Ο λόγος στους αναγνώστες.
Ο Π. Παπαφράγκου (Αθήνα) γράφει:
Αγαπητέ μου κύριε Λευτέρη,
Καλή υγεία…
Ισως να με θυμάσαι. Κάποτε πριν από πολλά χρόνια σου έγραφα συχνά. Μεσολάβησαν διάφορα, μαζί και θέματα υγείας (θυσίασα κι εγώ υπέρ του Μολώχ της καρδιοπάθειας – έμφραγμα, by pass κ.λπ.).
Συνταξιούχος του Δημοσίου τώρα (από πολλά χρόνια) βρίσκομαι κι εγώ σε δυσάρεστη κατάσταση και – έτσι για εκτόνωση – μου ήρθε και έγραψα τα παρακάτω από αγανάκτηση. Δεν ξέρω αν αξίζει να δημοσιευτούν. Το αφήνω στην κρίση σου. Χαίρομαι πάντως που μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναεπικοινωνήσω μαζί σου.
Κύριε υπουργέ Υγείας (και κάθε συναρμόδιε),
Γιατί δεν λες ελεύθερα, γιατί δεν λες αντρίκεια και παλικαρίσια, γιατί δεν δίνεις εντολή γενναία και απροκάλυπτα χωρίς περιστροφές, «να φύγουν οι συνταξιούχοι! Να εξοντωθούν οι συνταξιούχοι! Τι θέλουν πια και κάθονται στον σβέρκο μας; Γέρασαν πια, τέλειωσε η ζωή τους. Τα ψωμιά τους τά ‘φαγαν. Εχουν λάβει άλλωστε πλουσιοπάροχα και τα τιμητικά τους εύσημα. Τα “τιμημένα γηρατειά” τα ξέχασαν; Τι άλλο περιμένουν και έχουν κολλήσει σαν τα στρείδια πάνω στα Ταμεία μας, απαιτώντας αχόρταγα φάρμακα και μάταιες ιατρικές φροντίδες; Πρόκειται ποτέ να ξανανιώσουν; Τη ζωή τους την απόλαυσαν, τώρα έχουμε σειρά εμείς! Να μας αφήσουν ήσυχους και να απολαύσουμε κι εμείς τον τόπο μας και τον παρά μας»!
Γιατί δεν βγάζεις τη φωνή σου ατόφια, όπως την έχεις στο μυαλό και την ψυχή σου, κύριε υπουργέ; Τι σε προβληματίζει; Μήπως η πατρίδα που (δήθεν) θέλεις να τη σώσεις (από ποιους άραγε;) ή μήπως το πού θα βρεις κορόιδα να σε ξαναψηφίσουμε αύριο;
Κόβεις την περίθαλψη στον γέροντα, του κόβεις και την πειναλέα σύνταξη, του αυξάνεις τη φορολογία και τον τιμάριθμο και καμαρώνεις για την οικονομία που επέτυχες. Συγχαρητήρια!..
Πού είναι το θάρρος σου; Γιατί δεν λες ντόμπρα και σταράτα την πεποίθησή σου και τα πραγματικά σου σχέδια να προκαλέσεις ομαδικές εξόδιες διαδικασίες για να απαλλαγείς από τον βραχνά (τάχα μου) της τρόικας; Αυτή η τρόικα σε μάρανε; Εκείνη η «τρώεικα(λά)» της πολιτικο-ιδιωτικής συναλλαγής των κουμπάρων και της κομματικής πελατείας που επί δεκαετίες έτρωγε το καταπέτασμα και άφησε τη χώρα ξεβράκωτη και καταχρεωμένη δεν σε απασχόλησε; Φρόντισες ποτέ να τιμωρηθεί κανείς ή, αντιθέτως, με τον επαίσχυντο νόμο σου περί Ευθύνης Υπουργών;
Σου φταίνε οι συνταξιούχοι και πρέπει αυτοί να την πληρώσουν τώρα, ενώ εσύ ξεχνάς την ανικανότητά σου να ελέγξεις την κατάσταση στους δημόσιους φορείς παροχής υγείας, στις κρατικές προμήθειες κ.λπ., όπου αναπτύχθηκαν τα μεγάλα φαγοπότια εις βάρος του δημόσιου χρήματος, που προέρχεται κατά βάση από τα γνωστά σου μόνιμα υποζύγια, πρώτα μεταξύ τους οι συνταξιούχοι; Ανικανότητα, άραγε, μόνο ή και αντίθεση;
Δυστυχώς, κύριε υπουργέ, αποδείχθηκε περίτρανα ότι στον τόπο μας οι πολιτικοί και η ντροπή δεν συμβιβάζονται.
Κρίμα Ελλάδα για την τύχη σου…
Αυτά, εντελώς ακροθιγώς.
