Τι κοινό έχει ο Ντέιβιντ Κάμερον με τον ΣΥΡΙΖΑ; Επέλεξε να δώσει μια χαμένη μάχη στον δρόμο για την επιλογή νέου προέδρου της Κομισιόν. Και είναι επικεφαλής ενός βαθιά διχασμένου κόμματος. Πράγματι, ο ευρωσκεπτικισμός είναι καρκίνος για τους Τόρις. Αν η χημειοθεραπεία δεν πιάσει, τότε η Βρετανία μπορεί να αποχαιρετήσει την Ευρώπη το 2017, όταν είναι προγραμματισμένο το δημοψήφισμα που όλοι τρέμουν.

Οπως ο Τσίπρας, έτσι και ο Κάμερον είναι ένας χαρισματικός πολιτικός που ήρθε στην ηγεσία του κόμματός του πρόωρα. Οχι επειδή το ήθελε ο ίδιος αλλά γιατί έτσι λειτούργησαν τα γεγονότα. Είναι επίσης ένας όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικός αρχηγός. Με την έννοια ότι δεν έχει τον έλεγχο όχι των προσώπων –αλλά της πολιτικής των βρετανών Συντηρητικών. Πολλοί λένε ότι ενέδωσε στο να γίνει δημοψήφισμα για να εκτονώσει τρέχουσες εντάσεις και έτσι υποθήκευσε το μέλλον. Κι αυτό γιατί, με τη Βρετανία να έχει του χρόνου βουλευτικές εκλογές και με τον Κάμερον να είναι επικεφαλής συνασπισμού Συντηρητικών και Φιλελευθέρων, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι και μετά το 2015 στην Ντάουνινγκ Στριτ. Στην περίπτωση του Γιούνκερ, ο Κάμερον πολέμησε χωρίς να υπάρχει ελπίδα να επιβάλει τη θέλησή του –ιδίως αφού τον εγκατέλειψαν οι Γερμανοί.

Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσει κανείς ξανά τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ ή να θυμίσει ότι ο Τσίπρας δεν ελέγχει το τιμόνι που πάει μια από δω, μια από κει, ανάλογα προς τα πού το σκουντάνε οι της Πλατφόμας ή οι 53 ή όποιος άλλος. Το ενδιαφέρον είναι ότι, όπως ο Κάμερον με τον Γιούνκερ, έτσι και ο Τσίπρας με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παίρνει θέση που δεν έχει τη δύναμη να περάσει. Και μπαίνει σε χαμένη –πιθανώς –μάχη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το χαρτί των 121, της μειοψηφίας δηλαδή που θα μπλοκάρει την εκλογή Προέδρου, ενώ δεν είναι καν βέβαιο ότι θα του μείνουν οι έλληνες Ορμπάν ώς το τέλος. Ως γνωστόν, ο ούγγρος –ακροδεξιούλης –πρωθυπουργός ήταν ο μόνος που, δίπλα στον Κάμερον, καταψήφισε τον Γιούνκερ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο κίνδυνος είναι διπλός. Είτε να βρεθούν οι 180 είτε να μη βρεθούν αλλά να μην έχει ο ίδιος πλειοψηφία, πόσω μάλλον συμμάχους, για να εκλέξει Πρόεδρο με 151 βουλευτές. Μιλάμε δηλαδή για αδιέξοδο τακτικό αλλά και στρατηγικό. Ακριβώς όπως την πάτησε ο Κάμερον.

Ωστόσο, ο Βρετανός δεν μπορούσε να στηρίξει τον Γιούνκερ. Κι αυτό γιατί είχε χάσει τον έλεγχο στο κόμμα του όπου έχουν αναπτυχθεί ισχυρές ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις. Αρα δεν είχε επιλογή άλλη από το να πάει στον τοίχο. Το ίδιο ισχύει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η σκλήρυνση μεγάλου μέρους του κομματικού ιστού εμποδίζει τον Τσίπρα να πάει σε συναίνεση για την προεδρία. Ενώ είναι σαφές ότι κάποιας μορφής συναίνεση –αφού θα απαιτηθούν συνεργασίες –θα είναι αναγκαία αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εξουσία –ή μάλλον, όπως έχουν μάθει όλοι οι υπόλοιποι, αν θέλει να μοιραστεί την εξουσία με κάποιους. Ετσι η κακή τοποθέτηση εκτός είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας εντός. Και, βέβαια, το σχήμα αυτό ταυτίζεται με έναν φαύλο κύκλο που ανατροφοδοτείται.

Επειδή όμως οι Βρετανοί είναι και πραγματιστές αλλά και πονηροί, η όλη ιστορία στα Ευρωπαϊκά διαβάζεται και ανάποδα. Είναι ο Γιούνκερ τόσο κακός πρόεδρος για τον Κάμερον –ή μήπως θα αναγκαστεί τώρα να του κάνει όλα τα χατίρια; Ανάποδα ειπωμένο: η αφλογιστία του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της προεδρικής εκλογής δεν αποκλείει το να βγει Πρόεδρος πρόσωπο που να τον εξυπηρετεί πολιτικά…

Τελευταία Νέα