ταν ένα τραγούδι έξω από τα νερά του. Λίγο μποέμικο. Το ημερολόγιο έγραφε 5 Ιουλίου 1952 όταν ηχογραφήθηκε το «Για μπάνιο πάω» του Απόστολο Καλδάρα για λογαριασμό της Columbia, με αφορμή τον καύσωνα εκείνου του καλοκαιριού.
Ο ερμηνευτής του θυμίζει –φωνητικά –τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, έχει παχύ μουστάκι, έως τότε δούλευε στο εργοστάσιο της Λανατέξ, λίγο αργότερα στην ταβέρνα του Βουτσά στην Καλογρέζα και σε άλλες ταβέρνες μέχρι το πέρασμα του στη δισκογραφία –κατόπιν της βοήθειας του μπουζουξή Σπύρου Καλφόπουλου, του μαέστρου Στέλιου Χρυσίνη και του ακορντεονίστα Αλέκου Παπαγεωργίου –με το εν λόγω πρώτο του κομμάτι. Λέγεται Στέλιος Καζαντζίδης. Μάλιστα και παρά τον μετέπειτα μύθο που δημιουργείται γύρω από το όνομά του, εκείνο το πρώτο δισκογραφικό λάκτισμα είναι παραπάνω από ατυχές. Και λίγο κόντεψε να αποβεί μοιραίο για την εν γένει πορεία του αφού σημειώνει παταγώδη αποτυχία.
Με τον χρόνο που φεύγει κλείνουν και εξήντα χρόνια από την πρώτη αλλά και τη δεύτερη ηχογράφηση του Καζαντζίδη, που έμελλε να βάλει τα θεμέλια του μύθου του –μιλώ για το «Δεν θέλω το κακό σου» των Γιάννη Παπαϊωάννου και Κώστα Μάνεση που ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1952 –και με αφορμή τα πρώτα τραγούδια του μεγάλου ερμηνευτή μία σειρά αφιερωμάτων που έγιναν, όπως ραδιοφωνικές εκπομπές του γκουρού της ροκ Γιάννη Πετρίδη, επαναψηλαφίζουν το φαινόμενο Καζαντζίδης.
Ετσι η σημερινή δημοφιλία του, οι εκδηλώσεις λατρείας για το πρόσωπό του, έντεκα χρόνια μετά τον θάνατό του και εξήντα από τα πρώτα δύο τραγούδια του, ενισχύουν τον μύθο του πολύ περισσότερο όταν ανατρέχοντας στο στόρι του πρώτου τραγουδιού του πέφτεις πάνω σε μια αποτυχία για την εποχή. Ας δούμε όμως τι είχε πει ο ίδιος ο Καζαντζίδης στον αξέχαστο Πάνο Γεραμάνη για την πρώτη του εμπειρία στο στούντιο: «Το πρώτο μου τραγούδι σε δίσκο “Για μπάνιο πάω”, του Καλδάρα είχε ρεμπέτικο χρώμα. Ηταν από τα ελάχιστα λαϊκά τραγούδια με χορωδία. Γιατί τα μέλη της ορχήστρας ήταν καλλίφωνοι και έπαιζαν τον ρόλο μιας μικρής χορωδίας. Ο δίσκος δεν πούλησε, εγώ απογοητεύθηκα και παρά λίγο να κλείσει η πόρτα της Κολούμπια. Μερικοί, μόλις μπήκα στο στούντιο, με είδαν με διαφορετικό μάτι. Ηταν αγριεμένη η φάτσα μου απ’ τις ταλαιπωρίες της Ομόνοιας και των εργοστασίων και μ’ έβλεπαν σαν μαγκάκι».
ΦΛΟΓΕΡΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ. Ο νεαρός Στέλιος έχει μόλις βγει από ένα βραχύβιο και φλογερό ειδύλλιο με την τραγουδίστρια Σεβάς Χανούμ, ενώ οι επιρροές του από τον Πρόδρομο Τσαουσάκη –όπως προαναφέραμε –είναι παραπάνω από εμφανείς. Λίγο μετά, ο Παπαϊωάννου, ο Χρυσίνης, ο Χιώτης και ο Καραπατάκης είναι αυτοί που καθοδηγούν τον νέο τραγουδιστή να βρει τη δική του ταυτότητα.
Και βέβαια η επιλογή του να εγκαταλείψει τα νυχτερινά κέντρα από 34 ετών αλλά και η απουσία του από τη δισκογραφία (από το 1975 έως το 1987), το ευρύ ρεπερτόριό του, οι διάσημες κόντρες του, οι ερμηνευτικές ικανότητές του, τα ερωτικά του ειδύλλια, η ασκητική ζωή του στον Αγιο Κωνσταντίνο συναρμολόγησαν το φαινόμενο Καζαντζίδης, που εξήντα χρόνια μετά τις πρώτες ηχογραφήσεις του συνεχίζει να δεσπόζει στο ελληνικό τραγούδι.
Το γραμματόσημο

Το γραμματόσημο με τον Στέλιο Καζαντζίδη κυκλοφόρησε το 2010, ως μέρος σειράς με πρόσωπα θρύλων του λαϊκού τραγουδιού. Οι προσπάθειες και οι πιέσεις συλλόγων φίλων του τραγουδιστή έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κυκλοφορία του