Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς επιβιώνουν στις συνθήκες που ζούμε τα παλιά αντανακλαστικά. Ο βουλευτής που λέει όχι στο νομοσχέδιο προσβλέποντας στην εύνοια των ψηφοφόρων, ο δημόσιος υπάλληλος που αποκλείει την είσοδο του υπουργείου πιστεύοντας ότι αν είναι αρκετά μαχητικός θα επιστρέψει στην ανέφελη ευημερία του παρελθόντος, ο ταξιτζής που δεν δέχεται να «μπορεί να παίρνει άδεια ο κάθε Αλβανός» και οι διάφοροι «Αγανακτισμένοι» που ζητούν προσφυγή στις κάλπες νομίζοντας ότι αυτό θα δώσει τέλος στον εφιάλτη που όλοι ζούμε.

Οπως θα ‘λεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όλοι αυτοί παίζουν «εν ου παικτοίς». Το παρελθόν, η δυνατότητα επιστροφής σε αυτό, με τα ρουσφετάκια του, το χαΐδεμα των συνδικαλιστών, την κατανάλωση με δανεικά, τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης κ. τ. λ., έχει τελειώσει με τον πιο οριστικό τρόπο. Από τη στιγμή που ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είπε την περίφημη φράση «το παιχνίδι τελείωσε» το μόνο που παλεύουμε είναι να μπορέσουμε σιγά σιγά και με τις λιγότερες δυνατές αδικίες να βρούμε μια νέα ισορροπία, σε χαμηλότερο ασφαλώς επίπεδο ευημερίας, αλλά σε υγιέστερη βάση. Και έτσι να ξεκινήσουμε ξανά.

Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι αντί να επιβεβαιώσουμε τις καλύτερες προσδοκίες οδηγούμαστε στα χειρότερα σενάρια. Την πρώτη μάχη τη χάσαμε όταν η κυβέρνηση, ξεκινώντας με τα παλιά αντανακλαστικά, αντί να πάρει μέτρα αμέσως μετά τις εκλογές, μοίραζε επιδόματα αλληλεγγύης. Ετσι πέσαμε στην ανάγκη και στα νύχια της τρόικας. Τη δεύτερη την χάνουμε οσονούπω, επειδή όλο αυτό τον καιρό αντί να εφαρμόσουμε προσπαθούσαμε να ροκανίσουμε στην πράξη τα μέτρα του Μνημονίου που είχαμε ψηφίσει. Ετσι οδηγούμαστε σε κούρεμα που ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με – έστω και ελεγχόμενη – χρεοκοπία. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πλήρη εξάρτηση απ την τρόικα και ακόμη εξαντλητικότερη λιτότητα.

Το μόνο που απομένει τώρα σαν άγκυρα και ελπίδα είναι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη. Αν συνεχίζουμε να διατηρούμε έτσι αμείωτη τη φόρα του παρελθόντος, ίσως να μην αργήσουμε να διαπιστώσουμε στην πράξη εάν η εμπειρία της Αργεντινής είναι τελικά τόσο καλή όσο μας λένε κάποιοι.