Αναζήτηση
Τα φώτα είχαν χαμηλώσει, η ορχήστρα είχε πιάσει ένα αργόσυρτο ζεϊμπέκικο και ο Γιώργος Ζαμπέτας ξεκινούσε ένα ταξίμι που κράτησε τουλάχιστον ένα τέταρτο. Αρχισε να τραγουδάει με μεγάλες παύσεις ανάμεσα στις λέξεις το κομμάτι «Τον Χάρο τον αντάμωσαν». Ανάμεσα στους θαμώνες εκείνο το βράδυ του 1960 στο υπόγειο μαγαζί «Αναμνήσεις» του Συντάγματος ήταν ο Βασίλης Δημητρίου. Πήγαινε εκεί σχεδόν κάθε βράδυ αφού εργαζόταν ως πιανίστας στη διπλανή μπουάτ Ρουλότα. Η εικόνα εκείνη δεν έφυγε στιγμή από τη μνήμη του. Ηταν τα πρώτα βήματά του στο μουσικό στερέωμα και σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα άφηνε πίσω του έργο τόσο κοντινό στη λαϊκή δημιουργία, γράφοντας μουσική για θέατρο, τηλεόραση και μπαλέτο. Ο Βασίλης Δημητρίου που γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1945 άρχισε τη μουσική του περιπλάνηση το 1966. Στην μπουάτ Κατακόμβη συνοδεύει στο πιάνο πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, ενώ συνεχίζει στην Παράγκα με την Καίτη Χωματά. Δύο χρόνια αργότερα γνωρίζει τη Ραλλού Μάνου και γράφει μουσική για το χορόδραμα «Αστραψε η Ανατολή». Αυτό το έργο ήταν η αφορμή για να υπογράψει το πρώτο του συμβόλαιο με τη μεγάλη δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙΑΛ-COLUMBIA. Εκεί έκανε και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία: «Μαρία με τα κίτρινα» της Δήμητρας Γαλάνη, ενώ ακολούθησε η διασκευή του παραδοσιακού «Χαλασιά μου».
Από τη δεκαετία του 1970 και μετά συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Καλαντζής, Στράτος Διονυσίου, Μανώλης Μητσιάς (με τον οποίο θα ξανασυναντηθεί το 2011), Ελένη Βιτάλη, Κατερίνα Κούκα. Στη δισκογραφία έβαλε τη σφραγίδα του σε περισσότερα από 350 τραγούδια, ενώ κυκλοφόρησε 28 προσωπικούς δίσκους, συνεργαζόμενος με ποιητές και στιχουργούς όπως οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Γκούφας, Ακος Δασκαλόπουλος, Γιάννης Λογοθέτης, Νάνος Βαλαωρίτης.
Ο ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ. Ξεχωριστή στιγμή στην εργογραφία του ο δίσκος του 1976 «Σεργιάνι στον Παράδεισο» με ερμηνευτές τους Σωτηρία Μπέλλου, Γιάννη Μπογδάνο και Ελενα Κωστή. Ο Μάνος Ελευθερίου που υπέγραφε τους στίχους, ξεχωρίζει δύο τραγούδια: «Ο κόσμος είναι σαν μπαξές» και «Το πιτσιρικάκι». «Ηταν αδελφικός μου φίλος. Μου έχει μελοποιήσει γύρω στα 15 με 20 τραγούδια και θα τον θυμάμαι πάντοτε γι’ αυτό που λέμε λεβεντιά. Ηταν αξιοπρεπέστατος άνθρωπος. Πέρασε βασανισμένες εποχές και μεγάλες δυσκολίες στη ζωή του –πράγματα τα οποία έμαθα αργότερα. Είχε την αξιοπρέπεια να μην παραπονεθεί και να μην καταγγείλει κανέναν για την πτώση του ή την ένδειά του. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, όπως είναι το έθιμο ή η μόδα –να την πούμε έτσι –οι συνθέτες μας πια δεν κάνουν τραγούδια. Είχε πέσει κι εκείνος σε αυτό τον μαύρο λάκκο με τα φίδια. Διέθετε μια τρυφερότητα την οποία είχε περάσει και στα τραγούδια του».
Ο Β. Δημητρίου είναι από τους ελάχιστους συνθέτες που στην έντονη τηλεοπτική παρουσία του κατάφερε να δημιουργήσει έργα που στέκονται αυτόνομα. Κυρίως μέσα από τις σκηνοθεσίες του προσωπικού του φίλου Κώστα Κουτσομύτη: «Κίτρινος φάκελος», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Ο μεγάλος θυμός», «Πρόβα νυφικού», «Ματωμένα χώματα». Σειρές από τις οποίες έμειναν τραγούδια όπως το «Πεπρωμένο» (Γ. Νταλάρας), «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα» (Χρ. Θηβαίος), «Πρόβα νυφικού» (Μαρινέλλα). Ισχυρό μένει και το μουσικό του αποτύπωμα στο θέατρο με περισσότερες από 70 συνεργασίες (μεταξύ των άλλων, με τους Ανδρέα Βουτσινά, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Θανάση Παπαγεωργίου, Διαγόρα Χρονόπουλο). Το 2005, συνεργάζεται με τον Σταμάτη Φασουλή για τον «Ορέστη» του Αισχύλου, που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο. Οπως λέει ο Στ. Φασουλής: «Είχε την εξαιρετική ικανότητα να ντύνει μουσικά μια εικόνα ερμηνεύοντας το αίσθημα, όχι την όψη της –πράγμα σπάνιο. Δουλέψαμε εξαιρετικά. Οι μελωδίες του ακόμη με συντροφεύουν».
το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών
