Αν κάποτε, μικρά παιδιά, φτιάχνατε χάρτινες σαΐτες και απολαμβάνατε το αθόρυβο, μαγικό, αλλά μικρό και σύντομο πέταγμά τους, σήμερα έχετε την ευκαιρία να ανεβείτε σε μία από αυτές. Να πετάξετε μαζί της, να δείτε τον κόσμο από ψηλά και να ζήσετε το παιδικό σας παραμύθι, αυτό της αέρινης φυγής. Πώς; Κάνοντας ανεμοπορία

Υπήρχε μια εποχή, μακρινή, που οι άνθρωποι ονειρεύονταν να αποκτήσουν δύο φτερά στους ώμους καθώς θαύμαζαν και ταυτόχρονα ζήλευαν τα πουλιά που είχαν τη δυνατότητα να σχίζουν και να κατακτούν τους αιθέρες. Σαφής απόδειξη ο μύθος των αρχαίων Ελλήνων για τον Ικαρο. Τον νεαρό που μαζί με τον πατέρα του Δαίδαλο δραπέτευσαν από το βασίλειο του Μίνωα στην Κρήτη με τα κέρινα φτερά τους. Παρακούοντας όμως τις εντολές του πατέρα του πέταξε γοητευμένος προς τον Ηλιο, λειώνοντας έτσι τα φτερά του με αποτέλεσμα να κατακρημνιστεί από τον ουρανό και να δώσει το όνομά του στο Ικάριο Πέλαγος.

Από τότε πέρασαν αιώνες. Τα «φτερά» των ανθρώπων πλέον δεν είναι κέρινα, ούτε φανταστικά και μπορεί να μην προσκολλώνται στα πλευρά και τους ώμους, δίνουν όμως τη δυνατότητα να πετάς.

Σήμερα η αεροναυπηγική έχει δώσει αυτή τη δυνατότητα, να πετούν οι άνθρωποι με ταχύτητες που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να θέλουν να φτάσουν τον… Ηλιο, χωρίς μέταλλα ολόγυρά τους, χωρίς τον ήχο από τους κινητήρες, χωρίς τον καφέ και το φαγητό στον μικρό δίσκο που θα τους σερβίρει μια αεροσυνοδός. Οι νέοι αυτοί Ικαροι προσγειώνονται με ασφάλεια στο Τατόι και ανταλλάσσουν όλα τα παραπάνω με την πανοραμική θέα και την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που τους δίνει το πιλοτήριο του ανεμόπτερου, καθώς πετούν στον αττικό ουρανό. Καλώς ήλθατε στην Ανεμολέσχη Αθηνών, η οποία φέτος συμπληρώνει 60 χρόνια ζωής.

Με καλωσορίζουν ο πρόεδρος της Ανεμολέσχης Κώστας Καββαθάς, ο οποίος μάλιστα είναι από τους παλαιότερους πιλότους στον ελλαδικό χώρο καθώς πετά από το 1956, και ο Διονύσης Μερκάτης ο οποίος τον ανταγωνίζεται σε παλαιότητα και εμπειρία. Κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας των σκαφών από τους υπολοίπους της παρέας της Ανεμολέσχης, η συντροφιά των Καββαθά και Μερκάτη αποδεικνύεται πολύτιμη. Λεπτομέρειες για την πτήση, υλικά κατασκευής, ξενάγηση στον χώρο αποθήκευσης των σκαφών, αγωνιστικές επιδόσεις, δυνατότητες εκπαίδευσης… καταγράφονται λεπτομερώς, έως ότου έρχεται το «εντάξει» από τους υπολοίπους. Καθώς κατευθυνόμαστε όλοι στην αρχή του διαδρόμου απογείωσης, συνειδητοποιώ πόσο ελαφρύ σκάφος είναι το ανεμόπτερο, βλέποντας ότι ένας ή δύο άνθρωποι μπορούν εύκολα να το σπρώξουν και να το τοποθετήσουν στη θέση απογείωσης.

Με συντροφιά τον άνεµο

Επειτα από ενδελεχή έλεγχο των δύο αεροσκαφών, έρχεται η πολυπόθητη ώρα της επιβίβασης. Γιατί δύο; Διότι το ανεμόπτερο δεν διαθέτει κινητήρα και καμία άλλη δυνατότητα να κερδίσει ύψος. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ρυμούλκηση από μονοκινητήριο αεροπλάνο από το οποίο δένεται με ειδικό σκοινί, μέχρι να επιτευχθεί το ζητούμενο ύψος. Τότε, αφού απασφαλιστεί από αυτό, τα δύο αεροσκάφη πετούν σε διαφορετική πορεία, με το ανεμόπτερο να πετά πλέον με τις δικές του δυνάμεις. Αμέσως σε κατακλύζει το αίσθημα της ελευθερίας. Το μόνο που σε χωρίζει από το περιβάλλον είναι η «γυάλινη» καλύπτρα του πιλοτηρίου με το ελαφρύ βουητό του ανέμου να είναι το μόνο που ακούγεται. Κάποιες στιγμές ακούς και τον πιλότο που κάθεται στην πίσω θέση να μιλά με τον πύργο ελέγχου ή με το σκάφος ρυμούλκησης, που ήδη φαίνεται χαμηλά να ετοιμάζεται για προσγείωση. Οι εικόνες της Πάρνηθας, της Πεντέλης, στο βάθος της Εύβοιας και του Ευβοϊκού Κόλπου, της λίμνης του Μαραθώνα, εναλλάσσονται και ανάλογα με τα ρεύματα αέρα πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από αυτές τις περιοχές. Ξαφνικά ο πιλότος απευθύνεται και σε μένα, δίνοντάς μου κάποιες συμβουλές αεροφωτογράφισης, καθώς είχα την τύχη ο Δημήτρης Χριστόπουλος (ο πιλότος μου) να είναι κινηματογραφιστής-φωτογράφος. «Ετοιμάσου για τον κόντρα ήλιο, πρόσεχε τις σκιές που δημιουργούν τα φτερά, περίμενε να στρίψω λίγο για να σου δώσω πιο ενδιαφέρον πλάνο…», ό,τι καλύτερο!

