Συµπέρασµα; Αν το ταλέντο είναι αυθεντικό κι αν τα πράγµατα είναι τίµια, κρίση σε αγγίζει. Συγγνώµη. Ξεκίνησα ανάποδα. Από το συµπέρασµα. Θα πρέπει ίσως πρώτα να εξηγήσω ότι βρέθηκα σε δύο κωµωδίες που στα δικά µου τουλάχιστον µάτια είχαν κάτι κοινό: και τις είχα ξαναδεί (στην Πάτρα και την Επίδαυρο αντίστοιχα). Οταν λοιπόν µου ξαναδόθηκε η ευκαιρία, επέστρεψα στους… τόπους του εγκλήµατος, τώρα που ήρθαν στην Αθήνα, για να τις δω πιο ψυχρά. Η πρώτη είναι η «Σουίτα στο Πλάζα» µε τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Μια κωµωδιούλα κάποιοι έτσι το βλέπουν του Νιλ Σάιµον, βασιλιά της κωµικής ατάκας, που µεταλλάχθηκε α λα ελληνικά. Τρία σκετς, τρία ζευγάρια, µπόλικη απιστία και ακόµη πιο πολύ γέλιο. Κωµωδιούλα, µπορεί. Οµως τίµια. Καθαρή. Δίχως τίποτα το µεγαλόσχηµο (που συνήθως είναι δήθεν). Δεν είναι αυτό, το απλό, καθαρό, τίµιο που ζητάει ο θεατής; Είναι τα «ψαγµένα», αδιέξοδα και εν τέλει εξίσου δίχως στόχο έργα π.χ. µιας Σάρα Κέιν ή του δείνα που µας είναι πιο αναγκαία; Δεν είναι λυτρωτικό και αναγκαίο το γέλιο που προκαλεί µε τον εκρηκτικό αυτοσαρκασµό της, την καθαρή και λιτή (σε επίπεδο δωρικής… δραµατικότητας) ερµηνεία της η Μίρκα Παπακωνσταντίνου;
Με έναν παρτενέρ που έχει βιώσει και υπηρετήσει, άλλοτε πιστά και άλλοτε άπιστα, την κωµωδία. Συγγνώµη, δεν µπορώ να το αποφύγω: θα υποκλιθώ µπροστά στο βιωµένο, αβίαστο κωµικό τάλαντο της πρωταγωνίστριας που µπορεί να υπηρετεί µια «κωµωδιούλα» αλλά προσφέρει κάτι πολύ ακριβό.
