Δυο κόρες έχετε;
Ναι, δεν μπόρεσα να κάνω παραπάνω γιατί και οι δυο βγήκαν με καισαρική. Εχω όμως πέντε εγγόνια. Τρία θηλυκά και δυο αρσενικά. Ευτυχώς.
Ευτυχώς που έχετε και «δύο αρσενικά εγγόνια»;
Αμα είσαι επιχειρηματίας, το σκέφτεσαι και αυτό. Οι γυναίκες έχουν κάτι συναισθηματισμούς περίεργους, ούτε να τις επιπλήξεις μπορείς. Ενώ οι ίδιες είναι πολύ αυστηρές. Εγώ στο τελωνείο, άμα ήταν δύο – τρεις ελεγκτές, ποτέ δεν πέρναγα από γυναίκα. Και αν πέσετε σε δικαστίνα, καήκατε. Τις αποφεύγω λοιπόν σαν το διάολο το λιβάνι τις γυναίκες επαγγελματίες.
Εγώ πάντως έχω ακούσει ότι οι επιχειρήσεις σας είναι στα χέρια της κόρης σας.
Ναι, η μια που είναι και καλλιτέχνης ακολουθεί τα βήματα του πατέρα της. Η άλλη είναι αρχαιολόγος. Επί πέντε χρόνια κατέγραφε το θεμιστόκλειο τείχος των Αθηνών.
Οταν ήσασταν παιδί, το ’30, το ’40, είχατε λεφτά;
Τον πατέρα μου τον θυμάμαι να έχει πάντα χρήματα. Εκτός από την περίοδο της Κατοχής. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει και εγώ έμενα με τη μάνα μου στην Καλλιθέα, ούτε να φάμε δεν είχαμε. Η Καλλιθέα ήταν στο κομμουνιστικό κομμάτι της Αθήνας, ενώ ο πατέρας μου ήταν στο άλλο, των εθνικοφρόνων.
Εσείς τι γίνατε;
Εχει διαφορά; Ολοι Ελληνες δεν είμαστε; Το 1957 πάντως είχα στείλει έναν πίνακά μου στη Μόσχα, στη Διεθνή Εκθεση Ζωγραφικής Νέων. Οι εδώ αστυφύλακες με κυνηγούσαν, δεν μου επέτρεπαν να τον στείλω. Λέω, εγώ είμαι καλλιτέχνης και θα στείλω.
Δεν ήσασταν κομμουνιστής;
Οχι, δεν ήμουν. Αυτοί ήταν μαλάκες…
Στα εργοστάσιά σας πώς τα πηγαίνετε με τους Αριστερούς;
Δεν είχα προβλήματα. Μόνο με κάτι παλιανθρώπους είχα. Κάποτε στους εργάτες στον Βόλο έδινα κάποια έξτρα χρήματα. Το εργοστάσιο πήγαινε θαυμάσια και ήθελα να τους ευχαριστήσω. Μια μέρα με συναντά ο πρόεδρος του σωματείου και μου λέει «κ. Θεοχαράκη είσαστε απαράδεκτος. Με την πολιτική σας κάμπτετε το φρόνημα των εργαζομένων». «Δηλαδή πώς το κάμπτω το φρόνημα, με το να τους δίνω παραπάνω λεφτά, με το να τους δίνω χώρους για αθλοπαιδιές;». «Ναι, το κάμπτετε». Τον έβρισα και με έβρισε. Γιατί εγώ δεν ήμουν λιγότερο αλήτης από αυτούς. Στα πεζοδρόμια μεγάλωσα. Αυτός βέβαια ως πρόεδρος δεν δούλευε, οπότε δεν τον ενδιέφεραν και οι συνθήκες δουλειάς.
Σήμερα πώς πάνε οι επιχειρήσεις σας;
Ενα θα σας πω. Οι Ιάπωνες δεν δέχονται πλέον τις εγγυητικές της Εθνικής Τράπεζας. Οι μεσολαβούντες προφανώς δεν τις δέχονται. Τι άλλο θέλετε;
Ακόμα και σ’ εσάς δεν έχουν εμπιστοσύνη, που είστε τόσα χρόνια συνεργάτης τους;
Εγώ με τα λάστιχα τα Yokohama είμαι συνεργάτης τους 54 χρόνια. Και με τη Nissan 51 χρόνια. Δεν πρόκειται για την εμπιστοσύνη που δείχνουν προς εμένα. Σαν χώρα έχουμε χάσει τα πάντα.
Η αγορά πεθαίνει…
Κι εμείς θα πεθάνουμε μαζί με την αγορά. Ηδη εμείς κλείνουμε μαγαζιά, απολύουμε κόσμο. Προχθές απέλυσα μια κοπέλα, την οποία την αγαπούσα. Και ήρθε για να μου φιλήσει το χέρι. Εκλαιγε. «Ρε συ», της λέω, «δεν με βλέπεις ότι κλαίω μαζί σου;».
Ο Μπάφετ, ο εκατομμυριούχος, είπε ότι το σύστημα εάν δεν γίνει λιγότερο άπληστο ή περισσότερο δίκαιο, θα καταστραφεί.
Γιατί, ο Μπάφετ δεν είναι άπληστος; Πώς τα έκανε όλα αυτά; Ωραία είναι τα λόγια, τα έργα έχουν σημασία.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας ειδικός φόρος πλουσίων;
Υπό την προϋπόθεση ότι οι πλούσιοι εξακολουθούν να κερδίζουν. Οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι πλέον ζημιογόνες. Οπότε τι να πάρεις; Το μάτι ενός τυφλού;
Τα χρόνια που είχαν όμως, έδιναν;
Μη με ρωτάτε για τους άλλους. Ο καθένας μπορεί να ξέρει μόνο για την τσέπη του. Εγώ πάντοτε το φρόντιζα αυτό.
