Ελληνικός αέρας φυσάει ξανά στα μεγάλα βουλεβάρτα του Παρισιού! Ανθρωποι κυκλοφορούν με φουστανέλα-τσαρούχι-φούντα-φέσι, χειρονομούν, μαλλιοτραβιούνται και χτυπούν τα στήθια τους σαν χορός αρχαίας τραγωδίας, φασκελώνουν κατά ριπάς α λα μανιέρ της Πλατείας Συντάγματος, ενώ η επωδός «να, ρε μαλάκα» τείνει να αντικαταστήσει τα θρυλικά «όπα της» και «άλα της» του Ζορμπά και της Στέλλας. Οχι δεν ξαναγίναμε παγκόσμια μόδα όπως παλιά, αλλά μάλλον του κόσμου ο περίγελος. Αν κρίνω από τα διαφημιστικά βιντεάκια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, η εμπνευσμένη από το σύγχρονο ελληνικό δράμα θεατρική παράσταση «Ζήτω η κρίση!», με έλληνες και γάλλους συντελεστές, έχει όλα τα χαρακτηριστικά τηλεοπτικής εκπομπής του μεσονυκτίου. Θα σας πω κι άλλα, μην τα πείτε όμως της Μελίνας, του Κακογιάννη και του Κάρολου Κουν. Μέχρι κι ένας σωσίας του Γιώργου Παπανδρέου εμφανίζεται επί σκηνής (κεντρική φωτογραφία) κοντράροντας στα ίσα τον Γιώργο Μητσικώστα. Εξω πάμε καλά…
… Μέσα όμως πάμε απείρως καλύτερα. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο Λευτέρης Βογιατζής (φωτογραφία) θα παρουσιάσει στην Επίδαυρο τον «Οιδίποδα τύραννο», στεναγμό ανακούφισης εξέβαλε το μεγάλο κοινό που ακολουθεί και υποστηρίζει το πολύπαθο Ελληνικό Φεστιβάλ. Λογαριάζω από τώρα την παράσταση sold out κι ας μη γνωρίζουμε ακόμη πολλά για τη διανομή και τους υπόλοιπους συντελεστές της. Και μόνον το γεγονός ότι ο Λευτέρης Βογιατζής έκανε casting ανάμεσα σε πολύ νέους ηθοποιούς εντείνει την αναμονή και δίνει επιχειρήματα στην αισιοδοξία.
… Με συγκρατημένη αισιοδοξία περιμένω να πληρωθεί το ρηθέν και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης να μεταφερθεί επιτέλους από το Ωδείο Αθηνών στο περίφημο κτίριο Φιξ που ολημερίς το χτίζαμε το βράδυ γκρεμιζόταν. Η μετακόμιση που υπολογίζεται ότι θα γίνει στο τέλος (αυτού) του χρόνου θα στερήσει ίσως στους εθισμένους στο αποτρόπαιο θέαμα οδηγούς της Καλλιρρόης και της Συγγρού μια από δεκαετίες εμπεδωμένη παραίσθηση. Οχι, το τυλιγμένο σε λινάτσες κτίριο Ζενέτου δεν είναι μια ακόμη εγκατάσταση-αμπαλάζ του χρυσοπληρωμένου καλλιτέχνη Κρίστο, αλλά τι να γίνει; Αυτή η προσπάθεια πρέπει κάποτε να τελειώσει και μαθαίνω ότι πρόκειται να γίνει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Ηδη το αποχαιρετιστήριο πάρτι του ΕΜΣΤ βρίσκεται στα σκαριά. Περισσότεροι από χίλιοι έλληνες εικαστικοί κάτω των τριάντα ετών έχουν στείλει αίτηση συμμετοχής για την τελευταία μεγάλη έκθεση που θα φιλοξενηθεί από τις αρχές Ιουλίου στο κτίριο του Ωδείου. Στο μεταξύ συνεχίζεται η αναδρομική έκθεση του Δημήτρη Αληθεινού ενώ πλησιάζουν τα εγκαίνια της εγκατάστασης «Ο εθνικός κήπος» από την ομάδα Indoors Plus. Εδώ οι επισκέπτες θα έχουν τη μοναδική εμπειρία να βαδίσουν πάνω σε έναν ολόλευκο κήπο που θα αναδυθεί στον χώρο του Μουσείου βασισμένος στην κάτοψη του Εθνικού Κήπου Αθηνών. Τσιμεντένια κτίρια σε πλήρη ανθοφορία.
… Μια ανθοδέσμη από τα ωραιότερα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη κυκλοφόρησε ο Δημήτρης Καλαντζής αυτό το διάστημα, συνεπικουρούμενος από το Κουιντέτο εγχόρδων της Πάτρας. Ο γνωστός τζαζίστας μεταφράζει στο δικό του μουσικό ιδίωμα μουσικές που θα έλεγε κανείς ότι ήταν καταδικασμένες να παραμείνουν στερεοτυπικές στον αιώνα τον άπαντα. Είχε προηγηθεί η δουλειά του πάνω στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι η οποία ευτύχησε τόσο στο Διαδίκτυο όσο και συναυλιακά, η δισκογραφική του παρουσία όμως είναι πολλαπλά ευοίωνη. Αδύνατον να δεχτώ ότι η δισκογραφία στη Ελλάδα τελείωσε μαζί με την κρίση και με τα τσίγκινα σουξεδάκια της Βίσση και της Βανδή. Κι αφού μαγευτείτε από την τζαζ εκφορά της «Ομορφης πόλης», του «Μικρού Βοριά», της «Μαρίνας» και της «Αρνησης», αναζητήστε στο myspace τη σελίδα του με τις τζαζίστικες μετεγγραφές του «Fifty ways to leave your lover» των Σάιμον και Γκαρφάνκελ, τη «Ρωξάνη» του Στινγκ και των Police και το «Μπίλι Τζιν» του Μάικλ Τζάκσον.
