– Μην ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν.
– Μην μπλέκεις σε καβγάδες, εσύ θα την πληρώσεις.
– Ασε τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.
– Τόσος κόσμος υπάρχει, κορόιδο είσαι να βοηθήσεις εσύ;
– Κοίτα το σπιτάκι σου και τη δουλίτσα σου.
– Κάνε πως δεν βλέπεις.
– Μόνος σου θ’ αλλάξεις τον κόσμο;
– Ασε κάναν άλλον να καθαρίσει, δεν είμαστε για μπλεξίματα.
– Μην πας στη διαδήλωση, θα ρίξουν δακρυγόνα.
– Προσπέρνα τον άστεγο.
– Προσπέρνα τον επαίτη.
– Προσπέρνα το θύμα της λεκτικής και σωματικής βίας.
– Προσπέρνα τον μετανάστη που ξυλοκοπούν.
– Προσπέρνα τον παχύσαρκο που ξεφτιλίζουν.
– Προσπέρνα τον γκέι που γελοιοποιούν.
– Προσπέρνα τον αδύναμο που χτυπάνε οι μπρατσωμένοι.
– Προσπέρνα τον μικρό που βασανίζουν οι μεγαλύτεροι.
– Κάψε ζωντανό το σκυλί να γελάσουμε.
– Βασάνισε μέχρι θανάτου το γατάκι να σπάσουμε πλάκα.
– Χτύπα.
– Δείρε.
– Βρίσε.
– Στιγμάτισε.
– Στηλίτευσε.
– Διαπόμπευσε.
– Κι όταν λυγίσει, όταν γονατίσει, όταν σωριαστεί, πάτα πάνω στο πτώμα του και προχώρα τη ζωή σου!
Ζωούλα. Σπιτάκι. Δουλίτσα. Γυναικούλα. Αντρούλης. Παιδάκια.
Ολα αυτά τα «-άκια» και τα «-ούλια» της ντροπής. Ολα τα υποκοριστικά της μιζέριας, της ψυχικής ένδειας, ανθρωπ-ΑΚΙ της συμφοράς.
Είμαστε και πολύ μάγκες, πατριώτες;
Ή οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο;
Κοίτα την πάρτη σου, κοίτα το τομάρι σου, κοίτα το νιτερέσο σου. Στάχτη και μπούρμπερη όλα τ’ άλλα. Για την αδικία δίπλα μας πρώτα αδιαφορούμε και μετά θρηνούμε.
Λυπάμαι που θα κακοκαρδίσω τους εθνικόφρονες και τους «πατριώτες» (με πολλά εισαγωγικά), αλλά το φαινόμενο δεν προέκυψε τώρα. Ρίξτε μια ματιά στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες που τόσο αγαπάμε. Δείτε πιο προσεκτικά τις αρχές και τις αντιλήψεις που πρεσβεύουν οι χαρακτήρες: να βρουν μια δουλίτσα, να παντρευτούν το κορίτσι τους, να είναι «νοικοκυραίοι», να κερατώσουν αλλά να μη χωρίσουν το στεφάνι τους, να προστατέψουν την παρθενία της κόρης, να πετάξουν στον δρόμο την «ατιμασμένη», να καταδικάσουν το «μπάσταρδο», να αποκληρώσουν, να διώξουν, να κλείσουν την πόρτα κατάμουτρα. Για να μην την ξανανοίξουν ποτέ πια. Κι ας πάει το παιδί τους άκλαυτο. Σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.
Αυτές οι ταινίες δεν έπεσαν από το πουθενά. Αυτές αντικατοπτρίζουν τις «αρχές» και τις αξίες ενός άθλιου μικροαστισμού. Που στην ήπια μορφή του μεταφράζεται σε «κοινωνική αδιαφορία». Και στην ακραία μορφή του σε εγκληματική ενέργεια.
Να βγάλουμε λοιπόν, τις παρωπίδες; Να πετάξουμε λοιπόν τις μάσκες; Να πούμε αλήθειες που πονάνε;
Φταίμε. Εδώ. Τώρα. Εμείς.
Εμείς και τα παιδιά μας: είμαστε μια γενιά ενόχων. Που φέρνει στον κόσμο την επόμενη γενιά ενόχων.
Στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούμε, προσπερνάμε, στρέφουμε το βλέμμα από την άλλη πλευρά.
Στη χειρότερη περίπτωση ξεφτιλίζουμε, διαπομπεύουμε, βασανίζουμε, σκοτώνουμε:
και τα όρια ανάμεσα στην παθητικότητα και στη σκληρότητα είναι διακριτά μόνο για όσους δεν εθελοτυφλούν.
Είμαστε και πολύ μάγκες, πατριώτες;
Ή οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο;
Και τι είναι «μαγκιά» στην τελική;
Να δέρνεις τον ανυπεράσπιστο; Ή να πλακώνεις αυτούς που δέρνουν τον ανυπεράσπιστo;
