Σε μια σκηνή της ταινίας του «Απρίλης», ο Νάνι Μορέτι παρακολουθεί ένα τηλεοπτικό πολιτικό ντιμπέιτ: από τη μια, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, από την άλλη, ο Μάσιμο Ντ’ Αλέμα. Ο πρώτος έχει κατατροπώσει τον δεύτερο και ο Μορέτι τρώει τα νύχια του απελπισμένος, ώσπου ξεσπά με μια ικεσία: «Ντ’ Αλέμα, πες του κάτι αριστερό!».
Βλέπετε, ο κ. Μορέτι, πρώτα πολίτης και μετά καλλιτέχνης, πάσχει από την ασθένεια των ευαίσθητων, η οποία έχει ως κύριο σύμπτωμα την ειρωνεία. Και ενώ οι προηγούμενοι από αυτόν «πολιτικοί» σκηνοθέτες στεκόντουσαν ως υπεράνω διανοούμενοι και δήθεν καθόριζαν την Αριστερά (ποιος μπόρεσε ποτέ να την καθορίσει;), ο ίδιος δεν έχει άλλη επιλογή από το να την εκλιπαρήσει.
Γεννημένος στο Μπρούνικο της Ιταλίας το 1953, ο Νάνι Μορέτι μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στις δυο μεγάλες του αγάπες: το σινεμά και το water polo (το 1970 έπαιξε στην εθνική ομάδα εφήβων και στην πρώτη κατηγορία της χώρας του) μέχρι που τελείωσε το σχολείο, πούλησε τη συλλογή του από γραμματόσημα για να αγοράσει μια μικρή κάμερα super8 και με αυτή φιλμάρει την πρώτη ταινία του μεγάλου μήκους με τίτλο «Είμαι ένας αυταρχικός», παρέα με τους φίλους του.
Το 1978 με την ταινία «EcceBombo» έρχεται και η επιτυχία – μεγάλη στην Ιταλία αλλά όχι και στον υπόλοιπο κόσμο όπου παραμένει άγνωστος. Το 1986 ιδρύει την εταιρεία παραγωγής Sacher Film (οφείλει το όνομά της στην αγαπημένη του βιεννέζικη τούρτα) και το 1991 ανοίγει σε μια λαϊκή συνοικία της Ρώμης τον ομώνυμο κινηματογράφο Sacher – αργότερα μάλιστα θα γυρίσει και ταινία μικρού μήκους για τα άγχη του ως αιθουσάρχης! Πρώτα όμως θα γίνει επιτέλους πανευρωπαϊκά γνωστός: το 1993, το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» παίρνει το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Αποθεωτικές κριτικές παντού. Το φιλμ σημειώνει και στη χώρα μας εισπρακτική επιτυχία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001, κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα με «Το δωμάτιο του γιου μου».
Ανάμεσα στη φάρσα, την ειρωνεία και τη θλίψη, όπως αυτή προήλθε από την κομέντια ντελ’ άρτε, ο Μορέτι θα συνεχίσει να «πικάρει» τις αδρανείς συνειδήσεις σπάζοντας πλάκα εκεί που δεν το περιμένεις – ακόμα και με το Βατικανό, όπως απέδειξε με το τελευταίο του φιλμ, το «Εχουμε Πάπα!», που είδαμε πέρσι.
