«Εγώ σκηνοθετώ τη ζωή µου. Γιατρέ, θέλω να βγω όρθιος από το νοσοκοµείο γιατί έχω έτοιµο το τελευταίο µου σενάριο και πρέπει να το σκηνοθετήσω», έλεγε ο Γιάννης Δαλιανίδης πριν από λίγες µέρες, αλλά… Πλήρης ηµερών και πάνω απ’ όλα χορτάτος δόξα από την αγάπη εκατοµµυρίων θεατών _ όλων των Ελλήνων, καλύτερα, γιατί δεν υπάρχει κανείς που να µην έχει δει έστω µια ταινία του! _ ο Γιάννης Δαλιανίδης άφησε χθες τον κόσµο ετούτο σε ηλικία 87 χρονών κι άρχισε το παντοτινό ταξίδι… Και µόνο ένας τόσο χορτάτος δηµιουργός σαν τον Γιάννη Δαλιανίδη των 68 ταινιών, των 12 τηλεοπτικών σειρών και των εκατοµµυρίων θεατών, θα µπορούσε να πει στο φινάλε της αυτοβιογραφίας του (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005): «Εµείς οι άνθρωποι του θεάµατος είµαστε εγωκεντρικά πλάσµατα. Το σύµπαν κινείται πέριξ του εαυτού µας.

Γι’ αυτό να κρατάτε µικρό καλάθι…» Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεµβρίου 1923 και µεγάλωσε από θετούς γονείς. Φοίτησε στη Δραµατική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης και σπούδασε στη Βιέννη Χορό στη Σχολή Μούσλιγκερ. Αρχισε την καριέρα του ως χορευτής, χορογράφος και ηθοποιός στο µουσικό θέατρο, όµως γρήγορα εκδήλωσε την αγάπη του για τον κινηµατογράφο.

Το 1949 εµφανίστηκε ως ηθοποιός στην ταινία «Δυο κόσµοι», αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και πιο συγκεκριµένα από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια µε πρώτο «Το τρελοκόριτσο» και να σκηνοθετεί για τον κινηµατογράφο. Το σκηνοθετικό του ντεµπούτο έγινε την επόµενη χρονιά µε την ταινία «Μουσίτσα» που τον καθιέρωσε.

Είναι η χρονιά που πέρασε το κατώφλι της Φίνος Φιλµ. Η ταινία του «Κατήφορος», η πιο τολµηρή και «καταραµένη» για ολόκληρη τη δεκαετία που την αντέγραψαν δεκάδες άλλες, σηµείωσε τροµακτική επιτυχία. Εκτοτε δούλεψε κατ’ αποκλειστικότητα στη Φίνος Φιλµ, σφραγίζοντας σε µεγάλο βαθµό µε το προσωπικό του στίγµα το ρεπερτόριό της, µέχρι το 1977, που γυρίστηκε η τελευταία ταινία της εταιρείας «Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται».

Το 1962 εισήγαγε ένα νέο κινηµατογραφικό είδος για τα δεδοµένα του εγχώριου σινεµά, το ελληνικό µιούζικαλ, µε την ταινία «Μερικοί το προτιµούν κρύο», η οποία έσπασε τα ταµεία. Από τότε γεννήθηκε το είδος «µιούζικαλ α λα Δαλιανίδη».

ΙΝFΟ

Η πολιτική – κατά την επιθυµία του – κηδεία του πραγµατοποιείται σήµερα στις 15.00 από το Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Ο ίδιος είχε παρακαλέσει αντί στεφάνων να δοθούν χρήµατα στο Παιδικό Χωριό SΟS, στο Χαµόγελο του Παιδιού, στην Κιβωτό του Κόσµου

«Εκείνος µε επέβαλε στον Φίνο»

Εποχές αυθορµητισµού µάς θυµίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος µε άξονα τα ένδοξα σουξέ «Ανοιξε πέτρα», «Καµαρούλα µια σταλιά», «Του αγοριού απέναντι…», που µε τους στίχους του έδωσε πνοή στα τραγούδια του Μίµη Πλέσσα και µέσα από τα µιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη τα τραγούδησε όλη η Ελλάδα: «Με φώναξε, µου έδωσε το σενάριο, µου είπε θέλω ένα τραγούδι για τη σκηνή όπου µια κυρία είναι καψουρεµένη µε έναν νεαρό κι έτσι έγραψα τους στίχους για το τραγούδι “Του αγοριού απέναντι”. Για κάθε τραγούδι έπαιρνα 3.000 δραχµές. Ευτυχώς που µε επέβαλε ο Γιάννης Δαλιανίδης στον Φίνο, γιατί εκείνος δεν µπορούσε να το χωνέψει ότι για κάθε τραγούδι ζητούσα και να πληρωθώ και να έχω πνευµατικά δικαιώµατα. Αλλιώς θα γινόµουν µια Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έγραφε τσάµπα. “Αφού µε την ταινία θα γίνουν γνωστοί οι στίχοι σου, εσύ µου… χρωστάς”, έλεγε ο Φίνος. Ο Δαλιανίδης ήταν µάστορας σ’ αυτό που έκανε. Ενα είδος που το ονόµασε µιούζικαλ και κανένας άλλος στην Ελλάδα δεν το έκανε όπως αυτός».

Τελευταία Νέα