Στο σαλόνι του σπιτιού της, στην Αθήνα, παραμένουν ακόμα σε πρώτο πλάνο οι φωτογραφίες των Μαγκντί Γιακούμπ και Στέργιου Θεοδωρόπουλου. Των δύο διακεκριμένων καρδιοχειρουργών που την ανέλαβαν στο βρετανικό νοσοκομείο Χέρφιλντ το 1989, τότε που η ζωή της κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα και σήμερα, η Ιωάννα Λεβαντή έχει να λέει για τα θαυματουργά χέρια που της έβαλαν «μια καρδιά κούκλα» –όπως της είπαν οι γιατροί –να χτυπά ξανά στο στήθος της. Εκείνη τη στιγμή άφησε πίσω της όλα όσα άσχημα της είχαν ανατρέψει έως τότε, εντελώς απρόσμενα, τη ζωή.
«Είκοσι τεσσάρων χρονών ήμουν όταν πήγα εκδρομή, μας έπιασε δυνατή βροχή κι έπαθα πνευμονία. Τότε φάνηκε πρώτη φορά ότι κάτι έχω στην καρδιά μου –πιο πριν δεν είχα ιδέα, κολυμπούσα κι έτρεχα κανονικά. Η αξονική, ωστόσο, έδειξε ότι έπασχα από διατατική μυοκαρδιοπάθεια…» λέει σήμερα. Από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 1988 μπαινόβγαινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Στον τόπο καταγωγής της, μάλιστα, στην Ανδρο, τη βρήκαν εκείνο τον καιρό τα ακόμα πιο δύσκολα. «Βραδινές ώρες, ήμουν μόνη μου με τον πατέρα μου στο σπίτι όταν λιποθύμησα. “Μπαμπά, πεθαίνω…” πρόλαβα να του πω, καθώς ένιωθα να σβήνω, αλλά αυτός μου έδωσε ένα-δυο σκαμπίλια και συνήλθα. Την επομένη πήγαμε κατευθείαν στην Αθήνα στο νοσοκομείο, όπου σε δύο ημέρες έπαθα πέντε ανακοπές! Οι γιατροί τότε έπαιξαν κορόνα – γράμματα για να με κρατήσουν στη ζωή! Στο τέλος πια μου είπαν: “Ο Θεός ήθελε να ζήσεις”…» αφηγείται.
Ο ΜΑΓΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΠ. Οσο η ίδια νοσηλευόταν στην Εντατική, ο θεράπων ιατρός της ήταν πλέον ξεκάθαρος όταν έλεγε την αλήθεια στην αδελφή της. «”Δεν γίνεται τίποτε άλλο, η καρδιά της είναι χάλια. Η μόνη λύση είναι η μεταμόσχευση στο εξωτερικό” της είπε –τότε που η λέξη μεταμόσχευση ήταν ακόμα επιστημονική φαντασία, εντελώς άγνωστη στην Ελλάδα» ανατρέχει. Οταν πια βγήκε από τη ΜΕΘ, η αδελφή της βρήκε τον τρόπο να της το πει πλαγίως. Ηταν η περίοδος που ο Ανδρέας Παπανδρέου έφευγε για το Χέρφιλντ και η τηλεόραση στο δωμάτιο του νοσοκομείου μιλούσε για τους Γιακούμπ και Θεοδωρόπουλο, τους γιατρούς που θα τον φρόντιζαν. «Τ’ ακούει αυτό η αδελφή μου και μου λέει: “Να, μάλλον εκεί θα πάμε” μου το έριξε σιγά σιγά. “Μα τι μου λέτε; Μεταμόσχευση δεν γίνεται στην Ελλάδα” αναφώνησα στο πρώτο εκείνο ξάφνιασμα. “Εντάξει, θα κάνω κι ένα ταξίδι στην Αγγλία να δω πώς είναι” σκέφτηκα, όταν πια ο γιατρός μού τα εξήγησε όλα» περιγράφει.
Στην πορεία, το πήρε ψύχραιμα το κρίσιμο εκείνο στάδιο για την επιβίωσή της. «Αγαπάω τη ζωή κι όταν, στα 24, σου λένε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ζήσεις, δεν έχεις παρά να πας εκεί που σε στέλνουν οι γιατροί. Δεν ήθελα και να δώσω στη μητέρα μου την πίκρα πως θα πεθάνω. Το κυρίαρχο, λοιπόν, συναίσθημά μου από την ώρα εκείνη έγινε η ελπίδα…» λέει τώρα. Ζητούμενο τότε, ωστόσο, ήταν τα πολλά χρήματα που έπρεπε να βρεθούν για μια τέτοια επέμβαση στο Λονδίνο. «Το Χέρφιλντ ζητούσε να πάρει μπροστά όλα τα λεφτά, 32.000 λίρες. Τα έδωσε, ευτυχώς, ο εργοδότης του πατέρα μου, ο εφοπλιστής Αλέκος Γουλανδρής. “Πάρε το παιδί σου και φύγε στην Αγγλία. Εγώ είμαι εδώ, μη σκέφτεσαι τίποτα” του είπε» θυμάται η κ. Λεβαντή.
