«Εάν τα έκαναν αυτά οι προηγούμενοι…» λένε όσοι φίλοι μου παραμένουν αντίθετοι στον ΣΥΡΙΖΑ και φρίττουν στη θέα και μόνο των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Εάν έκαναν κάποια από αυτά οι προηγούμενοι, θα είχαν πράγματι σηκωθεί και οι πέτρες. Θα είχαν ζωντανέψει οι ντομάτες και θα έσκαγαν με δική τους πρωτοβουλία πάνω σε υπουργικά και βουλευτικά πρόσωπα.
Φανταστείτε απλώς τον Αδωνη Γεωργιάδη να σέρνει τον καλαματιανό την 25η Μαρτίου και να τραβάει στα δικαστήρια όποιον καυτηριάζει τον πολιτικό του βίο και πολιτεία, διεκδικώντας αποζημιώσεις εκατομμυρίων.
Τον Γιάννη Στουρνάρα να ανοίγει το σπίτι του για τους αλλοδαπούς κοσμικογράφους και να απαθανατίζεται μετά της συζύγου του σε χορευτική φιγούρα αντάξια ενός Φρεντ Αστέρ και μιας Τζίντζερ Ρότζερς, με μια πιατέλα τσιπούρες σε δεύτερο πλάνο και στο φόντο την Ακρόπολη.
Σκεφτείτε έναν οποιονδήποτε βουλευτή από όσους στήριζαν τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να ρητορεύει σε μιαν αρχαΐζουσα διάλεκτο που να θυμίζει –φευ! –περισσότερο Μποστ παρά Ισοκράτη.
Η χλεύη θα ‘ταν παλλαϊκή. Οι σατιρικές εκπομπές θα είχαν πλήρως αντικατασταθεί από τα δελτία ειδήσεων.
«Εχουν τρομερό επικοινωνιακό σύστημα οι άτιμοι! Τίποτα δεν μπορεί να τους λεκιάσει» δείχνουν οι αντιπολιτευόμενοι προς τη μεριά της Κουμουνδούρου.
Σφάλλουν, κατά την άποψή μου. Δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας, ποδηγέτησης της κοινής γνώμης μέσω των οψίμως εθνικοαριστερόστροφων Μέσων.
Είναι αυτό που επισημαίνει ο Μπαλζάκ, ο μέγας μυθιστοριογράφος απ’ τον οποίο ο Μαρξ –κατά δήλωσή του –διδάχθηκε περισσότερα σχετικά με την κοινωνία παρά από όλους μαζί τους προοδευτικούς διανοητές του καιρού του: «Μια γυναίκα συγχωρεί σε εκείνον που έχει ερωτευτεί ακόμα και τα χειρότερα εγκλήματα. Σε εκείνον, αντιθέτως, που αντιπαθεί δεν αναγνωρίζει ούτε τις μεγαλύτερες αρετές».
Η ελληνική κοινωνία είναι το τελευταίο διάστημα ερωτευμένη με τον Αλέξη Τσίπρα. Προβάλλει πάνω του τα απωθημένα και τους μύχιους πόθους της. Οι συνομήλικοί του βλέπουν στο πρόσωπό του τον αρχηγό της σχολικής παρέας που ορθώνει ανάστημα μπροστά στους καθηγητές. Οι κύριοι κάποιας ηλικίας τον ιδανικό τους γιο και οι κυρίες το αγόρι της διπλανής πόρτας, το οποίο θα ζητούσε το χέρι της θυγατέρας τους δίχως να τσιγκουνευτεί τα κοπλιμέντα και προς τις ίδιες.
Οι Ελληνες ενθουσιάζονται που ο Πρωθυπουργός τους επιμένει να κατοικεί στην Κυψέλη, να μη φοράει γραβάτα και να βγάζει –όλο και σπανιότερα είναι η αλήθεια –τη γλώσσα στους δανειστές. Ειλικρινά απορώ πώς κανένας προκάτοχός του δεν είχε επιστρατεύσει αντίστοιχα μέσα γοητείας των ψηφοφόρων.
Πόσο διαρκεί όμως ο έρωτας;
Ο Νίκος Καρβέλας ισχυρίζεται «έναν χρόνο το περισσότερο».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι το μυστικό μιας μακροχρόνιας σχέσης είναι να μπορείς να ξαναερωτεύεσαι, για καινούργιους κάθε φορά λόγους, τον ίδιο άνθρωπο.
Οι γυναίκες πάλι του παλιού καιρού, φορείς πανάρχαιας σοφίας, επέμεναν ότι ο έρωτας περνάει απ’ το στομάχι.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεωθεί από την ξεροκέφαλη πραγματικότητα να εισηγηθεί στη Βουλή μέτρα τα οποία θα θίξουν την τσέπη και το στομάχι των ψηφοφόρων του, ίσως τα ροζ συννεφάκια να διαλυθούν. Ακαριαία και οριστικά.
