Κλαίω. Για την ακρίβεια, δακρύζω από τη συγκίνηση. Υστερα από πεντέμισι μήνες –5,5 μήνες, δεν το πιστεύω –(φαίνεται ότι) κατέληξαν σε συμφωνία και αύριο, πρώτα ο Θεός Παναγίτσα μου, η συμφωνία θα εγκριθεί από τους Ευρωπαίους, και θα τελειώσει το μαρτύριο που ζήσαμε.

Και εγώ το καθήκον μου θα το κάνω: μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του προέδρου Αλέξη θα ανάψω στη μνήμη του Γέροντα Παΐσιου (και όχι του άθλιου Πατσίτσιου), του οποίου (κάνω αποκάλυψη αυτή τη στιγμή) τη θεία χάρη γιορτάζουμε αύριο.

Να το ‘χει καλά το παλικάρι που μας έφτασε ώς εδώ, έστω και έτσι, και δεν πήραμε τον άλλο δρόμο, τον δρόμο της απώλειας, να πηγαίνουμε Βουλγαρία που λέει ο λόγος και να βλέπουμε στον δρόμο, έξω από τα μπαρ της καταστροφής, πινακίδες που να αναγγέλλουν «προσεχώς Ελληνίδες»!

Δικό σας

Βεβαίως το παλικάρι Αλέξη και τους δικούς του, απ’ ό,τι φαίνεται, θα τους πληρώσουμε καλά και για τα επόμενα χρόνια θα τους πληρώνουμε ακόμη καλύτερα και περισσότερα, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Σημασία έχει η πολυπόθητη συμφωνία για την οποία μας είχε μαυρίσει το μάτι.

Τώρα θα μου πεις, πώς γίνεται κάποιος να του προσφέρουν πριν από δεκαπέντε ημέρες σχεδόν την ίδια συμφωνία αντί μέτρων 8 δισ. και να μην την παίρνει, να την πετάει δε στα μούτρα αυτού που του την πρόσφερε (του Γιούνκερ συγκεκριμένα) και να επανέρχεται ύστερα από 15 ημέρες και να παίρνει μια άλλη συμφωνία πολύ σκληρότερη, κόστους 12 ή 13 δισ. ευρώ;

Δεν υπάρχει εξήγηση, I’ m sorry. Διότι αν επιμείνει κάποιος να του απαντήσω, θα φανώ σκληρός μαζί του. Θα χάσω τους καλούς μου τρόπους και θα του αντιτείνω πώς λέγεται, ρε φίλε, αυτός που στήνεται στο ΑΤΜ μέσα στο κατακαλόκαιρο για να πάρει 60 ή 50 ευρώ και την επομένη πάει και ψηφίζει στο δημοψήφισμα υπέρ Τσίπρα;

Θες μόνος σου να μου πεις τι είναι αυτός ή να δώσω εγώ τον χαρακτηρισμό;

Το μέγεθος μετράει

Τα παρακάμπτω και αυτά, διότι «μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται» που τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι στη δεκαετία του ’80 και είχαν κάνει μεγάλο σουξέ, μιλάμε. Πάω στο παρακάτω. Στο παραμύθι που φάγαμε ως λαός όλο αυτό το διάστημα. Ενάμιση χρόνο τώρα δεν ακούγαμε τίποτε περισσότερο από τη φράση – κλισέ «Μνημόνια τέλος». Από τον Τσίπρα μέχρι το τελευταίο ανθυποστέλεχος της τοπικής Ανω – Κάτω Ραχούλας άλλο δεν άκουγες παρά «Μνημόνια τέλος». Ισα ίσα για να γίνουν εξουσία. Και τώρα το αριστερό μου αγόρι ετοιμάζεται να υπογράψει ένα Μνημόνιο, το 3ο, ναααααα τόσο με το συμπάθιο –δεν θέλω να δείχνω κιόλας!

Θα μου πεις, μπορούσε να γίνει κάτι άλλο για να μην πέσουμε στον γκρεμό, στην άκρη του οποίου ταλαντευτήκαμε ουκ ολίγες στιγμές στη διάρκεια αυτών των εφιαλτικών 5,5 μηνών που κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα απαντήσω «όχι», διότι δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου.

Αν αναφέρομαι στο θέμα είναι για να υπογραμμίσω την έκταση, το εύρος και το μέγεθος που πάντα μετράει, μην ακούτε, του «παραμυθιού». Διότι αυτός ο Τσίπρας, ρε παιδάκια μου, δεν είναι ο αστός που όλοι γνωρίζουμε, ο βαρόνος Μινχάουζεν αυτοπροσώπως είναι, και κάνει περιοδεία στα μέρη μας…

Ολοι για όλους

Είναι προφανές ότι τις επόμενες ημέρες θα έχουμε να λέμε πολλά γι’ αυτό το Μνημόνιο που ετοιμάζεται να μας φορέσει καπέλο το αριστερό μου αγόρι, σε ένα διάλειμμα των υποχρεώσεών του απέναντι στους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι, όπως ο ίδιος μας ενημέρωσε μετά το δημοψήφισμα – παρωδία της 5ης Ιουλίου, αισθάνθηκαν μια μεγάλη ανακούφιση που το κέρδισε. Διότι εγώ δεν το γνώριζα –εκείνος με ενημέρωσε: την περασμένη Κυριακή δεν ψηφίζαμε μόνο για μας, όχι! Ψηφίζαμε και για τους λαούς της Ευρώπης, πράγμα που με γεμίζει, όσο να πεις, μια υπερηφάνεια. Ψήφισα στο 1557ο εκλογικό τμήμα Αγ. Δημητρίου Αττικής εγώ για τον Γερμανό που όλη τη νύχτα του Σαββάτου είχε γίνει ντίρλα από τις μπίρες σε μια μπιραρία στα περίχωρα του Ντόρτμουντ. Απίθανα πράγματα…

Η λάμψη

Εγώ το λέω δημοψήφισμα – παρωδία, άλλοι όμως, άλλη για την ακρίβεια, το εκθειάζει. Πρόκειται για την κυρία Βασιλική Θάνου, νέα πρόεδρο του Αρείου Πάγου, όχι ευρέως γνωστή δεδομένου ότι ορίστηκε πρόεδρος ένα βράδυ που είχε αϋπνίες ο Τσίπρας (από το τι θα του συμβεί αν μας πάει στη δραχμή προφανώς) στις 3 τα ξημερώματα!

Αυτή λοιπόν η κυρία Θάνου, η οποία απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι θα «λάμψει» διά της παρουσίας της στο διάστημα που θα θητεύει πρόεδρος του Αρείου Πάγου, απέστειλε, λέει, επιστολή στους ομολόγους της προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων της Ευρώπης τους οποίους ενημέρωσε ότι όλα με το δημοψήφισμα ήταν ΟΚ και να μην ανησυχούν.

Από την ενημέρωση αυτή αντλώ το ακόλουθο απόσπασμα, ικανό να ισχυροποιήσει την εκτίμησή μου ότι η κυρία θα «λάμψει» αδιανόητα το επόμενο διάστημα:

«Το ερώτημα στο ελληνικό δημοψήφισμα δεν ήταν η έξοδος από το ευρώ, όπως κατά τρόπο ανακριβή επέμεναν να υποστηρίζουν ορισμένοι εκ των εκπροσώπων της ευρωπαϊκών θεσμών αλλά και ορισμένοι από τους ευρωπαίους πολιτικούς, αλλά ήταν σαφώς η έγκριση ή όχι της πρότασης των θεσμών για νέα μέτρα λιτότητας, χωρίς ρύθμιση του ελληνικού χρέους και ο ελληνικός λαός σε ποσοστό 61,3% ψήφισε ΟΧΙ».

Κυρία πρόεδρε, με όλο τον σεβασμό, έχω την αίσθηση ότι βιαστήκατε λίγο. Εκτός και αν γνωματεύσετε ότι το νέο Μνημόνιο δεν περιλαμβάνει μέτρα λιτότητας, όποτε πάω πάσο.

