«Ντομ Χέμινγουεϊ». Η γλώσσα της αλητείας δεν είναι διεθνής. Αλλη χάρη ο αλήτης της Γαλλίας, άλλη της Αμερικής, άλλη της Βρετανίας. Και από αυτή τη γλώσσα προκύπτουν αριστουργήματα που δεν θα μπορούσαν να ανήκουν σε μια άλλη χώρα. Οσο γαλλικό είναι «Το μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς, για παράδειγμα, τόσο βρετανικό είναι το «Get Carter» του 1971. Και ο «Ντομ Χέμινγουεϊ» πατά πάνω στην παράδοση του βρετανικού γκανγκστερικού φιλμ, μόνο που αποτελεί μια ξέφρενη παρωδία του είδους, τουλάχιστον στο πρώτο μισό. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.

Ολα αρχίζουν από την αποφυλάκιση του ομώνυμου χαρακτήρα, διαβόητου διαρρήκτη χρηματοκιβωτίων και γνήσιου κάφρου που πλήρωσε με δώδεκα χρόνια στη στρούγκα την αφοσίωσή του στον κύριο Φοντέιν, τον «πιο σκληρό εγκληματία της Ευρώπης». Συνοδευόμενος από τον Ντίκι, τον μονόχειρα κολλητό του (ο, για άλλη μια φορά, εκπληκτικός Ρίτσαρντ Γκραντ), ο Ντομ δείχνει αποφασισμένος να τα βάλει με τη – σχεδόν μόνιμη – γκίνια του, να καρπωθεί όλα όσα στερήθηκε και, κυρίως, να ανανεώσει τους δεσμούς του με την κόρη του (που δεν θέλει να τον ξαναδεί).

Με το τελευταίο ημίωρο να σκοντάφτει σε κάθε συναισθηματικό κλισέ από καταβολής κινηματογράφου, ο Ρίτσαρντ Σέπαρντ, σκηνοθέτης αυτού εδώ (και του παλαιότερου «The matador» με τον Πιρς Μπρόσναν), δείχνει σαφώς πιο άτολμος – και, το κυριότερο, πιο απροετοίμαστος – από τον πρωταγωνιστή του. Γιατί ο Τζουντ Λο επιδίδεται σε μια ντελιριακή, άκρως θαρραλέα ερμηνεία, απ’ αυτές που θα μπορούσαν, από μόνες τους, να συγκρατήσουν μια ολόκληρη ταινία από την κατάρρευση. Δεν υπερβάλλω: ο ξεκαρδιστικός εναρκτήριος μονόλογός του είναι τόσο αστείος μέσα στην κάφρικη υπερβολή του, που θα τον ζήλευε και ο Γιάννης Οικονομίδης.

Εκεί όμως που η σάτιρα λειτουργεί, με το οργιώδες σάουντρακ να «βαράει» σε τέρμα ένταση, ο Σέπαρντ αρχίζει ξαφνικά να ανησυχεί για το… κοινό του. Κι έτσι, σιγά σιγά, ο Ντομ Χέμινγουεϊ στρίβει προς τον ίσιο δρόμο, ελέω κόρης και εγγονιού. Αν μη τι άλλο, ελπίζω η πρώτη προβολή του φιλμ να μην έγινε παρουσία αληθινών βρετανών γκάνγκστερ: ακόμα θα τον κλαίγαμε τον κύριο Σέπαρντ.

Βαθμοί: 5