Ασφάλεια από την επιτυχία, κρίση αυτογνωσίας, επικοινωνιακό παιχνίδι; Αυτά και άλλα τόσα μπορεί να σκεφθεί κάποιος όταν ακούει έναν τραγουδοποιό που έχει τα παράσημα μιας 25χρονης διαδρομής –πλατινένιους δίσκους, sold out συναυλίες, Ηρώδεια αλλά και επικρίσεις –να λέει «Εχω γράψει και μπούρδες τραγούδια». Δεν είναι και από τις πιο εύκολες παραδοχές αλλά ο Φίλιππος Πλιάτσικας το κάνει, και φαίνεται να το πιστεύει. «Δεν θέλω να κατονομάσω ποια από όσα έχω γράψει θεωρώ μπούρδες, είναι αρκετά όμως αυτά που τα ακούω και λέω αυτό γιατί το έγραψα τώρα; Αλίμονο αν πιστεύει κάποιος πως ό,τι δημιουργεί είναι αριστούργημα. Σε όλη μας τη ζωή για ένα τραγούδι ψάχνουμε, αυτό είναι γνωστό. Δεν ξέρω αν αυτό το έχω γράψει ή αν θα το γράψω». Η ειλικρίνειά του αποτελεί ένα καλό σημείο εκκίνησης για μια κουβέντα που θα μπορούσε να αποτυπώσει όλα όσα αφορούν το σήμερα για το πρώην μέλος των Πυξ Λαξ. Αν και διανύει τη δική του αυτόνομη πορεία σχεδόν μια δεκαετία –το 2004 το δημοφιλές συγκρότημα διαλύθηκε -, έχει ακόμη έντονη τη σφραγίδα αυτής ιδιότητας, για την οποία και καμαρώνει.

Δεν ήταν άλλωστε εύκολο το ξεκίνημά τους. Δυσκολίες πιστεύει ότι υπήρχαν πάντα. Και πρίν από 25-30 χρόνια. «Είχαμε ήδη κυκλοφορήσει τρεις δίσκους και δεν γνωρίζαμε επιτυχία, δεν μας ήξερε ο κόσμος. Κάναμε δύο και τρεις δουλειές για να ζήσουμε καθώς δεν ανήκαμε στην κατηγορία των μποέμ καλλιτεχνών. Δούλεψα από κούριερ μέχρι και στην οικοδομή».
Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Δεν πετάει τίποτα από εκείνη την εποχή, ούτε και όταν αναγκάστηκαν να τραγουδήσουν σε μαγαζιά της νύχτας. Το έκαναν γιατί είχαν μεγάλη ανάγκη τα χρήματα. Και όπως παραδέχεται: «Μπήκαμε σε αυτό το παιχνίδι με σχετικά καλούς όρους. Συνεργαστήκαμε με τον Βασίλη Καρρά» –του έδωσαν να ερμηνεύσει το «Ασ’ τη να λέει» –«τον οποίο εκτιμάμε γιατί τον θεωρούμε έντιμο λαϊκό τραγουδιστή. Ολα πρέπει να υπάρχουν στο πλαίσιο της ισορροπίας. Η ένστασή μου αφορά στον ιδιότυπο φασισμό των ΜΜΕ, λες και υπάρχει μόνο αυτό το είδος μουσικής για να προβάλλουν».

Τι κέρδισε και τι έχασε από τότε που ξεκίνησε να ζήσει στο ντελίριο της επιτυχίας –αυτής που όλοι αναζητούν αγωνιωδώς και που όταν έρθει στέκονται αμήχανοι ή και φοβισμένοι; «Από τότε που αρχίσαμε να βιώνουμε την αναγνώριση ως μπάντα άρχισα να τρομάζω. Κλείστηκα στον εαυτό μου γιατί δεν ήξερα τι είναι ακριβώς αυτό που μου συμβαίνει. Φοβήθηκα την εισβολή και την αδιακρισία. Χάνεις αυτό το ωραίο πράγμα να πηγαίνεις κάπου και να μη σε ξέρει κανείς». Και σε αυτό το σημείο ξεκινάει ο αγώνας για την καταπολέμηση του «υπερφουσκωμένου εγώ» όπως λέει χαρακτηριστικά. «Με δύο πράγματα παλεύουμε σε όλη μας τη ζωή: με το εγώ μας και τον φόβο του θανάτου.