Σεπτέμβριο του 1988 πια, έφυγε πλέον για το Χέρφιλντ. Της χάρισε τελικά μόσχευμα ένα 17χρονο κορίτσι από τη Βρετανία, που χάθηκε σε τροχαίο. Οκτώβριο μήνα, στις 12 το βράδυ, την είδε πρώτη φορά ο Γιακούμπ. Την παρέπεμψε στον στενό συνεργάτη του Θεοδωρόπουλο, ο οποίος και τη χειρούργησε, υπό τους ήχους κλασικής μουσικής, στις 3 τα ξημερώματα της 19ης Φεβρουαρίου 1989. Επειτα από μόλις μία ώρα και τρία τέταρτα, όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. «Ηταν όλα τόσο καλά στο σώμα μου και τόσο γερή η καρδιά που έβαζα, που δεν χρειαζόταν κάτι περισσότερο. Απλά έμεινα 12 ώρες στην Εντατική, συνολικά 18 ημέρες στο Χέρφιλντ, σε σπίτι στην Αγγλία έως τον Ιούνιο, κι αυτό ήταν». Εκτοτε, η ζωή της 49χρονης κυλά σε κανονικούς ρυθμούς. Δεν έχει να φοβάται τίποτα, παρά μόνο να αποφεύγει τις λοιμώξεις ή οποιαδήποτε επαφή με ζώα. Περιστασιακά τη βλέπουν οι γιατροί, παίρνει και ανοσοκατασταλτικό φάρμακο. «Δεν ζω απλά, ζω καλά! Ηδη, μόλις μία εβδομάδα μετά την επέμβαση, ένιωθα μια ανανέωση, ότι μπορώ και πάλι να περπατώ. Προηγουμένως, δεν μπορούσα να ανασάνω! Η ζωή μου ήταν καναπές – κρεβάτι, δεν γινόταν να βγω έξω. Αλλά ήμουν πλέον άλλος άνθρωπος, μπορούσα να πω “δόξα τω Θεώ, ζω!”. Εκλαψα όταν ξύπνησα από το χειρουργείο κι άκουσα την καρδιά μου να χτυπά επιτέλους κανονικά!» έχει να πει τώρα, χαρούμενη που βραβεύεται απόψε (8.30 μ.μ.) σε εκδήλωση – μουσικοχορευτική παράσταση του Συλλόγου Βαρέως Καρδιο-Πνευμονοπαθών Ασθενών (ΣΥΒΑΚΑΠΑ) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. «Οταν έφευγα για την Αγγλία, οι έλληνες γιατροί μού έδιναν ένα με πέντε χρόνια ζωής με νέα καρδιά. Κι αυτά μέσα σε γυάλα, εντός σπιτιού –γι’ αυτό άλλωστε και δεν έκανα οικογένεια, πού να ήξερα ότι θα ζούσα τόσο! Να, όμως, που η καλή ψυχολογική μου διάθεση όλα αυτά τα χρόνια, η πίστη μου στον Θεό και η αγάπη μου για τη ζωή με κρατούν ακόμα ζωντανή…» θεωρεί η Ιωάννα Λεβαντή.
ΔΩΡΗΤΕΣ ΖΩΗΣ. Τη δουλειά της, πάντως, ως βρεφοκόμος, χρειάστηκε να την αφήσει. Βγήκε το 1993 με αναπηρική σύνταξη, αφού, μετά την επέμβαση, ήταν πλέον επίφοβο να συναντά παιδιά με ιώσεις. Ασχολήθηκε έτσι δραστήρια με τον ΣΥΒΑΚΑΠΑ, που η ίδια ίδρυσε το 1991. Αριθμεί σήμερα 30 μέλη, όλα μεταμοσχευμένα σε καρδιά ή πνεύμονα, που από κοινού έχουν στόχο να ευαισθητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία στην ιδέα της δωρεάς οργάνων. «Στην Αγγλία βρήκα καρδιά σε μόλις τέσσερις μήνες. Εδώ στην Ελλάδα, ωστόσο, μοσχεύματα δεν υπάρχουν, οι σχετικοί δείκτες είναι τώρα χαμηλοί. Πρέπει, λοιπόν, ο κόσμος να καταλάβει ότι είναι κρίμα να πηγαίνουν χαμένα τα όργανα ενός εγκεφαλικά νεκρού. Ας γίνουν όλοι δωρητές ζωής, οι συγγενείς ας μη φοβούνται να δώσουν τα μοσχεύματα των δικών τους, όταν αυτοί δεν υπάρχει περίπτωση, ιατρικά, να επανέλθουν. Ας μην ξεχνούν ότι από έναν δότη μπορούν να σωθούν μέχρι και εννιά ζωές…» τονίζει.