Με ποιον τρόπο;
Μη με ρωτάτε σας παρακαλώ (…). Το Ιδρυμα αν θέλετε ήταν μια προσφορά. Γιατί νομίζετε το έκανα το Ιδρυμα, για να βάλω τους πίνακές μου; Δεν τους έχω βάλει. Μόνο όταν κάνουμε μια ομαδική έκθεση μπορεί να βάλω και εγώ ένα έργο μου. Την έκθεση που κάνουμε για τον Ελύτη, χιλιάδες άνθρωποι την επισκέπτονται. Την ημέρα των εγκαινίων έπεφταν δακρυγόνα και λέω στην γυναίκα μου δεν θα έρθει κανείς. Τελικά γέμισε και ο δρόμος. Οι άνθρωποι πήγαιναν στα μπλόκα της Αστυνομίας και έλεγαν «πάω στα εγκαίνια που έχει το Ιδρυμα Θεοχαράκη». Και τους άνοιγαν την κορδέλα και περνούσαν. Εμένα αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά.
Με πολιτικούς έχετε φιλίες;
Στενοί μου φίλοι είναι ένας του ΠΑΣΟΚ και ένας της Νέας Δημοκρατίας.
Τρώτε και οι τρεις μαζί;
Βέβαια. Και οι δύο φοβούνται την επανεκλογή τους. Λένε «εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου», αλλά φοβούνται το πολιτικό κόστος.
Μια κυβέρνηση συνεργασίας θα ήταν λύση;
Εγώ μισώ τις συνεργασίες ακόμη και στον επιχειρηματικό τομέα. Οποτε έκανα συνεργασία ο συνεταίρος κοιτούσε μόνο το συμφέρον του. Θυμόσαστε την κυβέρνηση του Ζολώτα; Τι έκανε; Εγώ τον είχα δάσκαλο τον Ζολώτα και τον αγαπώ, αλλά δεν φαίνεται να έκανε τίποτα.
Και ποια είναι η λύση;
Δεν ξέρω και μη με ρωτάτε. Είμαστε για κλάματα. «Μαζί τα φάγαμε», ναι, αλλά κάποιοι τα σκορπάγανε. Με συγχωρείτε, άμα σας βάλω εγώ λεφτά στην τσέπη, έτσι για να πάτε ν’ ανάψετε ένα κερί για τη μάνα σας, δεν θα τα πάρετε; Σας ερωτώ. Οι Ελληνες έφταιγαν;
Το κάνατε συχνά εσείς αυτό;
Τι, να δωροδοκήσω; Ποτέ δεν έχω ζητήσει ρουσφέτι, όπως δεν έχω λαδώσει και κανέναν άνθρωπο στον κόσμο.
Σας έσωσε η ζωγραφική;
Από 18 χρόνων ζωγραφίζω. Από το ’50 στον Παπαλουκά, μέχρι να πεθάνει. Παράλληλα έτρεχα στο Πανεπιστήμιο, στα γερμανικά, στα εγγλέζικα, στο μαγαζί του πατέρα μου. Και τα περισσότερα χρόνια του πανεπιστημίου τα έβγαλα στην πανεπιστημιακή λέσχη, γιατί άμα ήμουν στο σπίτι, αντί να διαβάσω, ζωγράφιζα.
Τα λεφτά βοηθούν τη ζωγραφική ή είναι εμπόδιο;
Κατά ποια λογική θα μπορούσε να ήταν εμπόδιο; Αμα βέβαια από το πρωί μέχρι το βράδυ μετράς τις λίρες σου, ναι, δεν μπορείς να ζωγραφίσεις.
Το «επιχειρηματίας ζωγράφος» μπορεί να γεννήσει παράξενους συνειρμούς τουλάχιστον γι’ αυτούς που δεν σας ξέρουν προσωπικά.
Ναι, κάποιος γνωστός μου ζωγράφος μού είπε: «Ρε Βασίλη, ήρθες σώνει και καλά να μας πάρεις την πελατεία μας;». Ποια πελατεία του; Εγώ αν δώσω κανέναν πίνακα, με χίλια παρακάλια θα τον δώσω.
Δεν πουλάτε;
Μπα. Στο γραφείο του πρωθυπουργού έστειλα έναν πίνακα. Του προηγούμενου όμως…
Του Καραμανλή;
Ναι, μου το ζήτησε μέσω της γραμματέως του προς τη γραμματέα μου. Εγώ δεν θυμάμαι να τον ήξερα τον Καραμανλή. Ούτε τον Παπανδρέου τον ήξερα. Στο γυμναστήριο τον γνώρισα.
Γυμνάζεστε μαζί;
Δυο τρεις φορές τον έχω δει στο γυμναστήριο.
Τι λείπει από τους έλληνες πολιτικούς; Η παιδεία;
Οχι, παιδεία έχουν…
Το πεζοδρόμιο;
Δεν θέλω να πω, γιατί θα με φάνε αν το πω. Αλλάξτε θέμα σάς παρακαλώ.
Οι εταίροι μας έχουν δίκιο για όσα μας σούρνουν;
Οι Ευρωπαίοι τα μισά από αυτά που μας δίνουν τώρα, τα έχουν κερδίσει. Γιατί πουλάγανε της Παναγιάς τα μάτια εδώ. Τόσα λεφτά έχουν πάρει. Αλλά σας είπα δεν θέλω να μιλάω πολιτικά.
ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ
