Αν δεν υπήρχε το σίριαλ του ανασχηματισμού θα ήταν το κουίζ των ημερών στο

ΠαΣοΚ: τι έλειπε από την τελευταία, ελεγειακή, ομιλία του Βαγγέλη Βενιζέλου; Απάντηση: έλειπε η αυτοκριτική. Παραδέχθηκε ότι το 8% δεν συνιστά επιτυχία, αλλά δεν ανέλαβε το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Γίνεται όμως ένα εκλογικό αποτέλεσμα να μην επηρεάζεται από τον επικεφαλής; Μπορεί ένα κόμμα να πάει από το 44% στο 8% μέσα σε πέντε χρόνια, αλλά να μη βαρύνεται η ηγεσία; Αρκούν στο σημερινό ΠαΣοΚ οι εξηγήσεις για τις αμαρτίες παλιών στελεχών, για το Μνημόνιο και τις δύσκολες αποφάσεις; Μπορούν να γίνουν «πεμπτοφαλαγγίτες» όσοι ήταν στο ΠαΣοΚ πριν από τον σημερινό πρόεδρό του; Και ποια «5η φάλαγγα» με το αναιμικό ποσοστό της ΔΗΜΑΡ;

Κάποτε, ο Βενιζέλος θεωρήθηκε χρυσή ελπίδα για το μέλλον του

ΠαΣοΚ, άσχετα αν έως πρόσφατα έλεγε ότι ο ίδιος δεν έχει λόγο να είναι αρχηγός του. Αλλά έγινε αρχηγός σε δύσκολη στιγμή και αντιμετώπισε εξαρχής εσωτερική καχυποψία που εξελίσσεται σε ασύδοτη αντιπαλότητα. Ωστόσο, δεν φταίνε μόνο οι απέναντι. Το 8% που πήρε, εκτός από έλλειψη ψηφοφόρων, δείχνει και έλλειψη στελεχών που θα τους συγκρατούσαν. Πώς όμως να έχει μαζί του στην εκλογική μάχη όσους προηγουμένως έβαλε απέναντί του; Ποιος αρχηγός αντιδικεί προσωπικά με τα στελέχη του; Γιατί επί των ημερών του έφυγαν τόσα πρόσωπα για τα οποία το ΠαΣοΚ κάθε άλλο παρά είχε λόγο να ντρέπεται;

Η απαξίωση δεν προήλθε μόνο από τους άλλους. Ο ίδιος δεν πήγε στο Ζάππειο χωρίς να έχουν κινηθεί καταστατικές διαδικασίες διαδοχής; Δεν αντιμετώπιζε μονίμως αφ’ υψηλού και με ειρωνεία τον Γ. Παπανδρέου; Δεν έκανε έλεγχο οικονομικής διαχείρισης στο κόμμα και έβαλε το πόρισμα στο συρτάρι, κρατώντας όμηρο τον προκάτοχό του αν υπήρχε κακοδιαχείριση, ή αφήνοντας σκιές εις βάρος του αν δεν υπήρχε; Δεν ακύρωσε τις συλλογικές λειτουργίες γράφοντας ο ίδιος ακόμη και τα δελτία Τύπου; Ποιος θα έβαζε πλάτη για καλύτερο αποτέλεσμα, όταν δεν υπήρχε χώρος για κανέναν άλλο στο τραπέζι των αποφάσεων;

Μετεκλογικά, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ κάνει το ίδιο λάθος που έκανε ώς τώρα. Αυτοτοποθετείται σε ένα επίπεδο που του στερεί την επικοινωνία με τους άλλους. Θυμίζοντας έτσι αυτό που έλεγε ο άγγλος πολιτικός Τζον Μπράιτ για τον Ντισραέλι: «Είναι ένας αυτοδημιούργητος που λατρεύει τον δημιουργό του».