Μπορεί το γυαλί της υαλουργίας Γιούλα να κινδυνεύει να ραγίσει από το υψηλό ενεργειακό κόστος, αλλά η οικογένεια Βουλγαράκη ακόμη το παλεύει προκειμένου να την κρατήσει ζωντανή, με τη βοήθεια των επτά εργοστασίων που διαθέτει σε Βαλκάνια και Ουκρανία και των διεθνών συνεργασιών με πολυεθνικούς ομίλους που έχει συνάψει.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που επισκεφθήκαμε το εργοστάσιο στο Αιγάλεω η μία από τις τέσσερις γραμμές παραγωγής του κατασκεύαζε μπουκάλια για την Coca-Cola Ιταλίας.
Η ΠΟΡΕΙΑ. Ο όμιλος εταιρειών Γιούλα, με ιστορία 67 ετών, είναι ένα από τα βαριά ονόματα της παραδοσιακής ελληνικής βιομηχανίας και βρίσκεται για μία ακόμη χρονιά αντιμέτωπος με τα δυσβάσταχτα προβλήματα που προκαλεί η ελληνική κρίση και κυρίως με το απαγορευτικό ενεργειακό κόστος.
Η μεγαλύτερη υαλουργία στα Βαλκάνια, που ελέγχει το 70% της παραγωγής μπουκαλιών και γυάλινων προϊόντων συσκευασίας, προκειμένου να αντισταθμίσει τις συνέπειες της κρίσης αναγκάστηκε να προχωρήσει δύο φορές την τελευταία τετραετία σε μειώσεις μισθών αντί να απολύσει προσωπικό. «Καταφέραμε να εξοικονομήσουμε έτσι κοντά στο 1 εκατ. ευρώ, το οποίο όμως εξανεμίστηκε από την εκτίναξη του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο φυσικό αέριο, όταν το 2011 η πολιτεία επέβαλε τον πιο υψηλό συντελεστή στην Ευρώπη. Δηλαδή σε ένα ήδη ακριβό καύσιμο επιβάλαμε ως χώρα τους πιο υψηλούς φόρους» λέει ο διευθύνων σύμβουλος Τάσος Βουλγαράκης, που μαζί με τον αδελφό του Ευάγγελο κρατούν τα ηνία της βιομηχανίας.
Το 2009 η μέση τιμή που πλήρωνε η Γιούλα στη ΔΕΠΑ ήταν 29,5 ευρώ η μεγαβατώρα. Το 2013 η μέση τιμή που πλήρωσε ήταν 43 ευρώ η μεγαβατώρα, δηλαδή 49% υψηλότερη. Το εντυπωσιακό είναι ότι μόνο για τον φόρο που αναλογεί στον κλίβανο του εργοστασίου όπου γίνεται η καύση του γυαλιού, και ο οποίος δουλεύει κυρίως με φυσικό αέριο, η βιομηχανία πληρώνει 100.000 ευρώ τον μήνα. Συνολικά, δε, για την ενέργεια που καταναλώνει, φυσικό αέριο και ρεύμα, η Γιούλα καταβάλλει σε μηνιαία βάση 1 εκατ. ευρώ (οι 700.000 ευρώ προς τη ΔΕΠΑ και οι 300.000 ευρώ στη ΔΕΗ).
Από το γραφείο του στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, στην οδό Ορυζομύλων του Αιγάλεω, ο κ. Βουλγαράκης παρακολουθεί online τις γραμμές παραγωγής και στα επτά εργοστάσια που διαθέτει ο όμιλος σε Βουλγαρία, Ρουμανία, και Ουκρανία. Μας δείχνει τα τιμολόγια με τα οποία χρεώνεται η Γιούλα για να αγοράσει ηλεκτρικό ρεύμα στη Βουλγαρία, και τα οποία είναι 56 ευρώ η μεγαβατώρα, ενώ στη Ρουμανία 70 ευρώ.
Για τη λειτουργία του εργοστασίου στο Αιγάλεω, που αντίθετα με τις χαλυβουργίες έχει σταθερό προφίλ, δουλεύει δηλαδή επί 24ώρου βάσεως για επτά ημέρες την εβδομάδα, η ΔΕΗ, μετά και την πρόσφατη έκπτωση που έκανε στην υαλουργία, τη χρεώνει με 94 ευρώ τη μεγαβατώρα (σ.σ.: μέχρι τις 31/12/2013 ήταν 102 ευρώ).
ΟΙ ΖΗΜΙΕΣ. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, τα τελευταία χρόνια η Γιούλα καταγράφει μόνο ζημιές, που για το 2013 κυμάνθηκαν στα 4 εκατ. ευρώ, και αν το εργοστάσιο στο Αιγάλεω βρίσκεται ακόμη εν ζωή το οφείλει στα επτά του εξωτερικού που «επιδοτούν» τη λειτουργία του.
Γιατί λοιπόν τα αφεντικά της Γιούλα επιμένουν να διατηρούν ένα μέρος έστω της παραγωγής της στην Ελλάδα;
Το δίλημμα της πιθανής μετακόμισης στο εξωτερικό έχει τεθεί πολλές φορές τόσο στην οικογένεια Βουλγαράκη όσο και στους άλλους μετόχους, προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία που οφείλεται όχι στο εργατικό αλλά κατά βάση στο ενεργειακό κόστος. Η απάντηση για την ώρα παραμένει αρνητική, αλλά το ερώτημα είναι για πόσο καιρό ακόμη η ιδιοκτησία θα αντέχει να κλείνει τρύπες, όσο μάλιστα το οικονομικό και το επιχειρηματικό περιβάλλον γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα.
Από το 1947
Το εργοστάσιο στο Αιγάλεωκτίσθηκε το 1947. Το 2011 εκσυγχρονίστηκε σε σημαντικό βαθμό έπειτα από επένδυση 15 εκατ. ευρώ. Ανακατασκευάστηκε πλήρωςο κλίβανος και εκσυγχρονίστηκαν οι τέσσερις γραμμές παραγωγής που έχουν πλέον δυναμικότητα ημερήσιας παραγωγής 320-330 τόνων γυαλιού ή 450 εκατομμυρίων φιαλών τον χρόνο. Σήμερα το προσωπικό αριθμεί 285 άτομα,πολλά εκ των οποίων εργάζονταιεκεί για δεκαετίες.
