Ωτοβλεψίες

Νικητές ή ηττημένοι; Δεν έχει σημασία. Το ζήτημα είναι ότι νικητής βγαίνει η θεατρική πράξη και η κοινωνική ένταξη προσφύγων (προσοχή: προσφύγων, κυνηγημένων στις χώρες τους, φυγάδων του θανάτου –διότι έχουμε εθιστεί στο στερεότυπο «μετανάστης») σε μια θεατρική οικογένεια. Η συνεχής και συνεπής δουλειά της Γιολάντας Μαρκοπούλου και του Station Athens το αποδεικνύει. Και θα το δείξει στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260, 3-4 Ιουνίου) με το «Είμαστε οι Πέρσες!». Βασισμένο σε στιγμιότυπα από την αισχύλεια τραγωδία αλλά και τις «Ικέτιδες», τα οποία εμφορούν με τα βιώματά τους –από την Αμυγδαλέζα και όχι μόνον –οι ηθοποιοί (ναι, εκτός εισαγωγικών, καθώς ήθος ποιείται) της ομάδας από το Αφγανιστάν, το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, 25-35 ετών: ο Χασάν, ο Ρεζά, ο Χαλίλ, ο Αϊντίμ, ο Λευτέρης, ο Τζαβάντ. Η Γιολάντα Μαρκοπούλου μού θυμίζει ότι ειδικά οι σιίτες Χάζαροι, αν επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αν δεν καταλήξουν στο απόσπασμα, θα στρατολογηθούν και θα σκοτωθούν. Ολα, εδώ, ξεκίνησαν με ένα εγχείρημα art thepary, τη θεραπεία μέσα από την τέχνη. Την ένταξη σε σύνολο. Ολα πήραν τον χρόνο τους στη μικρή αυτή κοινότητα, που στηρίζει η ΜΚΟ Αμάκα. Οι αποκαλύψεις, οι μαρτυρίες, το ξέσπασμα αυτών, των συνανθρώπων μας.

Οταν βουλιάζει η βάρκα. Πρώτο δείγμα ένα μίνι δρώμενο δρόμου το 2013 κι έπειτα το Ε_ΦΥΓΑ το 2014. Κάπου εκεί ήρθε για τη σκηνοθέτρια «η φοβερή ανακάλυψη: η ενέργεια και η παιδικότητα που έβγαλαν αυτοί οι άνθρωποι που, σαν παιδιά, δεν είχαν τη δυνατότητα να παίξουν». Και, τώρα, ήρθε η ώρα να πλησιάσουν τις αρχαίες τραγωδίες. Τα θέματα που θίγουν. Δεν υπάρχει η έννοια της νίκης ή της ήττας. Είναι τα περιστατικά που φωτίζονται: η στιγμή του ναυαγίου, η ώρα που χάνονται στη μάχη, η ημέρα που κατακτάς ένα όνειρο. Δεν είναι τόσο σημερινά όλα αυτά; Η εξάδα των ερμηνευτών, ζηλευτή. Και στον συντονισμό της. Ετσι έχει κερδηθεί εκ των προτέρων το παιχνίδι, πέρα από την επικοινωνία με το κοινό. «Το να συμβιώνεις στη σκηνή ίσον να συμβιώνεις και στη ζωή» παρατηρεί η γυναίκα που δουλεύει πέντε χρόνια μαζί τους. Είναι λίγο αυτό;

Στον θάλαμο, αδέλφια μου, στον θάλαμο. Η ίδια προχωράει σε μία –ακόμη –θεατρική πρωτιά. Στο ανέβασμα της ζοφερής πρώιμης νουβέλας του Aντον Τσέχοφ «Θάλαμος αρ. 6», στη μετάφραση του αξέχαστου Αρη Αλεξάνδρου. Στο έργο, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ρούσκαγια Μισλ», ένας γιατρός ψυχιατρικής κλινικής καταλήγει τρόφιμος, σπρωγμένος από το Σύστημα, το οποίο «από την όρεξη που έχεις να πράξεις σε σπρώχνει στην απραξία», όπως το θέτει η Γιολάντα Μαρκοπούλου ενώπιον του ανεβάσματος (στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, από 6 Μαΐου) με τους Νίκο Γιαλελή, Νίκο Κυριακίδη, Μιχάλη Μουλακάκη, Παναγιώτη Παναγόπουλο. Σε παραγωγή της Polyplanity, που φέρει στους ώμους της και την «Ιλιάδα» και τον «Γάμο του Φίγκαρο» κατά Στάθη Λιβαθινό και τον «Βυσσινόκηπο» κατά Νίκο Καραθάνο.

Ετοιμασίες. Πολλά ετοιμάζονται στο Πάνθεον, ακούω. Και κυρίως το χρεωστούμενο «Βίκτωρ, Βικτόρια», σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Μόνον που δεν θα είναι η Μαρία Ναυπλιώτου η Τζούλι Αντριους της παράστασης, αλλά η Εβελίνα Παπούλια. Οπως στο Εμπορικόν ετοιμάζεται ο «Χορός του θανάτου» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, από τον Δημήτρη Καταλειφό, μαζί με τη Φιλαρέτη Κομνηνού.