Είχαμε την τύχη το βράδυ της Τετάρτης να βρισκόμαστε στη Μαδρίτη, με αφορμή την κάλυψη των αγώνων Ρεάλ-Ολυμπιακού για τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας.
Την ώρα που παιζόταν το δικό μας παιχνίδι (;) Κυπέλλου ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός στην Τούμπα, στο «Μεστάγια» της Βαλένθια δύο από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα διεκδικούσαν το Κύπελλο Ισπανίας.
Η αίθουσα όπου βρίσκεται η καφετέρια-μπάρ του ξενοδοχείου είχε μετατραπεί σε μια μίνι εξέδρα από ενοίκους του και μη: Οπαδοί της Ρεάλ αλλά και της Μπαρτελόνα παρακολουθούσαν μαζί μας τον μεγάλο τελικό.
Οι Ελληνες παραδοσιακά κάναμε την περισσότερη φασαρία κατά τη διάρκεια του ματς, αλλά στα γκολ…τσιμπιόμασταν, βλέποντας να πετάγονται από τα τραπέζια και να πανηγυρίζουν δύο φορές οι φίλοι της Ρεάλ και μια της Μπαρτσελόνα, χωρίς να ανοίξει μύτη, χωρίς να ακουστεί το παραμικρό.
Ουτε καν ένα αθώο πείραγμα μεταξύ αγνώστων. Ο καθένας σεβόταν τις συλλογικές προτιμήσεις του άλλου και το μόνο ίσως που τους ενόχλησε στο απολαυστικό 90λεπτό ήταν η ατελείωτη φλυαρία και ανάλυση των Ελλήνων…
Πηγαίνοντας στη συνέχεια μια βόλτα σε μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλης, ζήσαμε από κοντά τους πανηγυρισμούς χωρίς ακρότητες των φίλων της Ρεάλ, πάντα υπό τον διακριτικό έλεγχο της αστυνομίας.
Νωρίτερα στις καφετέριες της Βαλένθια, όπως μάθαμε είχαν καθίσει σε αντικριστά τραπέζια φίλοι και των δύο ομάδων για να φάνε κάτι και να πιούν, πριν πάνε στο γήπεδο. Δεν άνοιξε επίσης μύτη, ενώ όσον αφορά την –φυσιολογική μέχρι ένα όριο – κόντρα των αντιπάλων παικτών, ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Ισπανίας Βιθέντε Ντε Μπόσκε είχε φροντίσει να στείλει το μήνυμά του πριν από τον τελικό:
«Προσέξτε την συμπεριφορά σας. Σε δύο μήνες θα είστε μαζί για ένα κοινό στόχο στο Μουντιάλ. Αν ξεφύγετε από τα όρια, θα υπάρξουν κυρώσεις».
Η σύγκριση μεταξύ των δύο κόσμων ήταν – για μια ακόμα φορά – λυπηρή και η διαφορά που μας χωρίζει απέχει έτη φωτός.
Αυτό που μας πικραίνει προσωπικά, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ποδόσφαιρο αφού είναι φαινόμενο και στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, είναι το γεγονός ότι δεν θεωρούμε ότι δεν είμαστε χειρότεροι άνθρωποι από τους Ισπανούς, τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Βρετανούς και βάλτε και όσους ακόμα λαούς θέλετε.
Απλά εκεί η παιδεία, μπαίνει –υποχρεωτικά – από το σπίτι και στη συνέχεια στο σχολείο με αποτέλεσμα ο νέος πολίτης να βγαίνει έτοιμος σαν από καλούπι, στο να ξέρει να σέβεται τους νόμους, που όπως και στην Ελλάδα υπάρχουν, απλά σε αντίθεση με εμάς, σε όλες τις προηγμένες χώρες εφαρμόζονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι άσχημη συμπεριφορά από γερμανούς, άγγλους και άλλων εθνικοτήτων τουρίστες θα δεις συνήθως το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά. Όχι από όλους φυσικά αλλά από μια σημαντική μερίδα.
Οταν κάποτε ρωτήσαμε ένα Γερμανό που είχε πετάξει το μπουκάλι με τη μπύρα του στα βράχια μιας παραλίας, σπάζοντάς το, γιατί το έκανε, φανερά ντροπιασμένος – που τον είδαμε – μας αποκάλυψε: «Νοιώθω πιο χαλαρός στη χώρα σας. Στη δικιά μου σε πολλά πράγματα δεν μπορείς να κουνηθείς»!
Συνεπώς δεν είναι θέμα ανθρώπων, αλλά κυρίως παιδείας, ιδεολογίας και σε κάποια σημεία και μυαλού.
