Οταν έγραψα το κείμενο «Θα χε@@@με στο τάλιρο, κύριε Λαφαζάνη;», ήταν όλα νωπά κι ήμουνα πολύ οργισμένη με την Αριστερή Πλατφόρμα. Τώρα που πέρασαν οι μέρες και βλέπω τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα, είμαι ακόμα πιο οργισμένη.
Ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και τι θέλουν απ’ τη ζωή μας; Ζουν ανάμεσά μας; Ζητάνε την ψήφο μας; Κι αν είναι έτσι, γιατί να τη δώσουμε σ’ αυτούς και να μην την ρίξουμε απευθείας στο ΚΚΕ που είναι και πιο μεγάλη φίρμα;
Διαψεύστηκε από Λαφαζάνη το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο. Από άτομο δηλαδή που δήλωσε το μνημειώδες «ψηφίζω Οχι, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση». Και το είπε στα σοβαρά αυτό τώρα. Χωρίς να γελάει. Χωρίς να λέει:
«Ελάτε ρε παιδιά, πλάκα κάνουμε, μην τσιμπάτε. Σοβαροί άνθρωποι είμαστε, γίνονται αυτά τα πράγματα;».
Οποιος κρατάει αυτή τη στάση γιατί να μην την έχει δει και Μπραντ Πιτ με κουκούλα; Γιατί να μη σκάβει παράλληλα υπόγειο τούνελ που θα τον βγάζει τσιφ στο υπόγειο με τα 22 δισ.; Γιατί αυτό δεν ήταν τελικά το plan B της Αριστερής Πλατφόρμας;
Και μετά το ρεσάλτο θα απήγαν τον Στουρνάρα; Κορυφαίο! Ο Στουρνάρας με μαύρο κομπινεζόν να μαστιγώνεται. Η υπολοχαγός Νατάσα να υποβάλλεται σε φριχτά βασανιστήρια για να αποστηθίσει par coeur όλο τον Ισκρα. Κι όταν τον αποφυλάκιζαν, να γράψει μπεστ σέλερ σαν τη Νατάσα Κάμπους: «1.000 και μία μέρες στα μπουντρούμια της Κουμουνδούρου».
Είναι γεγονός ότι, μέχρι τώρα, άλλο μεγαλόπνοο δεν μας έκατσε: Θα παίρναμε λεφτά από τους Αμερικανούς, δεν μας δώσανε. Θα παίρναμε από τους Ρώσους, δεν μας δώσανε (Θα μου πεις «δεν είχανε». Κι όταν είχανε, διαχρονικά τα είδαμε τα χουβαρνταλίκια τους.) Θα παίρναμε από τους Κινέζους, τους τελείωσαν. Θα τα περνάμε από πολεμικές αποζημιώσεις, από υγραέρια – φωταέρια, από αγωγούς κι ανάγωγους, από κρυμμένους θησαυρούς της θείας Τασίας τρίτη ρίζα ελιάς δεξιά στο Λιόπεσι.
Στην επιτομή της νεύρωσής μας, βλέπαμε να ποζάρουν Τετάρτη βράδυ στο περιστύλιο διάφοροι τύποι με υπερτροφικό εγώ και να δηλώνουν σε α’ ενικό:
«ΕΓΩ δεν μπορώ να προδώσω τον λαό που με στήριξε, ΕΓΩ ζητώ συγγνώμη από το φαν κλαμπ μου κι απ’ τις ορδές θαυμαστριών που μου σκίζουνε τα αμπέχονα, ΕΓΩ είμαι το κράτος, ΕΓΩ ειμί η δύναμις και η δόξα, ΕΓΩ ειμί το φως το αληθινόν, ΕΓΩ ο άρτος της ζωής, ΕΓΩ η άμπελος η αληθινή κι ο πατήρ ΜΟΥ γεωργός εστί».
Και να τους κοιτάς και να λες «τον ξέρω τώρα εγώ αυτόν»; Αυτόν τον Νίκο Μπελογιάννη σε μπρελόκ, αυτόν τον Αρη Βελουχιώτη – μινιατούρα, τον ξέρω; Τον ήξερα κι από χθες; Η μάνα του τον ξέρει;
Και τελικά…
Ατομα που καταψηφίζουν μεν – στηρίζουν δε γιατί να κωλώσουν στο γεγονός πως άπαξ και πάρεις τα 22 δισ. αυτόματα αυτά χάνουν την αξία τους; Εκμηδενίζονται. Μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα. Σαν να πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις με πλαστά χαρτονομίσματα.
Δηλαδή, εδώ μιλάμε για τη χαρά της προσχολικής ηλικίας. Το επιτραπέζιο Μονόπολη της Αριστερής Πλατφόρμας!
Με ψεύτικα χαρτονομίσματα, καλή παρέα, τίποτα μπιρίτσες, έναν μεζέ στη μέση να τσιμπάνε τα παιδιά, θα παίζαμε χαρωπά Μονόπολη. Φέρε ασόδυο, φέρε πεντάρες, για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες –ωραία πράγματα, Παναγιώτη μου.
Αγοράζω τη Λεωφόρο Αμαλίας, χτίζω ξενοδοχείο στην Πλατεία Βάθη, πλήρωσέ μου νοίκι για τα σπίτια στην Επτανήσου, πουλάω την Ηλεκτρική Εταιρεία κι αγοράζω τον Σταθμό Πελοποννήσου. Σειρά σου. Πλήρωσε φόρο εισοδήματος ή πήγαινε για τρεις γύρους στη φυλακή.
Λαφαζαναίοι, Σαρακατσαναίοι, Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες. Μην ερμηνεύετε το δικό μας το Οχι.
Μην ερ-μη-νεύ-ε-τε το δι-κό μας το Ο-χι.
Κάποιοι με το Οχι δώσανε εντολή «π@@άνα όλα» μετά συγχωρήσεως.
Κάποιοι με το Οχι μας δώσανε εντολή επαναδιαπραγμάτευσης.
Οπότε τι λέμε εδώ;
«Ολα τα Οχι είναι ίσα, αλλά μερικά Οχι είναι πιο ίσα από τ’ άλλα»;
Κακό αποτέλεσμα. Σύμφωνοι. Ηττα; Ηττα.
Ομως, κύριοι, ηττάται αυτός που πολεμάει.
Οχι αυτός που χαζεύει τον πολεμιστή.
Σαφές;
Ρίξε τότε τη ζαριά κι αγόρασε τη Βασιλίσσης Σοφίας.
