Τον Νοέμβριο του 1990, ο υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, διαισθανόμενος το πρόβλημα της «δημοσιοϋπαλληλίστικης» νοοτροπίας στην Παιδεία επιχείρησε, με ένα πολυνομοσχέδιο που ετοίμαζε, ακόμα μία μεταρρύθμιση στην κατεύθυνση της ανταγωνιστικότητας. Μεταξύ άλλων, επιδιωκόταν ο περιορισμός της φοιτητικής συμμετοχής στην ανάδειξη των πανεπιστημιακών οργάνων, η λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, η κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών, η επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές.
Πολύ σύντομα, το γνωστό σκηνικό έγινε καθημερινότητα. Καταλήψεις παντού, οι οποίες σύντομα διευρύνθηκαν στα ΤΕΙ και για πρώτη φορά στα λύκεια. Ηταν τότε που ανέτειλε το άστρο του Αλέξη Τσίπρα. Στο μεταξύ, η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα τα ξημερώματα της 9ης Ιανουαρίου 1991 σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας, έπειτα από συμπλοκή με ομάδα μελών της ΔΑΠ, επικεφαλής της οποίας ήταν ο τοπικός πρόεδρος Γιάννης Καλαμπόκας, προκάλεσε ένταση που οδήγησε σε εκτεταμένα επεισόδια στην Αθήνα, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να πάρει φωτιά, στη διάρκεια συμπλοκών διαδηλωτών με ΜΑΤ (εικάζεται ότι η φωτιά προκλήθηκε από βομβίδες δακρυγόνων), το κατάστημα Κάπα Μαρούση, Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους, στα Χαυτεία. Τραγικό αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί.
Κατόπιν τούτων, ο Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε και ο διάδοχός του Γιώργος Σουφλιάς απέσυρε τα επίμαχα σχέδια νόμου.
