. Εξι χρόνια αργότερα στον «Ελέφαντα» (Εlephant) του Γκας Βαν Σαντ, από ένα αληθινό περιστατικό, δύο µαθητές του Γυµνασίου µπουκάρουν στην τάξη και γαζώνουν καµιά δεκαριά συµµαθητές και καθηγητές έτσι για πλάκα. Του χρόνου θα σκοτώνουµε µε το «Καληµέρα». Who knows!

Ηταν δύο ώρες µετά τα µεσάνυχτα, 15 Νοεµβρίου 1959. Στο χωριό Χόλκοµπ του Τέξας. Στην αγροτική κατοικία της ευυπόληπτης τετραµελούς οικογένειας των Κλάτερ. Πατέρας, µητέρα, γιος, θυγατέρα. Ο Πέρι Σµιθ και ο Ρίτσαρντ Χίκοκ, ηλικίας εικοσιφεύγα, που είχαν γνωριστεί στις φυλακές του Κάνσας, παραβιάζουν την εξώπορτα µε µια πληροφορία. Πως δηλαδή 10.000 δολάρια τους περιµένουν στο χρηµατοκιβώτιο των Κλάτερ. Με τον φακό και στις µύτες των ποδιών αρχίζουν να σκαλίζουν. Μόνο φραγκοδίφραγκα βρίσκουν. Αντί να φύγουν, µπουκάρουν στα υπνοδωµάτια και έναν έναν τους πάνε για σφαγή. Ο Χέρµπερτ, ο Κένιον, η Μπόνι και η Νάνσι. Εντροµοι εκλιπαρούν «µη µας σκοτώσετε please!». Η πράξη εντελώς τελετουργική. Πρώτα τους δένουν χειροπόδαρα µε σχοινί. Επειτα τους αποµονώνουν. Επειτα, έναν έναν τους σκοτώνουν. Ο Πέρι Σµιθ, κοντός και κουτσός, οµολογεί στην ανάκριση πως αυτός πυροβόλησε στο κεφάλι πατέρα και γιο και στη συνέχεια έκοψε µε το µαχαίρι το λαρύγγι του πατέρα. Ποιος όµως σκότωσε τις δύο γυναίκες; Ο Σµιθ αρνείται και δείχνει τον Ντικ.

Εκείνος ρίχνει όλη την ευθύνη στον Πέρι. Ο Πέρι στην αρχή οµολογεί, στη συνέχεια όµως αλλάζει την κατάθεσή του. Τι σηµασία έχει;

Μετά το τετραπλό ανατριχιαστικό φονικό οι ένστολοι της µισής Αµερικής ξαµολιούνται να εντοπίσουν τα ίχνη τους. Εύκολη υπόθεση. Γιατί ούτε οργανωµένοι, ούτε έξυπνοι είναι οι δολοφόνοι. Η καταδίωξη µοιάζει µε κυνήγι λαγών. Τώρα εκείνοι βρίσκονται στη θέση των Κλάτερ. Εν ψυχρώ σκότωσαν. Εν ψυχρώ τους κυνηγούν. Εν ψυχρώ τους συλλαµβάνουν στις 30 Δεκεµβρίου του ίδιου χρόνου. Εν ψυχρώ τους ανακρίνουν. Εν ψυχρώ τους δικάζουν. Με ψυχρή τελετουργική πράξη, τηρώντας όλες τις διαδικασίες, τους εκτελούν δι’ απαγχονισµού στις 14 Απριλίου 1965. Οφθαλµόν αντί οφθαλµού!

Εκείνη την εποχή ένας κοντοστούπης, διοπτροφόρος, εγωκεντρικός, είρων και γκέι γραφιάς µε το όνοµα Τρούµαν Καπότε (1924-1984) αρπάζει την ευκαιρία. Και για λογαριασµό ενός µηνιαίου περιοδικού καταφθάνει στις φυλακές και αρχίζει να παίρνει συνεντεύξεις από τον Πέρι και τον Ντικ. Η ευκαιρία της ζωής του. Η µία επίσκεψη διαδέχεται την άλλη. Ο Πέρι Σµιθ θα ισχυριστεί αργότερα ότι η σχέση µε τον Καπότε προχώρησε πέρα από το δηµοσιογραφικό χαρτί. Πως δηλαδή κατέληξε στο κρεβάτι. Ο συγγραφέας το διαψεύδει… Δηλαδή, εσείς τι θα λέγατε στη θέση του; Ναι, µε πηδάει; Τέλος πάντων. Η φιλία, ιδιοτελής από την πλευρά του Καπότε, καταλήγει σε έφεση. Η έφεση σε αίτηση χάριτος. Και τέλος, από τις πολλές αρνήσεις του κυβερνήτη της Πολιτείας, οι δύο δολοφόνοι ανεβαίνουν στο ικρίωµα και σαν τα σφαχτάρια στραγγαλίζονται µε σχοινί. Ετσι, µια ιστορία που άρχισε µε τέσσερις φόνους και από τη µεριά της Πολιτείας συνεχίστηκε µε άλλους δύο, κατέληξε για τον Τρούµαν Καπότε σε µια άνευ προηγουµένου λογοτεχνική επιτυχία. Το αριστούργηµά του! (Η ζωή του Τρούµαν Καπότε στην πολύ καλή βιογραφία του Μπένετ Μίλερ µε τίτλο «Capote» του 2005 και τον Φίλιπ Σέιµουρ Χόφµαν σε ρεσιτάλ ερµηνείας, βραβευµένο έναν χρόνο αργότερα µε Οσκαρ).

Τα πνευµατικά δικαιώµατα του «Ιn cold blood» καταλήγουν στον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Μπρουκς (1912-1992). Ενας από τους πιο σοβαρούς επαγγελµατίες της εποχής. Με καλές επιδόσεις στο Western και ακόµα καλύτερες στη µεταφορά θεατρικών έργων του Τένεσι Ουίλιαµς. Πρώτα το 1958 «Λυσσασµένη γάτα» (Α Τin cat on the roof) µε Λιζ Τέιλορ και Πολ Νιούµαν. Και δεύτερο, το ακόµα καλύτερο «Γλυκό πουλί της Νιότης» (Sweet bird of Υouth – 1962), µε µια µνηµειώδη ερµηνεία της Τζέραλντιν Πέιτζ (1924-1987) και παρτενέρ πάλι τον Πολ Νιούµαν (1925-2008). Ο Μπρουκς ευφυώς ποιών συνεργάζεται µε τον Καπότε. Και αποφασίζει να αναδείξει την αυθεντικότητα του ανατριχιαστικού περιστατικού µε δύο κινήσεις µατ. Πρώτα µε την ασπρόµαυρη, ατµοσφαιρική φωτογραφία. Και έπειτα µε το καστ όπου συνεργάζεται µε δύο «δεύτερης», ας πούµε, κατηγορίας ηθοποιούς. Τον Ρόµπερτ Μπλέικ (του 1933) που ήταν φτυστός ο Πέρι Σµιθ και τον Σκοτ Γουίλσον. Φτυστός κι αυτός ο Ντικ Χίκοκ. Το αποτέλεσµα από τότε µου καρφώθηκε στη µνήµη και το κουβαλάω µαζί µου σαν πολύτιµο θησαυρό. Χωρίς συζήτηση ένα από τα αριστουργήµατα όλων των εποχών!

Συνιστώ επίσης

Παρόµοιες ιστορίες: «Παράξενα παιχνίδια» (Funny Games, 1997) του Μίκαελ Χάνεκε, «Το βίντεο του Μπένι» (Βenny’s video, 1992) του Μίκαελ Χάνεκε, «Ελέφαντας» (Εlephant, 2003) του Γκας Βαν Σαντ.

Αύριο: «Μακάβριοι εισβολείς» του Φίλιπ Κάουφµαν

Η ταυτότητα


§ Πρωτότυπος τίτλος: Ιn cold blood § Είδος: Αστυνοµικό θρίλερ § Ετος: 1967 § Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Μπρουκς § Σενάριο: Τρούµαν Καπότε (από το οµότιτλο non fiction µυθιστόρηµά του) και Ρίτσαρντ Μπρουκς § Cast: Ρόµπερτ Μπλέικ, Σκοτ Γουίλσον § Soundtrack: Κουίνσι Τζόουνς § Φωτογραφία: Κόνραντ Λ. Χολ § Χώρα: ΗΠΑ § Διάρκεια: 134’

Τελευταία Νέα