«Θεωρώ ότι δεν έχω κάνει ακόμη την καλύτερή μου δουλειά». Το είπε η Νικόλ Κίντμαν αμέσως μετά την τελευταία της εμφάνιση στο κόκκινο χαλί των Καννών διαφημίζοντας τον ρόλο της στην ταινία «Grace of Monaco». Μια ταινία που έχει πυροδοτήσει μια αλυσίδα αρνητικών κριτικών εξαιτίας της αρχικής διαφωνίας μεταξύ του σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταάν και του παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν.
Η Κίντμαν αισθάνθηκε να βρίσκεται σε θέση να διαχειριστεί μια κατάσταση και να υπερασπιστεί την πλευρά του ηθοποιού λέγοντας στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ»: «Ο ηθοποιός δεν μπαίνει στον θάλαμο του μοντάζ. Δεν ήμουν εγώ η παραγωγός της ταινίας. Δεν τη σκηνοθετούσα και δεν έχω έλεγχο σε τίποτα. Απλώς έπαιξα τον ρόλο μου και όταν έφυγα από τα γυρίσματα, μου είπαν ότι όλα είναι εντάξει και να βρίσκομαι στς Κάννες για να βοηθήσω στην προώθηση της ταινίας. Αυτό και έκανα».
Και το έχει κάνει αρκετές φορές και πολύ καλά. Με τις απαραίτητες αναλογίες κομψότητας, χάρης και λάμψης, ώστε οι εμφανίσεις της στο κόκκινο χαλί να συγκεντρώνουν την προσοχή των φωτογράφων και όλων των συντελεστών της βιομηχανίας του θεάματος. Αλλωστε έχει εξασκήσει την πρακτική τού γκλάμορ από το 1992, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Κρουαζέτ, στα 24 της, με τον τότε σύζυγό της Τομ Κρουζ για την επική ταινία του Ρον Χάουαρντ «Μακρινός ορίζοντας».
«Οι γονείς μου πάντα έλεγαν ότι ήμουν πολύ ευαίσθητη για να τα καταφέρω να κάνω καριέρα ηθοποιού. Νομίζω ότι ως γονιός το τελευταίο πράγμα που θέλεις για το παιδί σου είναι να γίνει ηθοποιός, επειδή είναι πολύ σκληρή κατάσταση για την ύπαρξή σου. Βρίσκεσαι σε διαρκή αναμονή, ώστε κάποιος να βρεθεί να σε επιλέξει λέγοντάς σου “πιστεύω σε σένα”. Και υπάρχουν λίγοι που μπορούν να χειριστούν αυτή τη διαδικασία.
Οι περισσότερες επιθέσεις είναι προσωπικές και πολλές απορρίψεις συμβαίνουν για προσωπικούς λόγους. Αν τα παιδιά μου θελήσουν να γίνουν ηθοποιοί, θα τα υποστηρίξω, αν και θα θέλω επίσης να τα προστατέψω».
Οι γονείς της διαψεύστηκαν. Η Κίντμαν έφτασε γρήγορα στην κορυφή ξεκινώντας με δύο ταινίες στην Αυστραλία και καλές κριτικές για τους ρόλους της σε αυτές. Ομως εκείνη ήθελε να βρεθεί στην Αμερική και η πρώτη της συνάντηση με το Χόλιγουντ έγινε με την ταινία «Ημέρες κεραυνού». «Είχα τότε μεγάλες προσδοκίες, μεγάλα όνειρα για να δουλέψω με σπουδαίους σκηνοθέτες και να κάνω μια μεγάλη ταινία. Μετά κατάλαβα ότι είναι δύσκολο να βρεις έναν σημαντικό ρόλο και οι προσδοκίες χαμήλωσαν γρήγορα σε ρεαλιστική αντιμετώπιση. Ομως εξακολουθώ να επιδιώκω να βρίσκω ταινίες για να με ωθούν εκτός περιοχής, όπου νιώθω άνεση και ασφάλεια. Τέτοιες ταινίες με κάνουν να νιώθω ζωντανή».
