Πέρα από τους διάσημους πρωταγωνιστές, και ειδικά το υπέροχο ζευγάρι των Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και Ινγκριντ Μπέργκμαν, ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία που κάνουν την «Καζαμπλάνκα» να έχει τέτοια απήχηση 70 χρόνια μετά από την πρώτη προβολή της, είναι ότι αποτελεί από μόνη της, ως ταινία, μέρος της μυθολογίας του σινεμά, ακόμη και αυτού του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η «Καζαμπλάνκα» δεν ήταν να προβληθεί τόσο γρήγορα. Η Warner Bros, προγραμμάτιζε να την βγάλει στις αίθουσες την άνοιξη του 1943. Ωστόσο επέσπευσε κατά πολύ την πρεμιέρα για να συμπέσει με την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Βόρειο Αφρική που ξεκίνησε στις αρχές Νοεμβρίου – άλλωστε η «Καζαμπλάνκα» με τον αμερικανό ιδιοκτήτη μπαρ Ρικ Μπλέιν (Μπόγκαρντ) και τους φυγάδες από τους Ναζί, Ιζλα Λουντ (Μπέργκμαν) και Βίκτορ Λάζλο (Πολ Χένραϊντ), διαδραματίζεται στο Μαρόκο κατεχόμενο τότε από το συνεργαζόμενο με τους Γερμανούς καθεστώς του Βισί.

Ετσι η «Καζαμπλάνκα» έκανε πρεμιέρα το βράδυ της 26ης Νοεμβρίου 1942 στο περίφημο «Hollywood Theater» στους 51 Δρόμους του Μανχάταν. Για εβδομάδες μάλιστα προβλήθηκε μόνο σε αυτόν τον κινηματογράφο του Μπρόντγουεϊ που χωράει 1.500 θεατές. Στις υπόλοιπες Ηνωμένες Πολιτείες η «Καζαμπλάνκα» άρχισε να προβάλλεται στις 23 Ιανουαρίου 1943.

Και πάλι αυτή η ημερομηνία επελέγη για να συμπέσει με ένα άλλο κεφάλαιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: η Σύνοδος της Καζαμπλάνκα, που έφερε για πρώτη φορά στο ίδιο τραπέζι τον αμερικανό Πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ, τον βρετανό Πρωθυπουργό Γουίνστον Τσόρτσιλ και τον ηγέτη της Ελεύθερης Γαλλίας, Σαρλ ντε Γκωλ, έγινε στη μητρόπολη του Μαρόκου από τις 14 ως τις 24 Ιανουαρίου 1943.

Η ταινία του Μάικλ Κέρτιζ δεν υπήρξε μια τεράστια εμπορική επιτυχία. Ηταν μόλις η έβδομη πιο εμπορική ταινία στις ΗΠΑ για το 1943. Κανείς όμως δεν θυμάται σήμερα τις άλλες έξι. Η «Καζαμπλάνκα» κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου και έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο δημοφιλή και σημαντικά φιλμ στην ιστορία του σινεμά.

Το 1998 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία ως τη δεύτερη καλύτερη στην ιστορία της Εβδομης Τέχνης, πίσω μόνο από τον «Πολίτη Κέιν» (1941) και μπροστά από τον «Νονό» (1972).