Προβοκάτσιες…

Παρακολουθούν πράγματι κρατικές υπηρεσίες τα τηλέφωνα των ανθρώπων της αντιπολίτευσης; Ψάχνουν πράγματι κάποιοι να βρουν κλωστές που να συνδέουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με πράξεις βίας; Υπάρχουν πράγματι καμένα μυαλά στον σκληρό κυβερνητικό πυρήνα, με πνευματική σκευή εθνικοφροσύνης του 1950, που σχεδιάζουν να εφαρμόσουν τη θεωρία των «δύο άκρων» στο πεδίο του ποινικού δικαίου, ανακαλύπτοντας μια εγκληματική οργάνωση με αριστερό πρόσημο για να την αντιτάξουν στην εγκληματική οργάνωση των νεοναζί που παρελαύνει στα προαύλια δικαστηρίων και φυλακών;

Τα ερωτήματα έσκασαν με πάταγο επί σκηνής. Για να διασκεδάσουν τη μονοτονία των αποκαλύψεων για τα έργα και τις ημέρες των χρυσαυγιτών. Αλλά και για να μετριάσουν την αισιοδοξία όσων πιστέψαμε ότι η –επιτέλους –αφύπνιση της Πολιτείας απέναντι στον νεοναζιστικό κίνδυνο θα μπορούσε να είναι μια τομή, ένα σημείο καμπής στην πολιτική ιστορία των χρόνων της κρίσης. Οτι θα βοηθούσε την κοινωνία και ακόμη περισσότερο τον κόσμο της πολιτικής να δουν την άβυσσο που υποσχόταν να είναι το μέλλον μας και να κάνουν ένα βήμα πίσω.

Εξηγούμαι: Η Χρυσή Αυγή είχε χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης από την πρώτη ώρα της δράσης της. Από τότε που άνοιγε κεφάλια αριστερών φοιτητών, όταν οργάνωνε τις πρώτες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον μεταναστών, όταν δρούσε ως εφεδρικός καταδρομικός στρατός, που έβγαινε πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών, όταν επέβαλλε –ανενόχλητη –τον νόμο του τρόμου στον Αγιο Παντελεήμονα. Κι έπειτα, μέσα στις συνθήκες της μεγάλης εθνικής κρίσης, συνέβη το απίστευτο, μια νεοναζιστική συμμορία να γίνει το κύριο όχημα επιλογής για ένα μεγάλο τμήμα των οργισμένων πολιτών που ήθελαν, πάνω απ’ όλα, «να τιμωρήσουμε σκληρά όσους μας έφεραν ώς εδώ». Κι έπειτα, περιβεβλημένοι πια τη λαϊκή ετυμηγορία και με ενισχυμένη τη φιλική ανοχή των Αρχών, από τον Μάη του 2012 κι ύστερα η Χρυσή Αυγή οργάνωνε σχεδόν κάθε βράδυ μικρές βουβές πρόβες Νύχτας των Κρυστάλλων, στρατολογούσε τάξεις ολόκληρες εφήβων στο μαχαίρι και το παλούκι, οργάνωνε ανενόχλητη τη διείσδυσή της στις γραμμές των «ένστολων προλετάριων» της καταστολής στα πεζοδρόμια της πόλης.

Το φονικό στην Αμφιάλη ήταν το όριο που ξεπέρασαν. Επέτρεψε σε όλους να δουν κατά πρόσωπο το τέρας. Εκανε να ξυπνήσουν, ακόμη και στους πιο εξοικειωμένους με την πολεμική ατμόσφαιρα που κατοικεί στον λόγο της πολιτικής και στην καθημερινότητα της ζωής, κάποια αντισώματα στη βαρβαρότητα. Εκανε και τον ηγετικό κύκλο της Νέας Δημοκρατίας να ξυπνήσει από τα όνειρα της «εξημέρωσης» της Χρυσής Αυγής ή της χρήσης της ως εκλογικής δεξαμενής ή ακόμη και κυβερνητικού εταίρου κάποτε στο μέλλον. Εκανε και τις διωκτικές Αρχές να διακόψουν απότομα τον κύκλο της ανοχής στη νεοναζιστική βία. Εκανε και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσει με αξιοπρόσεκτη σύνεση, υποστηρικτικά στον στόχο της εξάρθρωσης της νεοναζιστικής συμμορίας.

Σε αυτές τις συνθήκες φάνηκε να ανοίγεται ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας. Να ανοίξει το παράθυρο και να καθαρίσει τον αέρα της δημοκρατίας από τους τοξικούς, εμφυλιοπολεμικούς καπνούς, να απαλλάξει την κομματική αντιπαράθεση από τις συμβολικές τελετουργίες της βίας και να τη βοηθήσει να περάσει από την εποχή των «γουναράδικων» και των θεωριών συνωμοσίας στην εποχή του δημοκρατικού ορθολογισμού.

Αλλά για να γίνει αυτό, χρειαζόταν κι ένα επόμενο βήμα, που ακόμη δεν έχει γίνει.

Η Νέα Δημοκρατία να εγκαταλείψει οριστικά την ανόητη (και επικίνδυνη) ιδέα ότι μπορεί να εξασφαλίσει την κυριαρχία της στο κέντρο της πολιτικής χωρίς πνευματικό και πολιτικό κόπο, απλώς εξωθώντας τεχνητά τον ΣΥΡΙΖΑ στο «άκρο», «εκτός συνταγματικού τόξου», εκτός δημοκρατικής παιδιάς. Χωρίς συναίσθηση των κινδύνων για τη δημοκρατία που αυτό το παιχνίδι κρύβει.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ να συνειδητοποιήσει ότι το κύμα που τον ανέδειξε αξιωματική αντιπολίτευση και σημείο αναφοράς των αδικημένων της κρίσης θα τον πνίξει, θα τον καθηλώσει, θα τον εμποδίσει οριστικά να εξελιχθεί σε κόμμα εξουσίας, αν δεν μπορέσει να υπερβεί τα εθνικολαϊκιστικά στοιχεία αυτού του κύματος, αν οι αντιμνημονιακές ευκολίες τον εμποδίζουν ακόμη να συμμετάσχει, και μάλιστα ηγετικά, σε ένα κοινό δημοκρατικό- αντιφασιστικό μέτωπο.