«Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας» λέει το φιλοσοφημένο κλισέ. Ναι, αλλά η κοινωνία, είναι ο καθρέφτης του ποδοσφαίρου; Τα δεδομένα και οι αριθμοί απαντούν κατηγορηματικά «όχι». Για την ακρίβεια λένε ότι στην ευρωπαϊκή ήπειρο χώρες – πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «υπερδυνάμεις» του αθλήματος.
Ας δούμε τρεις από αυτές και ας κάνουμε τη σύγκριση με την παραλίγο Δανία του Νότου, για να χαρούμε που είμαστε μια ποδοσφαιρικά «αναπτυγμένη» χώρα ή να κλάψουμε που είμαστε μόνο αυτό.
Το ονομαστικό ΑΕΠ της Σουηδίας ανερχόταν το 2013 σε 380,8 δισ. ευρώ, της Νορβηγίας σε 307,7 δισ. και της Δανίας σε 279,5 δισ. ευρώ. Το ΑΕΠ της Ελλάδας την ίδια χρονιά ήταν 220,5 δισ. ευρώ, αλλά σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το 2015 θα πέσει κοντά στα 181 δισ., ενώ το σώσιμο συνεχίζεται. Πώς μεταφράζονται αυτά για τους φίλους μας τους Σκανδιναβούς;
Εν τάχει, το μέσο ετήσιο εισόδημα του νοικοκυριού στη Σουηδία είναι 26.457 ευρώ, στη Νορβηγία 30.361 και στη Δανία 24.015 ευρώ. Την ίδια στιγμή στην πατρίδα μας το μέσο νοικοκυριό ζει με 16.838 ευρώ τον χρόνο.
Αντίστοιχα στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (Human Development Index, HDI) του ΟΗΕ, ο οποίος υπολογίζεται με βάση το προσδόκιμο ηλικίας, τον αλφαβητισμό και την ποιότητα ζωής, η Νορβηγία είναι πρώτη στον κόσμο, η Δανία 10η και η Σουηδία 12η. Η χώρα μας καταλαμβάνει την 29η θέση, χαμηλότερα από χώρες όπως η Σλοβενία, το Ισραήλ και η Τσεχία.
Ναι, αλλά στο ποδόσφαιρο τρώνε τη σκόνη μας!
Σύμφωνα με το UEFA Club Ranking 2016, ενώ ο πρωταθλητής Ολυμπιακός φιγουράρει στην 22η θέση προσπερνώντας την Ιντερ, τη Μαρσέιγ και την Αϊντχόφεν, η πρωταθλήτρια Σουηδίας Μάλμε έχει το καλύτερο πλασάρισμα στη λίστα από τις τρεις χώρες ούσα στην 113η θέση. Είναι δε χαμηλότερα από τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, και τον Αστέρα Τρίπολης! Αντίστοιχα η πρωταθλήτρια Νορβηγίας Μόλντε βρίσκεται στην 137η θέση και η κάτοχος του τίτλου στη Δανία Μίντιλαντ (δύο γκολ της έριξε προχτές ο Ντε Βινσέντι του ΑΠΟΕΛ που τη νίκησε 2-1 στην έδρα της), στην 171η.
Με λίγα λόγια, οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί και οι Δανοί έχουν την ατυχία να βλέπουν χαμηλής δυναμικότητας ομάδες και πρωταθλήματα σε σχέση με το ελληνικό υπερθέαμα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα γήπεδά τους έχουν μεγαλύτερη μέση πληρότητα από τα ελληνικά, κανείς δεν πέφτει σε κατάθλιψη όταν η ομάδα τους χάνει, ενώ αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως αυτό που είναι: παιχνίδι.
Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αποτελεί το εξαγνιστήριο της μίζερης πραγματικότητας, της ανεργίας, του ανθρωπιστικού εφιάλτη. Στα διευθυντήρια, ενόψει της νέας σεζόν καταστρώνονται πάλι σχέδια κατά της οπαδικής βίας και γράφονται πάλι νομοσχέδια για την «εξυγίανση». Το χειρότερο: Ακόμα και στο χείλος του γκρεμού ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να απαιτεί τίτλους, δόξα και μεταγραφές αντί για δημοκρατία, ισονομία και δικαιώματα στη δουλειά, τη μόρφωση, τη ζωή. Δικαιώματα που οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί και οι Δανοί έχουν κατακτήσει εδώ και δεκαετίες. Αλλά τι ξέρουν αυτοί!
