«Οι πεζογράφοι µας παρουσιάζουν αρτιότερα δείγµατα δουλειάς από τους ποιητές µας τα τελευταία χρόνια», σηµειώνει στον «Μονόλογό» του ο Αναγνωστάκης. Εχουν περάσει 19 χρόνια, αλλά τα σχόλια και οι αµφιβολίες του για το σινάφι του, που απηχούν µιαν αριστερή οπτική, ακόµα ξαφνιάζουν µε την τόλµη τους. Για τον Καρυωτάκη λέει λ.χ.: «Είναι ο καλύτερος ίσως Νεοέλληνας αυτού του κλίµατος, αλλά δεν µπορεί να συγκριθεί µε τους Γάλλους» Για τον Ελύτη: «Τα τελευταία του έργα, είναι σπουδαία, είναι σπουδαίος τεχνίτης. ∆εν είναι όµως, σε επίπεδο ορµής, όπως τα πρώτα του ποιήµατα, αυτά που βγήκαν αυθόρµητα, άτεχνα µεν, αλλά που εξέφραζαν µια κατάσταση νεανικής ζωτικότητας».
Για τον Κάλβο: «Ο Κάλβος λέει πράγµατα ασύλληπτα. (…) Στον Κάλβο βγαίνει µέσα από τον στίχο του κάτι που δεν µπορείς να το πεις εσύ, κάτι που δεν το ξέρεις. Ενώ στον Καβάφη, λες, αυτά τα ξέρω κι εγώ αλλά τι ωραία που τα λέει ο Καβάφης…».
Για τον Καβάφη: «Ο Καβάφης κολακεύει τον κόσµο (…). Σε ηλικία σαράντα χρονών άρχισε να γράφει ποιήµατα. Τα δηµοσιευµένα όµως εκείνης της περιόδου – όχι αυτά που δεν δηµοσίευε – είναι ποιήµατα που όχι µόνο είναι κατώτερα των ποιητών της εποχής του, αλλά δεν διαβάζονται. Γι’ αυτό, υπάρχει για µένα µια αµφιβολία. Ο Καβάφης ήταν µείζων ή ελάσσων; Γιατί κι αυτό σχετικό είναι. Μήπως είχε επεξεργαστεί τόσο πολύ µέσα του το υλικό του, ώστε τελικά έβγαλε ποίηση; (…) Ο Καβάφης ήξερε να το παίζει το παιχνίδι αυτό. Αυτή είναι η διαφορά του όµως µε άλλους που, ενώ δεν έχουν ενδιαφερθεί καθόλου για την ποίησή τους, εντούτοις µέσα βλέπει κανείς να βγαίνει η µεγαλοφυΐα τους».
