Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και έχει απασχολήσει ψυχολόγους και λοιπούς ειδικούς στη μελέτη της ηλικίας που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης, ενώ συγγραφείς και παραγωγοί των ανωτέρω ειδών απολαμβάνουν τεράστια κέρδη.

Μα πόσο κακό μπορεί να κάνει σε μια έφηβη να δίνει στα πρώτα της όνειρα για τον έρωτα τη μορφή ενός βαμπίρ, όταν «αυτό» το λένε Εντουαρντ, έχει το ίδιο δηλαδή όνομα που συναντά κανείς στα ρομαντικά μυθιστορήματα της Τζέιν Οστεν και των αδελφών Μπροντέ, αναρωτιούνται ψυχολόγοι και λοιποί γάλλοι ειδικοί.

Αλλωστε έχει δηλώσει ότι είναι φανατική αναγνώστρια αυτών ακριβώς των συγγραφέων η ίδια η Στέφανι Μέγιερ, η συγγραφέας της περιβόητης τετραλογίας «Twilight», που στάθηκε η αφορμή για το ξέσπασμα αυτής της παγκόσμιας εφηβικής υστερίας και φυσικά για ένα εμπορικό πανδαιμόνιο το οποίο δεν αφορά μόνο τα βιβλία αλλά ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Και όχι μόνο με βαμπίρ. Μπήκαν στον «χορό» και οι έφηβοι λυκάνθρωποι, με το «Teen Wolf» να εκπλήσσει γάλλους γονείς και δασκάλους από το μεγάλο σουξέ μόλις άρχισε να προβάλλεται.

Μην το κάνουμε θέμα, τα ίδια είχαν γίνει και με τον μαθητευόμενο μάγο «Χάρι Πότερ», απλώς τα βιβλία της Μέγιερ είναι μακράν χειρότερη λογοτεχνία, υποστηρίζουν ορισμένοι εκ των αμερικανών κριτικών αλλά και έφηβοι αναγνώστες τους (έρευνα «Telerama», Μάιος 2009). Το τελευταίο έχει ενδιαφέρον. Ανησυχητικό. Γιατί δεν υπάρχει η απόλαυση του κειμένου αλλά μόνο ο ερεθισμός της φαντασίας.

Μην το κάνουμε θέμα, επαναλαμβάνουν σήμερα και γάλλοι ψυχολόγοι μετά το σουξέ των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών που ακολούθησαν την επιτυχία του πονήματος της Μέγιερ. Απλώς οι ρομαντικές ιστορίες με ήρωες βαμπίρ και λυκανθρώπους είναι ένας «καθρέφτης» της εφηβείας, αντανακλούν τον εσωτερικό και ανομολόγητο τρόμο μπροστά στο σώμα που αλλάζει, στο κόστος που έχει η ωριμότητα.

Ειδικά στην εποχή μας όπου η ενήλικη πραγματικότητα έχει γυμνωθεί από τους παλιούς μύθους που την ταύτιζαν – τουλάχιστον – με μεγαλύτερη εξουσία και δύναμη. Παιδιά που φοβούνται το μεγάλωμα. Αυτό είναι το κοινό που βλέπει τις σειρές με βαμπίρ και λυκανθρώπους. Την αιώνια εφηβική νιότη εξυμνούν όλες οι εκδοχές του νεανικού βαμπιρικού σύμπαντος, ξεκινώντας από τα βιβλία της Μέγιερ.

Και όχι μόνο. Η γοητεία του Εντουαρντ αλλά και της Μπέλα στο «Twilight» βρίσκεται στην εμφάνισή τους. Διόλου εντυπωσιακή. Εκείνος ένας έφηβος «μισή κοψιά», ούτε μούσκλια, ούτε κοιλιακοί σίδερο και εκείνη μια πιτσιρίκα χωρίς μέικ απ, απλή και φυσική. Δυο «καθημερινοί» τύποι.

Στο ίδιο πνεύμα και οι τηλεοπτικές σειρές που εντάχθηκαν στο ίδιο φαινόμενο, το «Teen Wolf» και το «Being Ηuman». Ενα ακόμη στοιχείο όμως που κάνει όλα αυτά τα βαμπιρικά και λυκανθρωπικά αφηγήματα εξόχως δελεαστικά είναι ότι αν και δεν αναφέρονται ανοιχτά στο σεξ (όπως επέβαλε η πρώτη διδάξασα Στέφανι Μέγιερ, με τη μορμονική της αγωγή να μην επιτρέπει την παραμικρή απόκλιση), βρίθουν σεξουαλικών υπονοουμένων και μεταφορών που τα κάνει ακόμη πιο δελεαστικά.

Ολες οι αφηγήσεις και οι σκηνές με τα δαγκώματα (από βαμπίρ και λυκανθρώπους) θεωρούνται άκρως ερεθιστικές για την εφηβική φαντασία, όπως και η μεταμόρφωση του «καλού παιδιού» σε τρομερό, παντοδύναμο κτήνος.

Σημασία έχει ότι ορισμένοι μιλούν για προϊόντα εθιστικά. Εκατοντάδες κοριτσίστικα μπλογκ στη Γαλλία, χιλιάδες στις ΗΠΑ δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να μιλούν μεταξύ τους για το «Twilight» και το «Teen Wolf». Δεκαπεντάχρονες ομολογούν ότι νιώθουν την ημέρα τους χαμένη, ό,τι κι αν κάνουν, μέχρι να επιστρέψουν στο σπίτι και να διαβάσουν τη συνέχεια του βαμπιρικού τους μυθιστορήματος ή να δουν το επόμενο επεισόδιο στην τηλεόραση. Ολα αυτά αποτελούν μια νεανική κουλτούρα που εκ πρώτης όψεως φάνηκε να τρομάζει τους μεγαλύτερους, αλλά δεν είναι παρά «ρομαντικές αφηγήσεις και παραμύθια που συντηρούν λίγο ακόμη την παιδικότητα πριν την εγκαταλείψει οριστικά ο έφηβος». Και δεν είναι καν τρομακτικά, θα πουν οι σκληροπυρηνικοί φαν του τρόμου, αλλά αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία.