Ο Νικολά Σαρκοζί πρέπει να πει «ευχαριστώ» στους Σοσιαλιστές. Χωρίς αυτούς, χωρίς τις primaires, αυτή την Κυριακή 9 Οκτωβρίου θα είχαν κυριαρχήσει ειδήσεις ζοφερές για τον γάλλο πρόεδρο. Στο Βερολίνο, οι συνομιλίες του με τη γερμανίδα καγκελάριο για την κρίση της ευρωζώνης κατέληξαν σε μια ομολογία αποτυχίας και μια δεύτερη ομολογία ανημπόριας, σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο.
Από την άλλη, ο πρώτος γύρος των primaires επιφύλαξε στον Σαρκοζί και μερικές μάλλον ενθαρρυντικές ενδείξεις. Πρωταρχικός στόχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν να μπορέσει να λύσει την κρίση ηγεσίας που το ταλαιπωρεί από το 2002. Αλλά οι ψηφοφόροι της Αριστεράς, παρότι έκαναν πέρα τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, παρότι χαιρέτισαν τον νεωτερισμό που ενσαρκώνει ο Αρνό Μοντεμπούρ, δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αποφασίσουν μεταξύ των δύο βασικών υποψηφίων. Οπως όλα δείχνουν, ο νικητής θα κριθεί στο νήμα. Ο τοκετός παραμένει επίπονος και απειλεί να αφήσει ουλές.
Επιπλέον, μέσα από την ανάδειξη του Σοσιαλιστή υποψηφίου, οι primaires θα αποσαφήνιζαν θεωρητικά το ιδεολογικό κέντρο βαρύτητας των Σοσιαλιστών ενόψει του 2012. Και εδώ, εντούτοις, πλήρης αβεβαιότητα. Ανάμεσα σε μια ρεαλιστική Αριστερά (Ολάντ ή Βαλ) και μια Αριστερά πιο κοντά στις αρχές του βολονταρισμού (Ομπρί, Μοντεμπούρ ή Ρουαγιάλ), σε αυτούς που χρίζουν επιτακτική τη μείωση του δημόσιου χρέους και εκείνους που πριμοδοτούν την ανάκαμψη της ανάπτυξης, σε αυτούς που εννοούν να ρυθμίσουν την παγκοσμιοποίηση και εκείνους που επιθυμούν προστασία από αυτήν, η επιλογή δεν έχει ακόμα γίνει. Αλλά η ζυγαριά, προς το παρόν, κλίνει υπέρ των δεύτερων. Και αυτό μάλλον δεν στενοχωρεί τον Σαρκοζί. Δικαίως ή αδίκως.