Α, ξέχασα να επισημάνω ότι στη δέσμευση της κυβέρνησης για ενιαίο μισθολόγιο γίνεται ειδική μνεία για μέτρα που θα ληφθούν σχετικά με το μισθολόγιο των δικαστικών…

Ωχ…

Κάλυψη

Ολοκληρώνοντας για σήμερα και αφού έχω διαβάσει εμπεριστατωμένα το κείμενο της συμφωνίας, θέλω να συστήσω στον πρόεδρο Αλέξη και τους συν αυτώ έναν καλό επαγγελματία: ονομάζεται Μήτιας, βρίσκεται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 194, τηλέφωνο 210-6464.031 και είναι expert στις περούκες! Θα τον χρειαστούν οπωσδήποτε. Διότι δεν βλέπω πώς αλλιώς (χωρίς περούκα, μουστάκια και μούσια δηλαδή) θα μπορούν να κυκλοφορούν έξω σε λίγο…

Το τίμημα

Το βαρύτατο τίμημα που πληρώνει ο ελληνικός λαός εξαιτίας των ερασιτεχνισμών, της απειρίας, της ανικανότητας και εντέλει της αδυναμίας διαχείρισης της κρίσης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα προφανώς δεν περιορίζεται στη νέα βαριά λιτότητα που επιβάλλει το τρίτο Μνημόνιο στο οποίο συμφώνησαν.

Επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας και έχει να κάνει με τη γενικευμένη ανασφάλεια και αβεβαιότητα που διέσπειραν στο σύνολο του ελληνικού λαού, ο οποίος έζησε τη φρίκη ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να υποδεχθεί τις καταστροφικές επιπτώσεις από τη μετάβαση στη δραχμή.

Φυσικά είναι αδύνατον να εκτιμηθεί το πότε αυτή η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα θα δώσουν τη θέση τους στη σταθερότητα και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς της χώρας, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να επιστρέψουν στη φυσιολογική τους ζωή.

Οπως και είναι αδύνατον να εκτιμηθεί και το πότε η χώρα θα ξαναβρεί τη χαμένη της αξιοπιστία και αξιοπρέπεια διεθνώς που καταρρακώθηκαν από τις, στα όρια των αρμοδιοτήτων της ψυχιατρικής επιστήμης, κινήσεις και πρωτοβουλίες του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του.

Αλλά όλα αυτά, όπως και τα άθλια ψέματα με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να κερδίσει τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, όπως και το δημοψήφισμα – παρωδία της περασμένης Κυριακής είναι συζήτηση της επόμενης ημέρας. Τώρα σημασία έχει να καταλήξει θετικά η διαπραγμάτευση για τη νέα συμφωνία ώστε να μπορέσει η καθημαγμένη Ελλάδα να γιατρέψει σιγά σιγά τις πληγές της και να επιστρέψει στον δρόμο της ανάπτυξης.

Κατά την παρουσία του – Βατερλώ στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, ο Αλ. Τσίπρας υποστήριξε ότι δεν ευθύνεται αυτός για όσα έγιναν τα πέντε χρόνια, ενώ κυβερνάει μόνο πέντε μήνες. Σωστό ως επιχείρημα, αλλά εντελώς λάθος ως περιεχόμενο. Πράγματι έτσι είναι. Αλλά αριθμητικά. Γιατί ο δικός του λογαριασμός δεν έχει φθάσει ακόμη ολοκληρωμένος. Για να διαπιστωθεί η τρομακτική ζημιά που επέφερε. Μόνο να αναλογιστεί κανείς ότι στα πέντε χρόνια οι τράπεζες δεν έκλεισαν ποτέ, ούτε μία ημέρα, αλλά στους δικούς του πέντε μήνες είναι κλειστές ήδη δεκαπέντε μέρες και με τα capital controls άγνωστο για πόσο ακόμη παρόντα.

Είπαμε όμως: όλα αυτά είναι συζήτηση της επόμενης ημέρας. Τώρα προέχει να καταλήξει θετικά η διαπραγμάτευση…