Είναι μερικές φορές που ισχύει, εσύ κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει. Κατά κάποιο τρόπο δούλεψε μια χαρά για τον Κιθ Ρίτσαρντς. Περισσότερο από την τύχη, βέβαια, δούλεψε η έμπνευση που του ήρθε στον ύπνο.
Ηταν ένα βράδυ του Μάη του 1965, ο Κιθ κοιμόταν στο δωμάτιό του στο μοτέλ Κλιαργουότερ, στη Φλόριδα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου βρίσκονταν οι Rolling Stones περιοδεύοντας στην εκεί πλευρά του Ατλαντικού για τρίτη φορά. Και εκεί που κοιμόταν τού ήρθαν μέσα στο όνειρο οι νότες. Εκείνο το «ριφ» της κιθάρας που θα έμενε στην αιωνιότητα του ροκ σαν η θρυλική εισαγωγή (αυτή που δεν αφήνει περιθώρια να την μπερδέψεις με τίποτε άλλο) του τραγουδιού των Rolling Stones, «Satisfaction».
Σχεδόν κοιμισμένος – λέει η ιστορία του τραγουδιού, την οποία επαναλαμβάνει πολλές φορές ο Κιθ – άρπαξε την κιθάρα που είχε δίπλα του και ένα κασετόφωνο, έπαιξε μια φορά τις νότες και ηχογράφησε την ιδέα. Μετά έγειρε δίπλα και ξανακοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε την άλλη μέρα, η κασέτα είχε φτάσει στο τέλος. Ο Κιθ την γύρισε από την αρχή. Είχε γραφτεί το «ριφ» που είχε ονειρευτεί και από εκεί και ύστερα το ροχαλητό του.
Αυτό ήταν! Ολη η μαγεία του «Satisfaction» μέσα σε ένα όνειρο – το οποίο, μια άλλη εκδοχή λέει πως το είδε ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Λονδίνο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν καλό που ο Κιθ Ρίτσαρντς είχε ακόμη και στον ύπνο του δίπλα την κιθάρα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε επισκεφθεί η μούσα σου.
Στη συνέχεια κόλλησαν τα λόγια του Μικ Τζάγκερ, που ανέλαβε να γράψει τη συνέχεια στην έμπνευση του Κιθ. Εδεσε η άλλη κιθάρα, αυτή του Μπράιαν Τζόουνς, το μπάσο του Μπιλ Γουάιμαν, και τα υποχθόνια ντραμς του Τσάρλι Γουότς.
Μέσα σε δέκα περίπου λεπτά, την αμέσως επόμενη μέρα από το όνειρο, στην πισίνα του ξενοδοχείου όπου έμεναν, είχαν γράψει το τραγούδι.
Στο Σικάγο, στα στούντιο της Chess (της ονομαστής δισκογραφικής των μπλουζ, όπου από τη δεκαετία του ’50 έγραφαν οι Ετα Τζέιμς, Μπο Ντίντλεϊ, Τσακ Μπέρι και άλλοι θρύλοι) έκαναν μια πρώτη ηχογράφηση, για να την συμπληρώσουν λίγο αργότερα στην RCA στο Χόλιγουντ.
Οι μελετητές των Stones σημειώνουν πως το τραγούδι έχει επάνω τη σφραγίδα τους. Είναι Rolling Stones χωρίς αμφιβολία. Αλλά είναι και Τσακ Μπέρι για να λέμε την αλήθεια. Αλλωστε ο ήχος των Stones έχει πολλά στοιχεία από το καυτό ροκ εν ρολ του Μπέρι, τον οποίο ο Ρίτσαρντς σημειώνει σαν βασική του επιρροή.
Ισως – έχει πει ο Τζάγκερ – υποσυνείδητα στον Κιθ είχε περάσει εκείνος ο στίχος του Τσακ Μπέρι που έλεγε «If I don’t get no satisfaction from the judge…» (αν δεν πάρω ικανοποίηση από τον δικαστή) πράγμα όχι τόσο απίθανο, αφού οι Stones έπαιζαν αυτά τα κομμάτια. Και όσοι ξέρουν την ιστορία των Stones απ’ έξω κι ανακατωτά, ο Τσακ Μπέρι πάντα τους ενώνει.
Ηταν ένας δίσκος του Τσακ Μπέρι (και του Μάντι Γουότερς) που κρατούσε ο Τζάγκερ στο τρένο το 1961 και έγινε η αφορμή να πιάσουν κουβέντα οι δυο τους, ο Ρίτσαρντς πάλι έχει άλλη εκδοχή. Πως συνάντησε τον Μικ 15χρονο, ενώ πουλούσε παγωτά έξω από το δημαρχείο του Ντάρφοντ για να βγάλει το χαρτζιλίκι του.
Οσο για το «Satisfaction», για το οποίο ο Τζάγκερ λέει πως καθρέφτιζε την άποψή του για τον κόσμο και την απογοήτευσή του για τα πάντα, ο Ρίτσαρντς σημειώνει ξεκάθαρα στην αυτοβιογραφία του «Life» (κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροδακιό /σειρά Λατέρνατιβ) «Εγραψα το “Satisfaction” στον ύπνο μου». Και τελεία. Αυτά τα 3.44 λεπτά σημάδεψαν το ροκ για πάντα.
«(Ι Can’ t Get No) Satisfaction»-στίχοι
Στίχοι – μουσική:
Μικ Τζάγκερ,
Κιθ Ρίτσαρντς
I can’t get no satisfaction
I can’t get no satisfaction
‘Cause I try and I try and I try and I try
I can’t get no, I can’t get no
When I’m drivin’ in my car
And that man comes on the radio
He’s tellin’ me more and more
About some useless information
Supposed to fire my imagination
I can’t get no, oh no, no, no
Hey hey hey, that’s what I say
Δεν μπορώ να βρω ικανοποίηση
Δεν μπορώ να βρω ικανοποίηση
Ενώ προσπαθώ και προσπαθώ και προσπαθώ
Δεν μπορώ, Δεν μπορώ να βρω
Οταν οδηγώ στο αμάξι μου
Και εκείνος ο τύπος βγαίνει στο ραδιόφωνο
Μου λέει κι άλλα, κι άλλα
Για άχρηστες πληροφορίες
Υποτίθεται για να κεντρίσει τη φαντασία μου
Δεν μπορώ να βρω, όχι, όχι, όχι
Εϊ έι, έι, αυτό είναι που σου λέω
Την ίδια χρονιά
– Οσκαρ καλύτερης ταινίας κερδίζει «Η μελωδία της ευτυχίας» με την Τζούλι Αντριους (φωτογραφία).
– Η Μέρι Κουάντ σχεδιάζει τη μίνι φούστα και φέρνει επανάσταση στον χώρο της μόδας.
– Οι Grateful Dead με τον Τζέρι Γκαρσία δίνουν την πρώτη τους συναυλία στο Σαν Φρανσίσκο.
– Ο Μπομπ Ντίλαν κυκλοφορεί δύο θρυλικά άλμπουμ, το «Bringing It All Back Home» και το «Highway 61 Revisited».
