Η Ζοζεφίνε Βιτ σκόπευε να περιμένει τον Μάριο Ντράγκι να μιλήσει για την Ελλάδα. Αλλά έχασε την υπομονή της προτού καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό της συνέντευξης Τύπου. Και έτσι, σχεδόν εκτός ελέγχου, πετάχτηκε από τη θέση της, πήδηξε στον πάγκο πίσω από τον οποίο καθόταν ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τον έλουσε με τα κομφετί που κρατούσε στα χέρια της.
Η περιγραφή της σκηνής ανήκει στην ίδια τη γερμανίδα ακτιβίστρια που έγραψε ακόμη ότι ο σκοπός της ήταν να «μεταφέρει την κριτική κατά της ΕΚΤ εντός των γραφείων της, στην καρδιά του οργανισμού». Για την ίδια, επομένως, η ενέργειά της ήταν μια πράξη διαμαρτυρίας. Αλλά το φόκους εδώ έγινε στην αντίδραση του κεντρικού τραπεζίτη, ο οποίος σήκωσε ενστικτωδώς τα χέρια του για να προστατευθεί. Αυτή που είδαμε δεν ήταν η Ζοζεφίνε που διαμαρτυρήθηκε αλλά η Ζοζεφίνε που «τρόμαξε τον Ντράγκι». Το υπονοούμενο είναι το φλιπ σάιντ του σεξισμού. Τι σόι άνδρας είναι αυτός που τρομάζει από μια γυναίκα; Κανονικά, δηλαδή, θα έπρεπε να την κοιτάξει με το μάτσο ύφος του Κλιντ Ιστγουντ στα σπαγκέτι γουέστερν ή να μην την κοιτάξει καθόλου και να συνεχίσει να μιλάει σαν να μη βρισκόταν από πάνω του ένας έξαλλος άνθρωπος αλλά ένα μικροσκοπικό κουνούπι.
Το φόκους είναι ασφαλώς θέμα επιλογής. Θα άξιζε, ωστόσο, να εστιάσει κανείς και στην ουσία της διαμαρτυρίας. Γιατί ο Ντράγκι μπορεί να μην είναι και τόσο θαρραλέος όσο θα θέλαμε απέναντι στις γυναίκες, αλλά μόνο κακόβουλα θα μπορούσε να αμφισβητήσει κανείς ότι δεν του έλειψε το θάρρος όταν δήλωσε το καλοκαίρι του 2012 ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για την προστασία του ευρώ ή όταν συγκρούστηκε με το Βερολίνο στο θέμα της ποσοτικής χαλάρωσης –και νίκησε. Η σημασία δεν είναι μόνο συμβολική. Χάρη σε εκείνη τη νίκη η ΕΚΤ είναι σήμερα ένας από τους πλέον βασικούς μοχλούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Ο Ντράγκι, με άλλα λόγια, δεν είναι οπαδός της λιτότητας αλλά δικό μας παιδί. Να μην ήταν και «κότα»…
