Ε, ρε, γλέντια –που λέει κι ο Καραγκιόζης. Είναι ο μόνος, τελικά, που δεν θα κατέβει υποψήφιος σε αυτές τις ευρωεκλογές που, ελέω σταυρού, είναι ένα είδος ανασκόπησης προσώπων και τάσεων της Μεταπολίτευσης. Στα ευρωψηφοδέλτια συνωθούνται, κακά τα ψέματα, και αρκετοί Χατζηαβάτηδες –της Δεξιάς ή της Αριστεράς, αδιάφορο. Ο Κώστας Ζουράρις, ό,τι κι αν θέλει να πει κανείς γι’ αυτόν, δεν είναι ένας από αυτούς. Αλλά η ευρωυποψηφιότητα πλάι στον Πάνο Καμμένο του πανεπιστημιακού και διανοούμενου της νεοορθόδοξης, πατριωτικής και, σε κάποια παλαιότερη ξεχασμένη φάση, της αριστερής (;) διανόησης δημιουργεί ερωτηματικά.

ΠΡΩΤΑ ΠΡΩΤΑ γιατί με τον Καμμένο και όχι με τον Πολύδωρα που κρατά ψηλά –σε βαθμό υψοφοβίας –το πολιτικό ρήμα; Η απάντηση που ταιριάζει είναι γιατί πρόλαβε ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος! Ή μήπως ισχύει το ανάποδο –μήπως πρόλαβε ο Καμμένος τον Βύρωνα, κινούμενος ταχύτατα ώστε να εξασφαλίσει τη μεταγραφή Ζουράρι; Η αλήθεια είναι ότι η 25η Μαΐου εξελίσσεται σε μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου συνωστίζονται –με την άδεια της Ρεπούση –πρώην σύζυγοι με συνταγματολόγους, ποδοσφαιριστές με εμποδίστριες, δημοσιογράφοι –λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; –και αρκετοί επώνυμοι αποτυχημένοι, θύματα της κρίσης ή της ματαιοδοξίας τους. Οι περισσότεροι δεν θα βγουν. Αλλά οι ευρωεκλογές είναι το μεγάλο ξέπλυμα και, συγχρόνως, μια έσχατη ευκαιρία για δημοσιότητα. Μια αφορμή να σε καλέσουν σε πρωινάδικο ή σε ραδιοφωνική εκπομπή, να σε συστήσουν ως υποψήφιο, να πεις τις κοτσάνες σου και να υπάρξεις έστω και για λίγα λεπτά.

ΜΑΛΙΣΤΑ. Από τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας του Αντι Γουόρχολ στις δεκαπέντε μέρες –άντε και κάτι παραπάνω –του προεκλογικού αγώνα. Δεν πειράζει με ποιον κατεβαίνεις γιατί όλοι ίδιοι είναι. Δεν πειράζει πού είσαι υποψήφιος γιατί δεν θα βγεις. Εμπειρος ο Ζουράρις άνοιξε αμέσως έναν καβγά –τα ‘βαλε με τον Σταύρο Θεοδωράκη που χαλάει τη μανέστρα των πάντων περίπου –και δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει μάθημα στο ανοιχτό πανεπιστήμιο των ευρωεκλογών, αναφερόμενος στον Βήμα FM στον Παπαδιαμάντη και επικαλούμενος τον –ομολογουμένως, υπέροχο όρο –«πτωχαλαζών». Φυσικά, υπάρχουν οι Χαλασοχώρηδες όπως υπάρχουν και οι κοντοχωριανοί της Κεντροαριστεράς και οι χασογκόληδες της Αυτοδιοίκησης –εδώ κατεβάζει ο Ολυμπιακός συνδυασμό στον Πειραιά για να πάρει τον δήμο σε μια εξέλιξη που κάνει την Ελλάδα να μοιάζει με τις πόλεις-κράτη της ιταλικής Αναγέννησης!

Η συστημική ανάγνωση των καταστάσεων επιμένει να παραμερίζει τα πρόσωπα και να αναζητά την ευρύτερη τάση που εκφράζουν. Η περίπτωση Ζουράρι επιβεβαιώνει ότι οι φάσεις εναλλάσσονται αλλά κάποιες φυσιογνωμίες διαρκώς επανέρχονται, αλλάζοντας απλώς ρεπερτόριο. Υπενθυμίζει επίσης ότι, αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, η δημοσιότητα είναι το όπιο μιας ορισμένης κατηγορίας διανοουμένων. Σύμφωνοι. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ζουράρις μπορεί να κάνει χάρη στον Καμμένο –στον εαυτό του κάνει χάρη όμως; Ή όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία σε μια μεταμοντέρνα φάση όπου ο κυνισμός έχει γίνει μηδενισμός και οι σημασίες έχουν πάει για τσίχλες στο περίπτερο;