Είμαστε στα τέλη του 1969 και φανταστείτε μια εικόνα: στο νυχτερινό κέντρο «Σου Μου» στο Αιγάλεω, γίνεται το αδιαχώρητο. Γυναίκες, ζεϊμπέκικα, λουλούδια, καπνός. «Τόσος καπνός που έπρεπε να τον κόβεις με τον σουγιά για να διακρίνεις το πάλκο. Ενα αγόρι πιο πίσω με μια κιθάρα συνόδευε την Ανθούλα Αλιφραγκή.
Οταν ήλθε η σειρά του να τραγουδήσει, ήξερα ότι κάτι αλλιώτικο συμβαίνει», θυμάται για «ΤΑ ΝΕΑ» ο Μίμης Πλέσσας. Ο συνθέτης των μεγάλων επιτυχιών πέρασε την πόρτα του σκληρού νυχτερινού κέντρου κατόπιν προτροπής του ποιητή και στιχουργού Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Και ο νέος με την κιθάρα και την μπάσα φωνή που συνόδευε την Αλιφραγκή λεγόταν Στράτος Διονυσίου. «Λίγο καιρό μετά έχω μόλις ολοκληρώσει το γράψιμο μοντέρνας συμφωνικής μουσικής διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών για τις ανάγκες της ταινίας σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου με τίτλο “Ορατότης μηδέν” και με πρωταγωνιστές τους Νίκο Κούρκουλο – Μάνο Κατράκη – Μαίρη Χρονοπούλου.
Τότε ο Φώσκολος με παρακάλεσε να γράψω ένα ζεϊμπέκικο που όμως να περιελάμβανε τον στίχο «Κύμα πικρό». Τότε ακριβώς θυμήθηκα το όνομα του Στράτου απ’ το “Σου Μου” της Ιεράς Οδού», συμπληρώνει ο κ. Πλέσσας.
Στη συνέχεια το τηλέφωνο του ποιητή και στιχουργού Λευτέρη Παπαδόπουλου χτύπησε και κατόπιν συνεννόησης με Νίκο Φώσκολο και Μίμη Πλέσσα μπήκαν οι αρμοί μιας ανεπανάληπτης επιτυχίας: του τραγουδιού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» που ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε σχεδόν σε χρόνο dt.
«Ο Λευτέρης βρήκε τον Διονυσίου και την επόμενη ημέρα βρεθήκαμε όλοι στο στούντιο του Φίνου. Μόλις μπήκα, έπαιξα την εισαγωγή του κομματιού στο πιάνο και το έμαθε (και το είπε) με την πρώτη ο Διονυσίου», σημειώνει ο Μίμης Πλέσσας. Η συνέχεια είναι επίσης γνωστή αφού η επιτυχία των Λευτέρη Παπαδόπουλου και Πλέσσα έντυνε μια απ’ τις πιο εμβληματικές σκηνές του ελληνικού σινεμά. Είναι η στιγμή που ο Νίκος Κούρκουλος με το μαύρο μακό βάζει φωτιά στα φτωχικά του υπάρχοντα βυθισμένος στην απελπισία – σημειώστε πως στην ίδια ταινία ακούγεται η αθάνατη ατάκα του «Οχι άλλο κάρβουνο», λίγο πριν το τραγικό ναυάγιο του πλοίου στο οποίο εργαζόταν. Το τραγούδι πάντως «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» γίνεται αμέσως επιτυχία, ενώ ύστερα από δύο μήνες στη Βραδιά των Αστέρων στο Καυταντζόγλειο της Θεσσαλονίκης, ο Στράτος Διονυσίου το ερμηνεύει και εκατοντάδες αναπτηράκια του κοινού ανάβουν σε μια βραδιά που πιστοποιεί πως το κομμάτι είναι πια δημοφιλές σουξέ.
Επίσης, σε ψηφοφορία περιοδικών – τη δεκαετία του ’90 – το τραγούδι ψηφίζεται ως το δεύτερο καλύτερο ζεϊμπέκικο του 20ού αιώνα. Παίζεται δε παντού, ακόμη και σε γάμους. «Βλέπω ζευγάρια αγκαλιασμένα τη βραδιά του γαμήλιου γλεντιού τους να τραγουδούν: “Η ζωή εδώ τελειώνει”…», συμπληρώνει ο Μίμης Πλέσσας και γελάει.
Μια επιτυχία που παίζεται διαχρονικά (κυριολεκτικά) παντού, εκτίναξε την καριέρα του Στράτου Διονυσίου, συμπεριελήφθη στον δίσκο «Μαζί με τον Στράτο» και επιβεβαίωσε τη δυναμική του λιτού και πυκνού στίχου.
