«Ζωγραφίζω τα σύνορα της ευτυχίας, απομονωμένης από το πριν και το μετά. Δεν υπάρχει χρόνος, μόνο τόπος. Αγαπώ τη ζωή και προσπαθώ να έχω συναίσθηση κάθε μέρας που περνά», λέει η Μαρία Φιλοπούλου. Γνωστή ως ζωγράφος των κολυμβητών – σειρά που ξεκίνησε το 2002 και αποδείχθηκε ιδιαίτερη δημοφιλής – αποφάσισε να αφήσει πίσω της τα πρασινογάλαζα νερά του Αιγαίου. Να προσθέσει για πρώτη φορά μαύρο χρώμα στα έργα της και να αφοσιωθεί στους καταρράκτες της Σαμοθράκης.
Κάθετα, απότομα βράχια και χείμαρροι που κατακρημνίζονται έχουν πλέον θέση στους καμβάδες της. Νερά που πέφτουν με ορμή και σώματα γυμνά, που μοιάζουν ξεχασμένα σε έναν παράδεισο, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σταγόνες που ο θεατής αισθάνεται πως βρέχουν το δέρμα του. Αλλά και μια ενότητα με μικρότερων διαστάσεων έργα όπου γυμνά σώματα απολαμβάνουν την ηρεμία ή την ένταση του νερού, μαζί με μικρά γλυπτά λουομένων, παραδομένων στο φως του ήλιου.
«Πρωτοείδα έναν μικρό καταρράκτη στα Κύθηρα κι ύστερα έκανα το πρώτο μου ταξίδι στη Σαμοθράκη, η οποία φημίζεται για τις βάθρες της. Με συνεπήρε η δύναμη, η ορμή, η αίσθηση της λύτρωσης, η μαγεία της εξερεύνησης. Για τα δικά μου μάτια το τοπίο με τους καταρράκτες έχει κάτι τόσο όμορφο, σχεδόν εξωπραγματικό. Αισθάνομαι ότι το να αφήσω πίσω μου την ηρεμία και την ξεγνοιασιά των κολυμβητών στη θάλασσα και να περάσω στους καταρράκτες είναι σαν να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τους φόβους μου», λέει η καλλιτέχνις, δίνοντας το στίγμα της νέας δουλειάς της.