Ολες οι μορφές της τέχνης μιλούν για αυτά. Αλλά και κάθε ημέρα βγαίνουν μπροστά αυτά τα διαβολάκια και σου λένε “αντέδρασε, γιατί εσύ είσαι”. Η πάλη είναι καθημερινή. Φτάνει η στιγμή όμως που συνειδητοποιείς ότι το μόνο που σου προκαλεί αυτό είναι ταλαιπωρία και τίποτε άλλο. Είναι η στιγμή που γαληνεύεις, γλιτώνεις από διάφορες παράδοξες καταστάσεις». Ποια παράδοξη κατάσταση μπορεί να τροφοδοτήσει το «παραφουσκωμένο εγώ»; «Πάρα πολλές. Τα μπινελίκια που πέφτουν στον δρόμο. Γιατί πέρασε αυτός και όχι εγώ. Εχω τσακωθεί πολλές φορές γι’ αυτό στο παρελθόν. Κατέβηκα κάτω και έπαιξα μπουνιές».

ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΝΤΕΧΝΟΙ. Σκιαγραφώντας εκείνη την περίοδο που άρχιζαν να γνωρίζουν την επιτυχία ως μπάντα με ήχο έντεχνο, επιμένει ότι τότε η κρίση ήταν μεγαλύτερη, πιο ουσιαστική, αν και όχι τόσο ορατή όπως λέει: «Πολλές φορές, από την ώρα που ξεκινήσαμε μας κατηγόρησαν ως γραφικούς, γιατί λέγαμε με επίμονο και πολλές φορές μονότονο τρόπο αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αν κάποιος ανατρέξει στους παλιούς μας δίσκους, στον “Μπαμπούλα” για παράδειγμα το 1996, υπήρχε ένα κείμενο που είχε μέσα τη φράση “Τώρα μη μιλάς, η Ευρώπη είναι από πάνω σου”. Ημασταν οι γραφικοί για το life style που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή. Μας λοιδορούσαν γιατί ακολουθούσαμε έναν τρόπο ζωής μακριά από τα in και τα out που επικρατούσαν τότε. Για εκείνους ήμασταν κολλημένοι και μουχλιασμένοι έντεχνοι. Η στάση ζωής και οι πράξεις του καθενός αποδεικνύει τι είναι και τι όχι».

Πάνω στους ίδιους μουσικούς δρόμους περπατάει ο Φίλιππος Πλιάτσικας και όπως λέει σε εκείνους που οι Πυξ Λαξ άνοιξαν το 1994. «Ο ήχος των Πυξ Λαξ του 1994 παίζεται εν έτει 2014 ως έντεχνος ήχος».

Σίγουρα δεν θα ήταν λίγοι εκείνοι που ως αντίλογο θα είχαν την επανένωση του συγκροτήματος λίγο μετά τον θάνατο του Μάνου Ξυδούς. Τι απαντά σε αυτούς που πιστεύουν ότι εκμεταλλεύτηκαν τον θάνατό του; «Τους καταλαβαίνω. Πρέπει να ξέρουν ότι αυτή η επανένωση ήταν σχεδόν προγραμματισμένη όταν αποφασίσαμε να σταματήσουμε την κοινή μας πορεία. Το αποτέλεσμα αυτής της επανένωσης μπορεί να ήταν ζόρικο για πολλούς ειδικά τους μουσικούς. Κι εγώ θα ζήλευα αν μια μπάντα ελληνική μάζευε 80.000 κόσμο στο Ολυμπιακό Στάδιο και 50.000 στο Καυτανζόγλειο και ίσως να έλεγα διάφορες μπαρούφες. Ας μου πει κάποιος ποιος θα έχει το μέλι στα δάχτυλά του και δεν θα το γλείψει» λέει γελώντας. Τα ίδια τρανταχτά γέλια ακούγονται και όταν τον ρωτάω για το σύνθημα που κυριαρχούσε στους δρόμους το 2008: «Οχι άλλο Πλιάτσικα»!

INFO

Φίλιππος Πλιάτσικας & Prague Philharmonic Orchestra{LF}«The Other Side of Greece»{LF}Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου, στις 21.00 Τηλ. 210-7298.930. Εισιτήρια: 15-78 ευρώ

Τελευταία Νέα