Το πρωί, εκεί πριν από τις 8, ανοίγει τον υπολογιστή. Ρίχνει μια ματιά στους τίτλους της ειδησεογραφίας. Το σκέφτεται δυο-τρία λεπτά. Και το αμολάει! Ταυτόχρονα σε facebook και twitter, ο Δημήτρης Παπαδημούλης έχει πάντα έτοιμο το σχόλιο της ημέρας. Το ύφος του είναι το στερεοτυπικό της υπολογισμένης αγανάκτησης. Με τα φορεμένα επίθετα: απαράδεκτοι, θλιβεροί, μικροί, επικίνδυνοι. Και τα δοκιμασμένα ουσιαστικά: φιάσκο, όνειδος, ντροπή.

Κάθε πρωί ξεφουρνίζει κι ένα σλόγκαν. Κι αφού το γράψει θα βγει, ανελλιπώς, στα ερτζιανά ή στο γυαλί. Μόνο που προχθές το ημερήσιο tweet του προκάλεσε χιονοστιβάδα στο Διαδίκτυο –χιονοστιβάδα του είδους που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν shit storm. «Οι ένοχοι για τη δολοφονία των δύο Ναζί στην Μάνη πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν» είχε γράψει.

Οι αντιδράσεις δεν τον πτόησαν. Χθες –αφού διόρθωσε τους δημοσιογράφους που παρέλειψαν να αναφέρουν την ιδιότητά του ως αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου –επανήλθε. Για να αποκαλύψει ότι το ένα από τα θύματα του είχε απευθύνει μέσω facebook φασιστικές απειλές, διανθισμένες με το έμβλημα της χούντας.

Ποιον πολιτικό σκοπό εξυπηρετούσε ο αναθεματισμός των θυμάτων μιας κοινής δολοφονίας; Γιατί έπρεπε ο Παπαδημούλης να σπεύσει να καταγγείλει τα απεχθή τους φρονήματα πριν καν ταφούν; Ήταν μήπως μια πράξη που βοήθησε στον αγώνα του δημοκρατικού κόσμου ενάντια στη νεοναζιστική απειλή;

Ενας πολιτικός της πείρας του Παπαδημούλη θα έπρεπε να είχε προβλέψει ότι μια τέτοια επίθεση ίσως έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα φόρτιζε πολιτικά ένα κοινό έγκλημα με τρόπο που μάλλον ευνοεί τους νεοναζί, επιτρέποντάς τους να εμφανιστούν ως στόχοι βάναυσης προσβολής. Γιατί λοιπόν δεν κατόρθωσε να αυτοσυγκρατηθεί;

Η αλήθεια είναι ότι ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου μόνο παρορμητικός δεν είναι. Στην πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει ότι μπορεί να δείξει ιώβειο υπομονή. Οταν, το 2009, το κόμμα του τον υποβίβασε στην τρίτη θέση της ευρωλίστας –για να πριμοδοτήσει μια υποψηφιότητα από τις συνιστώσες –έκατσε φρόνιμος. Οταν οι σύντροφοί του της ανανεωτικής πτέρυγας έκοψαν τον λώρο με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση μιας γνήσιας πολιτικής διαφωνίας, εκείνος δεν τους ακολούθησε. Εκατσε πάλι φρόνιμος.

Ετσι, φρόνιμα και τακτικά, κλώσησε τις φιλοδοξίες του στο παχνί της κομματικής νομιμοφροσύνης. Και δικαιώθηκε.

Πώς ένας τόσο υπομονετικός παίκτης σπεύδει να κάνει πολιτικές δηλώσεις πάνω από ανοιχτούς τάφους;

Η απάντηση δίνεται εκ του αποτελέσματος. Η «αποκάλυψη» Παπαδημούλη πήρε χθες μεγάλη δημοσιότητα. Και η δημοσιότητα γι’ αυτόν που λούζεται τα φώτα της –γι’ αυτόν που γράφει ώρες στον αέρα των media, κι ας τα καταγγέλλει ως διαπλεκόμενα –είναι εθιστική.

Οχι, ο Παπαδημούλης δεν προκάλεσε σκόπιμα τη δημοσιότητα. Την προκάλεσε ενστικτωδώς. Οι εθισμένοι δεν λειτουργούν ποτέ ψύχραιμα. Για να το πούμε με την πιο ασφαλή μονάδα μέτρησης του εθισμού στα media: ο Παπαδημούλης είναι πια ο Αδωνις της Αριστεράς.

Τελευταία Νέα