Τι βλέπει κάποιος κοιτάζοντας έναν βράχο; Ενα περήφανο μνημείο της φύσης ή μήπως έναν τόπο δύσβατο κι άγριο, ενίοτε αλληγορικό εκφραστή των δυσκολιών του ανθρώπινου βίου; Θυμίζει άραγε ξέγνοιαστα καλοκαίρια δίπλα στο κύμα ή μήπως σκληρούς χειμώνες που τον αφήνουν ανεμοδαρμένο στην τύχη του; «Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος» μας λέει ο Αλέξης Βερούκας, που επέλεξε να απλώσει στα μεγάλων διαστάσεων (3×2 μ.) χαρτιά του βράχους τεράστιους, όπως τους έβλεπε να αναδύονται το σούρουπο στην αγαπημένη του Υδρα.
«Αν και δεν κολυμπώ, έχω κάνει πολλές φορές τον περίπλου του νησιού κι έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι παρά ένας μονόλιθος λαξεμένος με χαώδεις μορφές που κλείνει την ψυχή της Υδρας. Τα σχήματα που παίρνει σε μαγνητίζουν, είναι πολύ πιο επιθετικά σε σχέση με εκείνα της Μήλου που θυμίζουν γλυπτά» μας εξηγεί τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησε το 2011 να ζωγραφίζει τα πρώτα βράχια.
«Οσο περνούσε ο καιρός, ωστόσο, διαπίστωνα ότι ο όρος “βράχια” έμπαινε ολοένα και περισσότερο στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. “Πέφτουμε στα βράχια”, “Εχουμε τσακιστεί στα βράχια”. Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις έκαναν τη χρήση αυτών των φράσεων ακόμη πιο συχνή και επίκαιρη και διαπίστωσα ότι ο όρος “βράχος” απέκτησε τραγικές σημασίες. Κι έτσι έχουμε από τη μια μεριά τα βράχια της περιπέτειας και της δικαίωσης της ζωής κι από την άλλη τα βράχια της συντριβής» συνεχίζει.
ΠΟΜΠΗΙΑ ΚΑΙ ΙΡΑΚ. Κι αυτές οι σκέψεις ήταν που οδήγησαν τον καταξιωμένο ζωγράφο να δώσει τον τίτλο «Rocky Days» στην έκθεση που θα παρουσιάσει στην Υδρα σε οργάνωση της διευθύντριας του Ιστορικού Αρχείου – Μουσείου Υδρας Ντίνας Αδαμοπούλου και επιμέλεια της ιστορικού Τέχνης Ιριδος Κρητικού. Οι ίδιες σκέψεις ήταν που τον οδήγησαν, εκτός από τα βράχια, ανάμεσα στα περίπου δέκα πρόσφατα έργα που θα παρουσιάσει (λάδια σε χαρτί ή σε τελάρο) να απεικονίσει το ζευγάρι της Πομπηίας που βρέθηκε αγκαλιασμένο μετά την έκρηξη του Βεζούβιου –«επειδή κι οι ανθρώπινες σκέψεις έχουν παγώσει, έχουν βραχοποιηθεί» -, αλλά και μια οικογένεια που κρατά νεκρό το παιδί της στο Ραμαντί του Ιράκ, στιγμιότυπο που είδε σε μια ξένη εφημερίδα κι εκφράζει τα πέτρινα χρόνια που βιώνει η ανθρωπότητα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
«Ζούμε μια χρονιά τραγική. Οι βράχοι από τη μια μας γδέρνουν κι από την άλλη πάνω τους σκαρφαλώνουν τα παιδιά με ανεμελιά. Ξέρετε, σκέφτηκα πολλές φορές να αναβάλω την έκθεση. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Πέρασα έναν μήνα καταστροφικής ασάφειας, αλλά μετά σκέφτηκα ότι αφού ήταν στα σκαριά, θα έπρεπε να προχωρήσω και να μοιραστώ με τον κόσμο όσα νιώθω και ζωγραφίζω. Μόνο τις χαρές πρέπει να μοιραζόμαστε και στα δύσκολα να είμαστε μόνοι;».
