Οι θεσμοί θεωρητικά δεν θα έπρεπε να ταυτίζονται με τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν. Πρακτικά, όμως, η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Αν επί Πολ Τόμσεν το ΔΝΤ είχε κάτι από σκανδιναβικό προτεσταντισμό, με την Ντέλια Βελκουλέσκου αποκτά μια ανεπαίσθητη εσάνς βαλκανικής χαλαρότητας. Από κάτι εντελώς ξένο, γίνεται κάπως οικείο. Αυτό δεν είναι ακριβώς ένα ΔΝΤ με ανθρώπινο πρόσωπο –εξάλλου δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αλλά, πάντως, το αυστηρό παρουσιαστικό της ρουμάνας οικονομολόγου δείχνει προτιμότερο από το αλαζονικό χαμόγελο του δανού συναδέλφου της.
Ολα αυτά δεν αλλάζουν την ουσία. Η Βελκουλέσκου θα κάνει τη δουλειά της με την αφοσίωση ενός τεχνοκράτη χωρίς πατρίδα και ψυχή –μοιάζει λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι η 40χρονη Ρουμάνα θέλει να κάνει καριέρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όχι στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν όμως τη σημασία τους σε επίπεδο εντυπώσεων. Και οι εντυπώσεις διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο σε μια σάγκα, της οποίας ο προηγούμενος πρωταγωνιστής έφυγε από την Ελλάδα ως ανεπιθύμητο πρόσωπο. Η Βελκουλέσκου μπορεί να ξαναφέρει την τρόικα στην Αθήνα χωρίς οι συναντήσεις να γίνονται κρυφά στο γκαράζ του Χίλτον. Από αυτήν την άποψη, ο άξονας μπορεί να μετακινηθεί από το πεδίο του γκροτέσκο στο πεδίο της συνεργασίας.
Το άλμα θα είναι τεράστιο για μια κυβέρνηση δέσμια των προεκλογικών της φαντασιώσεων, μεταξύ των οποίων ήταν και η εκδίωξη της αμαρτωλής τρόικας από τον ελληνικό παράδεισο, και των μετεκλογικών της διαψεύσεων. Σε αυτή τη φάση της ματαίωσης, μια Ρουμάνα που είχε συμμετάσχει αφανώς στα προηγούμενα ελληνικά προγράμματα, και έχει επομένως μια ιδέα για την ελληνική πραγματικότητα, μοιάζει να είναι το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση –ακόμη κι αν πήγε στην Κύπρο ως Βελκουλέσκου για να φύγει ως «Δρακουλέσκου». Οι θεσμοί θεωρητικά δεν θα έπρεπε να ταυτίζονται με τα πρόσωπα. Αλλά η ταύτιση με τον Κόμη Δράκουλα δεν αποκλείεται σε αυτήν περίπτωση να λειτουργήσει καταπραϋντικά.
