Μπορεί σήμερα να διαβάζουμε τα ζώδια ή να ρίχνουμε πασιέντζες για να μάθουμε εάν μας ποθεί κάποιος, όμως δεν πρόκειται για σημείο των καιρών. Από την αρχαία Ελλάδα ακόμη οι επίδοξοι εραστές αναζητούσαν καλούς ή κακούς οιωνούς. Και μάλιστα χωρίς τράπουλες ή τη συμβουλή αστρολόγου. Κι αυτό επειδή είχαν στα χέρια τους τον κότταβο. Το κλασικό ερωτικό παιχνίδι, το οποίο αναβίωσαν πρόσφατα ως μάθημα ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια. Μάλιστα, για να δημιουργήσουν ακριβώς τα ίδια αγγεία και σκεύη, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τρισδιάστατο εκτυπωτή ώστε να τα αντιγράψουν με λεπτομέρεια χιλιοστού!
Οι άνδρες στην κλασική Αθήνα έπαιζαν κότταβο κατά τη διάρκεια των νυχτερινών συμποσίων. Το παιχνίδι παιζόταν με το στόμα. Στόχος του παίκτη ήταν είτε να εκσφενδονίσει από το στόμα του την τελευταία γουλιά κρασί πάνω σε μια πιατέλα που ήταν στερεωμένη πάνω σε ένα ψηλό μεταλλικό ραβδί είτε να το πετάξει με το χέρι μαζί με τον κύλικα (ποτήρι). Για να κερδίσει και να έχει με το μέρος του ο παίκτης τους καλούς οιωνούς θα έπρεπε η πιατέλα να πέσει κάτω, να βυθιστεί ή να καλύψει το αγγείο που ήταν τοποθετημένο από κάτω. Αν το κρασί έπεφτε μέσα στο σκεύος θεωρούνταν καλός οιωνός.

Λέγεται πως η κοπέλα για την οποία γινόταν η ευχή κατά τη διάρκεια της βολής αποδεχόταν την πρόταση και άρχιζε η ερωτική σχέση. Το παιχνίδι ήταν από τη φύση του βρώμικο –κυριολεκτικά: οι συνεχείς ρίψεις κρασιού λέρωναν τους ίδιους και τον χώρο του συμποσίου.

Για να νικήσει κάποιος έπρεπε όχι μόνο να πετύχει τον στόχο αλλά να το κάνει και με στυλ, καθώς μετρούσε η καλαισθησία της κίνησης και της τροχιάς του κύλικα στο παιχνίδι. Ο νικητής του παιχνιδιού έπαιρνε ως δώρο την πλάστιγγα ή άλλα δώρα όπως μήλα, αβγά και σανδάλια.
Μέσα από την έρευνα της Σαρπ Χίδερ, αναπληρώτριας καθηγήτριας Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Γουέστ Τσέστερ της Πενσιλβανια, μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαδικασία του παιχνιδιού βήμα προς βήμα. Το αποτέλεσμα της μελέτης έδειξε πως η νικητήρια βολή θα ήταν αυτή που θα είχε φορά προς τα εμπρός, όπως ένα μπαλάκι στο μπέιζμπολ και όχι όπως γίνεται στο φρίσμπι.
Η ίδια τόνισε πάντως ότι στο παιχνίδι δεν έπαιζε ρόλο τόσο η τεχνική γνώση του παιχνιδιού όσο η έμφυτη δεξιοτεχνία του παίκτη.«Οι κύλικες της αρχαϊκής και της κλασικής περιόδου ήσαν πλούσιοι σε διακόσμηση και για την αναπαραγωγή τους σε τρισδιάστατο εκτυπωτή απαιτείται κυρίως τεχνική επιδεξιότητα ώστε να ζωγραφιστούν οι ερυθρόμορφες ή μελανόμορφες παραστάσεις.
Ο συνεργάτης μου Αντριου Σνάιντερ απλοποίησε την εικονογράφηση στις επιφάνειες των αγγείων, οι οποίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν ως ακριβή αντίγραφα των αρχαίων ελληνικών αγγείων.Για τους κύλικες, ο Αντριου χρησιμοποίησε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται “Ρινόκερος”.Επίσης απαιτήθηκε αρκετός χρόνος καθώς ένας μικρός κύλικας χρειαζόταν περίπου 6½ ώρες για να εκτυπωθεί» εξηγεί μιλώντας στα «ΝΕΑ» η κυρία Χίδερ. Οπως λέει η ίδια, ο κότταβος επιλέχθηκε επειδή είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί εξαιρετική επιδεξιότητα, διότι δεν είναι εύκολο ύστερα από μερικά ποτήρια κρασί να καταφέρεις να πετύχεις τον στόχο με το στόμα σου.