Το ίδιο επανελήφθη όταν για την ανάγκη του άρθρου πήραμε το σκάφος ρυμούλκησης, με το ανεμόπτερο να κυβερνά πλέον ο μαθητευόμενος πιλότος Κώστας Ελευθερίου, ο οποίος επειδή βρίσκεται στη φάση της εκπαίδευσης κάνει πτήσεις «solo» (μόνος).

«Τώρα θα τον βάλουμε δεξιά για καλύτερο φως, θα στρίψει σε λίγο…», άκουγα –μέσα στον θόρυβο του κινητήρα και του αέρα που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο για τις ανάγκες της φωτογράφισης –τον Δημήτρη να μου λέει. Σημαντική και άψογη η συνεργασία μαζί του, αλλά τελικά το μονοκινητήριο δεν πλησιάζει καθόλου την αίσθηση του ανεμόπτερου, το οποίο πετά γύρω μας ανάλαφρα με τη χάρη μπαλαρίνας του Μπαλσόι.

Ακόμα και στο έδαφος, μαζεύοντας τα πράγματα και παρκάροντας τα αεροπλάνα, έρχεται αυθόρμητα η επιθυμία να αγγίξω αυτό το διθέσιο σκαφάκι, το ανεμόπτερο. Καθώς ακουμπά στο πλάι, στο φτερό του, δείχνει εντονότερα τον ντελικάτο λόγω αεροδυναμικού σχήματος κορμό του και ενώ μοιάζει αδύναμο, μικρό, είναι έτοιμο για κάθε νέα πτήση. Οντως, αυτό το σκάφος μπορεί να προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο ό,τι δεν μπορεί να κάνει μόνος του. Να πετάξει ελεύθερος, δίνοντάς του την αίσθηση ότι τα συνθετικά φτερά του είναι προέκταση του δικών του άκρων.

Info

J Οι πτήσεις γίνονται από το αεροδρόμιο Τατοΐου. Ο διάδρομος έχει μήκος 1.750×45 μέτρα. Η πτήση σας θα γίνει με διθέσιο ανεμόπτερο και το μόνο που χρειάζεται είναι η αστυνομική σας ταυτότητα, την οποία θα αφήσετε στην είσοδο του στρατιωτικού αεροδρομίου του Τατοΐου, ένα καπέλο και ίσως ένα μπουκαλάκι νερό. Η Ανεμολέσχη Αθηνών διαθέτει 4 διθέσια και 3 αγωνιστικά μονοθέσια ανεμόπτερα. Το κόστος μιας πτήσης είναι για τα μη μέλη 70 ευρώ και για τα μέλη 55-70 ευρώ. Οι πτήσεις γίνονται συνήθως Παρασκευή απόγευμα και όλο το Σαββατοκύριακο. Τηλ. 6944.647979, 6945.050411, 6944.642001. Επίσης, ανάλογες πτήσεις πραγματοποιούνται και από την Αερολέσχη Εδεσσας. Ολες οι λέσχες υπάγονται στην Ελληνική Αεραθλητική Ομοσπονδία (ΕΛΑΟ,www.elao.gr), η οποία επιβλέπει το αεράθλημα μέσω της ειδικής Επιτροπής Ανεμοπορίας (ΕΠΑΝ) και ελέγχει την εφαρμογή των διεθνών και εθνικών κανονισμών.

– Τα ανεμόπτερα κατασκευάζονται από συνθετικά υλικά, παρόμοια με εκείνα στις F1 αλλά και στα μοτοσικλετιστικά κράνη. Παραμένουν όμως δημοφιλή και εκείνα από αλουμίνιο ή από ξύλο με πάνινη επικάλυψη. Το άνοιγμα των φτερών φτάνει τα 15 έως 25 μέτρα, διαθέτουν όργανα πτήσης, ενώ κάποιες φορές μπορούν να αναπτύξουν τελικές ταχύτητες που ξεπερνούν τα 250 χλμ. την ώρα. Η ιδιαίτερη κατασκευή τους αλλά και η ικανότητα του πιλότου να εκμεταλλεύεται τα ανοδικά ρεύματα, τους δίνει τη δυνατότητα να διανύουν αποστάσεις από 35 έως 60 χιλιόμετρα για κάθε 1.000 μέτρα ύψους που χάνουν. Ετσι, κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τις ατμοσφαιρικές συνθήκες, αλλά και τις δυνατότητες του ανεμόπτερου, έχουν πετύχει ρεκόρ απόστασης που ξεπερνά τα 2.000 χιλιόμετρα και ρεκόρ ύψους πάνω από τα 14.000 μέτρα!

Τελευταία Νέα